Η λίστα Λαγκάρντ δόθηκε στην Ελλάδα από την τότε Γαλλίδα ΥΠΟΙΚ τον Οκτώβριο του 2010 στην τότε κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Τι έγινε; Τίποτε απολύτως.
Το 2012 η Κ. Λαγκάρντ επανήλθε για να ξαναδώσει τη λίστα που είχε χαθεί. Τι έγινε; Τίποτε απολύτως και πάλι.
Η έτερη λίστα Μπόργιανς ήρθε στη χώρα το 2016 αφού μέχρι τότε ουδείς στην κυβέρνηση Σαμαρά δεν την παραλάμβανε! Υπάρχουν και καλύτερα. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος που έφτιαξε τον νόμο περί «μη» ευθύνης υπουργών και πολιτικών και κράτησε το στικάκι με τη λίστα Λαγκάρντ στο συρτάρι του, το 2005 και το 2015 έβγαζε «λάδι» τους Άκη Τσοχατζόπουλο και Γιάννο Παπαντωνίου, λέγοντας διάφορα ωραία για τηλεφωνικούς αριθμούς και σκευωρίες. Στο μεταξύ ένα μαγικό χέρι αφαίρεσε μερικά ονοματάκια από τη λίστα.
Ο Κ. Σημίτης, που έβλεπε τις μίζες να περνούν, μαζί με τον Γιάννο διόρισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην Εθνική Τράπεζα και ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ βάζει στις λίστες της ΝΔ τον γιο του Γιάννου. Ο Μπάρδης, ο «ταμίας» του Γιάννου (ο οποίος τελικά και τον έκαψε, προφανώς για να σώσει εαυτόν), ήταν συνεταιράκι με το μετέπειτα στέλεχος της ΝΔ Β. Κορκόπουλο.
Ο Γιάννος είχε μεσοτοιχία τη βίλα του στη Σύρο με τον Γιάννη Στουρνάρα, τον οποίο και διόρισε πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο στην Εμπορική Τράπεζα το 2000, την οποία και όλοι μαζί οδήγησαν στην απαξίωση. Μετά ο Γιάννης έγινε επικεφαλής της ΤτΕ από τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, οι οποίοι σήμερα στηρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Τα ίδιο έργο παίχτηκε και για το σκάνδαλο Siemens, με τον Χριστοφοράκο επί ΝΔ να την κάνει για άλλες πολιτείες, και παίζεται και σήμερα με τη Novartis (εκεί να δείτε επιλεκτικές συγγένειες) οι οποίες πέρασαν και τα σύνορα της χώρας.
Θα μπορούσα να γράφω έως το πρωί για τις περίεργες συμπτώσεις, τις όζουσες υποθέσεις και τις επιλεκτικές συγγένειες, θα περιοριστώ σε δύο μόνο επισημάνσεις: πρώτον η χώρα πτώχευσε το 2010 και ο ασθενής απέθανε και δεύτερον οι υποθέσεις «άνοιξαν», όπως «άνοιξαν» αφού και στη Δικαιοσύνη υπήρχαν τελικά συρτάρια, όταν ήρθε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπόλοιπα στον μόνο φυσικό υπεύθυνο για να καταλογίσει τυχόν ποινικές ευθύνες στη Δικαιοσύνη. Πολιτικά το θέμα δεν έκλεισε κι ας ισχυρίζονται ορισμένοι (ειδικά στο σημερινό ΚΙΝΑΛ) ότι έκλεισε.
Δεν «έκλεισε» διότι
εκείνοι που κρατούσαν κλειδωμένα τα στικάκια και σφραγισμένα τα στόματα
διεκδικούν την επάνοδό τους στην εξουσία. Και τη διεκδικούν στην κυριολεξία με
όρους ομερτά, όπως για παράδειγμα οι λίστες να ξαναμπούν στα συρτάρια, οι
υποθέσεις που άνοιξαν να κλίσουν και το πολιτικό κόστος να περιοριστεί στα
τέσσερα χρόνια που επέτρεψε το πολιτικό κατεστημένο και οι οικονομικές ελίτ
στην Αριστερά να κυβερνήσει ή που επέτρεψε στον εαυτό του να μείνει εκτός
εξουσίας! «Αμ δε», που έλεγαν και στο χωριό μου…
