Τέσσερις μοναδικοί τραγουδοποιοί έρχονται με φόρα από τα θρυλικά ’80s
Σαν μια αυτοσχέδια μπάντα που αποτελείται από τέσσερις κορυφαίους τραγουδοποιούς της ελληνικής μουσικής, ο Λάκης Παπαδόπουλος (aka Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ), ο Γιάννης Γιοκαρίνης, ο Νίκος Ζιώγαλας και ο Γιάννης Μηλιώκας ξαναβρίσκονται επί σκηνής για να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε ένα νοσταλγικό μουσικό ταξίδι που αφετηρία έχει τη δεκαετία του ’80 και τερματισμό το σήμερα. Για τέσσερα σαββατόβραδα (17 & 24/2 και 3 & 10/3) ξετυλίγουν μια κοινή ιστορία γεμάτη από τα αγαπημένα τραγούδια του καθενός στη μουσική σκηνή Σφίγγα.
Tι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη για να συνεχίζετε το μουσικό σας ταξίδι σήμερα;
Γιάννης Γιοκαρίνης: Η αγάπη μου για τη μουσική και η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους μού δίνουν αυτή την ιδιαίτερη δύναμη.
Νίκος Ζιώγαλας: Η αξιοπρέπεια, η ομορφιά και ο αγώνας για μια πιο δίκαιη ζωή. Τώρα εάν προκύψει και κανένα καλό τραγούδι, θα είναι καλοδεχούμενο.
Γιάννης Μηλιώκας: Ο Θεός, ο ουρανός, τα άστρα, η κόρη μου, οι θάλασσες, τα βουνά, τα δέντρα, τα λουλούδια και ο αέρας που αναπνέω. Εχω ακούσει ότι κάνει δουλειά και το Red Bull.
Λάκης Παπαδόπουλος: Τα ταξίδια είναι η ζωή μου, πόσο μάλλον τα μουσικά. Αυτές τις μέρες κυκλοφορούν από την εταιρεία Feelgood δεκατρία νέα τραγούδια μου με τη συγχωρεμένη την Αρλέτα, σε στίχους της Sanny Μπαλτζή. Επίσης, σε τέσσερις μήνες έρχεται και νέος προσωπικός μου δίσκος από τη Minos EMI.
Υπάρχει κάτι που θεωρείτε επαναστατικό στην εποχή μας ή πιστεύετε ότι κάθε επανάσταση έχει πλέον συνταξιοδοτηθεί;
Γ.Γ.: Επανάσταση ήταν, είναι και θα είναι πάντα η μουσική. Γι’ αυτό και την έχουν φιμώσει, αλλά αυτή βρίσκει τον τρόπο να μιλάει, αργά ή γρήγορα.
Ν.Ζ.: Η μεγαλύτερη επαναστατική κίνηση σήμερα μπορεί να προκύπτει από τους ανθρώπους που έχουν κατανοήσει το νόημα της αγάπης μέσα στη ζωή. Εάν απουσιάζει η αγάπη από τις πράξεις μας, τότε καμιά ιδεολογία δεν μπορεί να αναπληρώσει αυτό το κενό.
Γ.Μ.: Την επανάσταση την ξεκίνησε ο άνθρωπος πριν από εκατομμύρια χρόνια. Στις μέρες μας ζούμε τη βιομηχανική και την τεχνολογική επανάσταση. Οπως είναι γνωστό, όλη αυτή η εξέλιξη οφείλεται στο μυαλό του ανθρώπου και όχι στα μηχανήματα. Είναι αδύνατον να σηκωθούν τα αγγούρια να πηδήξουν τον μανάβη. Η επανάσταση χωρίς τον άνθρωπο είναι μακαρονάδα χωρίς μακαρόνια.
Λ.Π.: Θα σας απαντήσω για τη μουσική, θέμα που το γνωρίζω καλά: οι «έντεχνοι» συνεχίζουμε να κινούμαστε μέσα σε έναν ανατολίτικο μεσαίωνα χωρίς επιστροφή. Από την άλλη, οι «σκυλάδες», μισόν αιώνα τώρα, παίζουν το ίδιο μοτίβο του χωρισμού σε εκατομμύρια διασκευές. Παγκόσμιο ρεκόρ άξιον απορίας. Και στη συνέχεια, σαν γνήσιοι αληταράδες, εμείς οι Ελληνες βγάζουμε τα μάτια μας μεταξύ μας –βλέπε ΑΕΠΙ– και ο καθένας έχει σηκώσει από μια σημαία.
Τι σας λέει το νέο ελληνικό τραγούδι που γράφεται σήμερα; Επαιξε κάποιο ρόλο το ίντερνετ στην παρακμή του;
Γ.Γ.: Το ελληνικό τραγούδι σήμερα βρίσκεται στην εντατική. Με λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλά πού θα πάει; Υστερα από τόσες κατηφοριές θα ’ρθουν και οι ανηφοριές.
Ν.Ζ.: Πιστεύω ότι θα ακούσουμε πολύ ωραία τραγούδια γιατί οι μουσικοί τού σήμερα είναι ακομπλεξάριστοι και πολύ καλά ενημερωμένοι. Αλλά προς το παρόν το όλο πράγμα βρίσκεται ακόμη μέσα στις ψυχές και στα μυαλά των νέων ανθρώπων και όταν έρθει το πλήρωμα το χρόνου θα ενεργοποιηθεί.
Γ.Μ.: Οταν επινοήθηκε η φωτογραφική μηχανή, όλοι υπέθεσαν ότι οι ζωγράφοι θα εκλείψουν ή ότι θα μείνουν χωρίς κάποιο έργο να κάνουν. Οταν επινοήθηκε ο φωνόγραφος, οι μουσικοί νόμιζαν ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά. Τώρα με το ίντερνετ όλοι φοβούνται κάτι άλλο. Οταν φοβάται ο άνθρωπος, αυτά παθαίνει. Οποιος κοιτάει το δέντρο χάνει το δάσος.
Λ.Π.: Στη σημερινή Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα διαβίωσης, άρα η αγορά ενός CD είναι πολυτέλεια. Δυστυχώς…
Εάν έπρεπε να επιλέξετε ένα από όλα τα τραγούδια που έχετε γράψει, ποιο θεωρείτε ότι ακόμη καθρεφτίζει την ελληνική κοινωνία του σήμερα;
Γ.Γ.: Το «Φάουλ».
Ν.Ζ.: Το «Πάρε με, απόψε πάρε με».
Γ.Μ.: Δεν νομίζω να είναι το «Greko maskara» ούτε ο «Χαραμοφάης», σίγουρα όχι το «Για το καλό μου» ή το «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες». Μάλλον είναι το «Τίκι τίκι τίκι τίκι τίκι τίκι τίκι τίκι τίκι τακ» του Πουτσίνι, εάν δεν κάνω λάθος.
Λ.Π.: Το «Πράγματα που δεν έκανες». Οι στίχοι είναι ανώνυμης φοιτήτριας, θαυμάστριας του συγγραφέα Λέο Μπουσκάλια, και η μετάφρασή τους της Μαρίνας Λώμη.
Τι φοβάστε περισσότερο σε αυτά τα δύσκολα χρόνια που διανύουμε; Τι σας δίνει ελπίδα για το αύριο;
Γ.Γ.: Φοβάμαι εκείνους που συνειδητά διαμορφώνουν αρρωστημένα μυαλά.
Ν.Ζ.: Φοβάμαι τον εαυτό που φοβάται γιατί είναι εκείνος που εκπέμπει αρνητικά και δεν δραστηριοποιείται. Ελπίζω και πιστεύω η ζωή να μη μας φρικάρει περισσότερο απ’ όσο αντέχουμε. Η εικόνα ενός παιδιού αποτελεί πάντα τη μεγαλύτερη ελπίδα για το μέλλον.
Γ.Μ.: Δεν φοβάμαι τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε. Είμαι ελεύθερος, όπως είπε και ο Καζαντζίδης (!). Χρόνια πολλά σε όλους, εκτός από αυτούς που μας βάλανε στα μνημόνια.
Λ.Π.: Ελπίδα μου δίνει ο γιος μου.
INFO
Ο Γιάννης Γιοκαρίνης, ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Γιάννης Μηλιώκας και ο Λάκης Παπαδόπουλος εμφανίζονται στη μουσική σκηνή Σφίγγα (Ζωοδόχου Πηγής & Κιάφα 13) στις 17 & 24/2 και 3 & 10/3
