Αγαπητό μου Μπερλινολόγιο ημέρες 2,3 (10,11/2)_x000D_
Ο ΤΑΖ επιστρέφει σε αυτό που ξέρει να κάνει χειρότερα από όλους. Τα «απαγορευμένα» ημερολόγια της κινηματογραφικής του ανταπόκρισης σε κρύες μέρες και χοτ ντογκ (ή ντοκ) νύχτες που δεν διστάζουν να στάζουν ότι οι ταινίες ψεύτικα σου τάζουν.
Kαλά, φίλε, σκατογέρασα, δεν εξηγείται αλλιώς. Λογικά οι πρώτες 500 λέξεις στο Μπερλινολόγιό μου χρόνια τώρα περιγράφουν ανταλλαγές σωματικών υγρών, μεθύσια και ξενύχτια και άλλα τέτοια.
Το πώς μου την έκατσε τώρα να σε ξεκινήσω από τα σοβαρά και μετά να σε πάω στις πομπές μου μόνο ηλικιακά μπορεί να εξηγηθεί. Η ώρα είναι 00.00 το βράδυ στην Ελλάδα τώρα που σου γράφω, γεγονός που σημαίνει ότι στο επόμενο πεντάωρο μπορούν να συμβούν πολλά αν δεν με πάρει ο ύπνος γιατί έχω κοιμηθεί μόλις 3 ώρες.
Πάμε στο ψητό. Η πρώτη καταγραφή βαθμολογιών και αποτελεσμάτων στο διαγωνιστικό τμήμα είναι μάλλον αποθαρρυντική, αλλά αυτό συμβαίνει συνήθως στις πρώτες μέρες ενός φεστιβάλ που βγάζουν τον κατιμά. Η «άκυρη» σαν επιλογή ταινίας έναρξης «Django» συγκέντρωσε στο Screen Ιnternational ένα μίζερο 2 στα 5 αστεράκια, ενώ το «The dinner» με τον Ρίτσαρντ Γκιρ που είναι κάτι σαν τον «Θεό της σφαγής» έφαγε τουαλέτα με 1,3 στα 5. Το πολύ ιδιαίτερο αισθητικά, κινηματογραφικά, ιδεολογικά, στιλιζαρισμένο οικολογικό, μεταφυσικό ουγγρικό μεταρομάντσο «On body and soul» της Ιλτντίκο Ενιέντι τα πήγε πολύ καλύτερα με 2,7 στα 5 και αποτελεί πραγματική πρόταση και άποψη που ξεχωρίζoυν. Αυτά προβλήθηκαν προχτές.
. Χτες ήταν μια περίεργη μέρα γιατί την ξεκίνησα άυπνος. Γύρισα σπίτι στις 7.00 το πρωί, σε δύο ώρες είχα προβολή, πήρα ένα Χanax με κρουασάν ελπίζοντας το κρουασάν να με ξυπνήσει. Είμαι στο Βερολίνο που ήρθα με μια βαθιά απάθεια. Είπα να βγω λίγο έξω, τα gay bars μου προκαλούν πλέον αφόρητη αδιαφορία. Πήγα στην οικογένειά μου. Στο Misirlou Bar – Berlin. Eίδα τον Haris Makedonas και μιλάγαμε μέχρι αυτή την ώρα για την αγάπη και τον κυνισμό, δύο πράγματα που νομίζω ότι μοιραζόμαστε σε ίδια τροχιά αποφυγής και φλερτ πεταλούδας με τη λάμπα αλλά με άλλα λόγια.
Είδα τον Nikolaos Foskolos να χρωματίζει με αργές κινήσεις πάλι τα φτερά του. Είδα τον Γρηγόρη, τη δεν θυμάμαι ποια, τον Κώστα τον μπάρμαν που απείλησα όλους τους υπόλοιπους ότι είναι ο πιο γλυκός και τώρα θα του κάνουν συνωμοσία επειδή μολονότι straight, είδε την κοιλιά μου και δέχθηκε να γίνω παρένθετη μητέρα στο παιδί που θέλει να κάνει με το κορίτσι του, τη Ζωή Σεισάχθεια που με θυμήθηκε ύστερα από τρία χρόνια και μιλάγαμε για πληγές που πρέπει να μείνουν ανοιχτές.
Πήρα θάρρος, φίλε, και ομορφιά ασυγκράτητη αλλά μετρημένη στο λόγο της και τα υπονοούμενά της. Ο Νικόλας μου έβαλε το αγαπημένο μου τραγούδι: Τζένη Βάνου «Μαρμάρωσε η θάλασσα». Τον χάιδεψα στο κεφάλι και τον κοίταζα σαν να είμαι σε ένα ασανσέρ που ανοίγει ή κλείνει η πόρτα. Στη χαραμάδα της πόρτας του ασανσέρ τα βλέμματα συναντιούνται φευγαλέα, αλλά ουσιαστικά με αποχαιρετιστήριο ραντεβού για άλλο όροφο.
Διαλυμένος αλλά χαρούμενος στην αϋπνία μου, βρέθηκα στις 9.00 το πρωί στο Berlinale Palast για το γαλλοκοννγκολέζικο «Felicite» του Αλέν Γκομί. Την πρώτη ώρα τα πήγαμε καλά με την ταινία, τη δεύτερη τα χαλάσαμε. Γαμώ το ντοκιμενταρίστικο στιλ κινηματογράφησης και η καταγραφή μιας άλλης πραγματικότητας, γαμώ και η τραγουδίστρια – πρωταγωνίστρια, αλλά από ένα σημείο και μετά στην προσπάθειά της να σώσει το νοσοκομειακά ντίρλα παιδί της η κοινοτοπία του μελό σε κάνει να χασμουρηθείς (ειδικά αν είσαι άυπνος).
Παρ’ όλα αυτά τσίμπησε ένα 2,7 στα 5 στο Screen International, ενώ το αυστριακό «Wild mouse» του Γιόζεφ Χάντερ, που δεν το είδα, πήγε στα 2,4 στα 5. 20 εκατομμύρια κοστίζει σήμερα ο τελευταίος πίνακας του καλλιτέχνη Αλμπέρτο Τζακομέτι το «Τελευταίο πορτρέτο», όπως λέγεται η μικρής εμβέλειας και κόστους ταινία την οποία σκηνοθέτησε ο ηθοποιός Στάνλεϊ Τούτσι η οποία θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικά απολαυστικό θεατρικό με κολώνα την απίστευτη ερμηνεία του Τζέφρι Ρας.
Μαζεμένη, ευχάριστη, ενίοτε επιφανειακή αλλά και αποκαλυπτική όσον αφορά την «τρέλα» ενός καλλιτέχνη, έχει το πρόβλημα ενός στρετσαρίσματος στη διάρκεια, αλλά σε ικανοποιεί αν και με αρκετά ερωτηματικά (στο επίσημο πρόγραμμα, αλλά εκτός διαγωνιστικού).
Τες πα, ό,τι και να λέμε τώρα, το μεγάλο event ήταν το «Trainspotting 2», 20 χρόνια μετά το θρύλο του πρώτου. Λοιπόν, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι κριτικοί θα το γαμήσουν, αλλά η ταινία γαμάει από μόνη της. Ο Ντάνι Μπόιλ εμφανώς σε αμφεταμίνη χρησιμοποιεί 100 διαφορετικά είδη κάμερας που τα τοποθετεί όπου μπορείς να φανταστείς με μοντάζ μανιακού σε ένα απολαυστικό, ενίοτε ανεξέλεγκτο κολάζ εικόνων με σαρκαστικό χιούμορ, σουρεαλισμό, συναίσθημα, χρώμα, πολιτική άποψη, νοσταλγία και φυσικά ανελέητο soundtrack.
Μπορεί να μην έχει κάποιο ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης η ταινία –μια αναρχική ανεκδοτολογική αποσπασμαστικότητα συνάντησης παλιών φίλων–, αλλά για όλους εμάς που πάθαμε κοκομπλόκο 20 χρόνια πριν και 40αρίσαμε όπως οι ήρωες της είναι ένας υπέροχος φόρος τιμής στην πρώτη ταινία και μια χαρωπά μελαγχολική αμοράλ υπενθύμιση ότι ακόμα και τώρα είμαστε πολύ νέοι και μπορούμε να κάνουμε ροκ καφρίλες.
Ατόφια απόλαυση επιτέλους στην Berlinale με το μεγάλο ερώτημα του αν είσαι έτοιμος να ζήσεις τα 20 σου στα 40 σου. Ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος πάντως που δεν είναι ακόμη 40 μάλλον δεν είναι έτοιμος να ξαναζήσει τα 20 του, γιατί έφαγε μια θεαματική τούμπα στην αίθουσα και σε όλη τη διάρκεια της προβολής του έφερναν παγοκυψέλες για το γόνατό του – καθώς ο πάγος έλιωνε ακουγόταν στην αίθουσα σαν να τρως ποπ κορν.
Για να μη στα πολυλογώ, από σταριλίκι είμαστε ακόμη τζούφια. Ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ δεν μας καταδέχτηκε να έρθει για την πρεμιέρα του «Trainspotting», αλλά να φάει σκατά, ποιος τον θέλει τον γέροντα την ώρα που η Ανζέλα Νεντιάκολβα που παίζει τον σημαντικότερο γυναικείο ρόλο στην ταινία τα πήρε όλα παραμάζωμα στο κόκκινο χαλί. Aυτή, λοιπόν, όπως και η εντυπωσιακή εμφάνιση της περιβόητης drag queen, make up artist, τραγουδίστριας και τηλεπερσόνας Miss Fame, που έγινε γνωστή από το τηλεοπτικό σόου «Drag race» της RuPaul ήταν τα highlight στο χαλί μαζί με έναν απίστευτα γερασμένο Ρίτσαρντ Γκιρ.
Σε μια μέρα ακόμα ένα συγκλονιστικό φινάλε από τον Νικόλα στο Misirlou που ύστερα από Αν Μάργκρετ έπαιξε «Τα ρολόγια» από ένα πανσπάνιο βινύλιο με τραγούδια που έχει πει ο Κούρκουλος και ο ουρανός του ξημερώματος στο Βερολίνο απέκτησε μια περίεργη λάμψη από swinging London και ελληνικό αντρίκιο καημό. Σαν σινεμά. Όπως πρέπει δηλαδή. Η ώρα ήταν 00.00, όπως σου έγραψα στην αρχή, αλλά ενδιάμεσα έχω κενά μνήμης και τώρα είναι 06.00 το πρωί.
***Το συγκεκριμένο ταξίδι-περιπέτεια-ανταπόκριση πραγματοποιείται με την ευγενική χορηγία του www.travelplan.gr στα εισιτήρια, το ταξιδιωτικό πολυεργαλείο που αντιλαμβάνεται τις εξερευνήσεις σαν σινεμά και το αντίστροφο.
