Πολιτικά τοξικός, κοινωνικά απειλητικός και ψυχολογικά… Σαμαράς. Ο πρώην πρωθυπουργός αρέσκεται να αποδίδει στον εαυτό του μαχητικότητα, ανυποχώρητη στάση και κυρίως έναν απροσδιόριστο μεσσιανικό ρόλο που θεωρεί ιστορικό δεδομένο, αλλά απογοητεύεται και απογοητεύει, πράγμα που τον κάνει να αναπαράγει τις κακές συμπεριφορές του ακόμη περισσότερο επιμένοντας ότι πρέπει να δικαιωθούν.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει μάθει τίποτε από την πολιτική του πορεία, η οποία μάλιστα του επιφύλασσε το ανώτερο αξίωμα, γιατί απλώς πιστεύει πως αυτός και κανένας άλλος είναι και η πολιτική και η πορεία της.
Στα 68 του χρόνια συνεχίζει να συμπεριφέρεται με την αγαρμποσύνη μιας παθογενούς βουλησιαρχίας που τον τοποθετεί στο επίκεντρο του κόσμου. Ετσι δεν κατάφερε να μάθει ότι η προσφιλής του έκφραση «θα σας πάω μέχρι τέλους» τον οδηγεί πάντα σε ένα άδοξο τελείωμα, στην πολιτική μοναξιά που δεν πρέπει να χαρακτηρίζει τους συνετούς πολιτικούς άντρες. Πέρα από τη συντηρητική του αντίληψη για την εξουσία, που τον θέλει ιδιοκτήτη της και αυταρχικό, ο Αντώνης Σαμαράς επιδεικνύει μια βαριά ασθένεια για πολιτικό, που λέγεται ρεβανσισμός και εκδικητικότητα.
Μπορεί για παράδειγμα να έζησε την υπέρτατη τιμή να γίνει πρωθυπουργός της χώρας, αλλά δεν είχε ούτε την ευπρέπεια ούτε το τακτ να παραδώσει την εξουσία και το Μέγαρο Μαξίμου στον διάδοχό του.
Ο Σαμαράς βγάζει μια πρωτόγονη έχθρα απέναντι σε όποιον τον νίκησε, τον περιθωριοποίησε ή τον έκρινε. Είναι ίσως ο μοναδικός που παρότι κέρδισε το αξίωμα του πρωθυπουργού, το ευτέλισε κάνοντας μηνύσεις και αγωγές δεξιά κι αριστερά για να ικανοποιήσει μια εσωτερική παρόρμηση εκδίκησης και τίποτε άλλο.
Μπορεί το Documento να έχει την τιμητική του σε αυτό το εκδικητικό μένος του Σαμαρά, αλλά αυτό δεν πρέπει να ικανοποιεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ενα από τα παλιά θύματα του Σαμαρά ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος καθυβρίστηκε ως συκοφάντης και λασπολόγος (κάτι μου θυμίζει αυτό) και στο τέλος μηνύθηκε από τον Σαμαρά.
Ηταν την εποχή που ο πατέρας του νυν πρωθυπουργού τον είχε κατηγορήσει ότι έριξε την κυβέρνηση ικανοποιώντας οικονομικά συμφέροντα (και όχι κάποιο εθνικό σκοπό για το μακεδονικό) και πως –ακόμη χειρότερα– είχε ιδιοποιηθεί το κρατικό χρήμα των μυστικών κονδυλίων για να εξαγοράσει υποστηρικτές στο νεοσύστατο κόμμα του. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μάλιστα το είχε καταθέσει στα όργανα της ΕΣΗΕΑ τα οποία ερευνούσαν πιθανούς χρηματισμούς δημοσιογράφων από τα μαύρα κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών επί Σαμαρά.
Ο Αντ. Σαμαράς μήνυσε και φυσικά μίσησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη γι’ αυτό. Και ναι μεν για το μίσος παρακολουθήσαμε όλα τα επεισόδια δημόσια, για τη δε μήνυση Σαμαρά όμως δεν μάθαμε ποτέ τι έγινε.
Επί του ίδιου εδάφους δημιουργήθηκε και η έχθρα του Σαμαρά απέναντι στον γράφοντα όταν σε εκπομπή πριν από χρόνια του είχα ζητήσει να δώσει εξηγήσεις για όσα κατήγγειλε (και είχε επιβεβαιώσει και σε εμένα) ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά ο Σαμαράς παραμένει ο ίδιος. Εχοντας εμφανώς τη στήριξη του συγκροτήματος Μαρινάκη, προσπαθεί να επιβάλει ατζέντα μίσους και να σπρώξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε μια περιπέτεια μαζί με τη χώρα.
Προσέξτε την αθλιότητα που προσπαθεί να κάνει πολιτική. Οταν οι προστατευόμενοι μάρτυρες κατέθεσαν εναντίον του πως χρηματίστηκε από τη Novartis, ο Σαμαράς μίλησε για σκευωρία και θεώρησε απαράδεκτο να πάει η δικογραφία στη Βουλή, πράγμα που επέβαλε ο δικός του νόμος. Παρ’ όλα αυτά (οποίο ανάστημα πολιτικού ανδρός) πάει στην εισαγγελία και καταθέτει το όνομα του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του πρώην αναπληρωτή υπουργού Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, χωρίς κάποιο στοιχείο, μόνο και μόνο για να πάει η (άδεια) δικογραφία στη Βουλή και να δημιουργηθεί ο θόρυβος που δημιουργείται με τη γενική εντύπωση «η σκευωρία της Novartis».
Φυσικά μέσα σε όλα ο Αντώνης Σαμαράς βάζει και προσβλητικές αναφορές για το Documento τις οποίες διανθίζει με ψέματα περί δημοσιευμάτων που έγιναν προτού καταθέσουν οι μάρτυρες. Προσπαθεί να μετατρέψει το πλεονέκτημα της εφημερίδας να έχει καλούς δημοσιογράφους και να κάνει έρευνα σε συνωμοσία, που είναι άλλωστε το αγαπημένο του σπορ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει κανέναν λόγο να χαίρεται και το δείχνει. Ο κ. Σαμαράς μολύνει την πολιτική σκηνή με την τοξικότητά του, ενώ προσπαθεί ταυτόχρονα να εκδικηθεί τον κ. Μητσοτάκη που θεωρεί ότι τον κορόιδεψε και δεν τον έκανε αντιπρόεδρο στην Κομισιόν. Ρίχνει στην πολιτική σκηνή έναν κουβά με κάρβουνα και περιμένει ποιος θα καεί για να χαρεί.
Οι ερμηνείες των κινήσεων Σαμαρά δεν μπορεί να είναι μόνο πολιτικές. Αντικατοπτρίζουν το μέσα του και το πώς αντιλαμβάνεται το έξω του, κυρίως για τον εαυτό του.
Ο Μητσοτάκης δείχνει να αποφεύγει την παγίδα να βάλει στο κάδρο τον Τσίπρα είτε γιατί δεν θέλει να ικανοποιήσει τον Σαμαρά και να βρεθεί υπό την ομηρία του τώρα που μπορεί να ξεμπερδέψει μαζί του είτε γιατί καταλαβαίνει πως προανακριτική, ειδικά με Τσίπρα, σημαίνει πρακτικά πως η υπόθεση Novartis ξανανοίγει και μάλιστα υπό το φως της αναγκαίας δημοσιότητας. Δείχνει ωστόσο να ικανοποιεί ένα μέρος των απαιτήσεων Σαμαρά για λόγους που ο ίδιος ξέρει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πολύ νωρίς, βρίσκεται απέναντι στον Αντ. Σαμαρά και τον Βαγγ. Μαρινάκη που τον πιέζουν επειδή θεωρούν πως τους χρωστάει πολλά. Το μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί ούτε να τους ερμηνεύσει ούτε να τους αντιμετωπίσει πολιτικά γιατί απλώς είναι αστάθμητοι παράγοντες. Και επειδή είναι αδύναμος να τους αντιμετωπίσει, ενδεχομένως να ζήσει την επανάληψη της ιστορίας με τον ίδιο στη θέση του πατέρα του.
