Κάθε εγχείρημα δικαιώνεται εκ του αποτελέσματος. Κάθε πολιτική απόπειρα επικροτείται –ή αποδοκιμάζεται– από τον αποδέκτη της προσπάθειας, που δεν είναι άλλος από τον λαό. Τον ύστατο κριτή των επίδοξων σωτήρων του. Η πράξη είναι λυδία λίθος της αλήθειας, έλεγαν οι παλιοί.
Όπως είπε τις τελευταίες προεκλογικές μέρες ένα από τα σοβαρά στελέχη της ΝΕ.ΑΡ., «Πήραμε ένα ρίσκο να φτιάξουμε την Αριστερά της εποχής μας, αυτήν που θα μιλάει ξεκάθαρα, θα μιλάει προγραμματικά και κυρίως θα έχει διαλέξει ποιους θέλει να εκπροσωπεί».
Όμως το ρίσκο δεν εκτιμήθηκε από αυτούς τους οποιους φιλοδόξησε να εκπροσωπήσει. Δεν μπορεί να είναι τόσο λίγοι. Διάσπαση για κάπου 98.000 άτομα μέσα σε 9.000.000 ψηφοφόρους είναι αδιανόητη. Το «ρίσκο» της Νέας Αριστεράς αποδείχτηκε ολέθριο για την ίδια αλλά και επιζήμιο για τον ΣΥΡΙΖΑ παρά το 15% που συγκέντρωσε. Ο «Εμφύλιος Ιδεολογικός Πόλεμος» απογοήτευσε, αποστράτευσε ή έστειλε σε «άλλες πολιτείες» αρκετούς Αριστερούς.
Δεν έχει νόημα να θυμίσω ποιος ήρξατο χειρών αδίκων. Σημασία έχει πως εαν δεν είχε αναληφθεί αυτό το καταστροφικό «ρίσκο» δεν θα είχαμε απλώς μια μονοσήμαντη άθροιση 15%+2,5%. Το περυσινό ποσοστό. Θα υπήρχαν πολλαπλασιαστικά οφέλη που θα ξεπερνούσαν πιθανότατα το 20%. Και η Αριστερά θα κοίταζε στα μάτια μια πλήρως απονομιμοποιημένη ΝΔ του 25%.
Κάθε πλευρά θα κάνει τους λογαριασμούς της, όπως έχει δικαίωμα. Οι πρώτες ενδείξεις είναι ανησυχητικές. Ερωτηθείς ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης χθες βράδυ απάντησε ότι το λυμφατικό αποτέλεσμα δεν επηρεάζει την εκτίμησή του(ς) πως καλώς έφυγαν –ξέχασε να πει πως ο ίδιος τότε δεν συμμετείχε στον ΣΥΡΙΖΑ. Και πως δεν εξετάζει το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Κασσελάκη. Περίπου το ίδιο είπε η Αχτσιόγλου και ο καταφανώς πελαγωμένος Τσακαλώτος.
Προσωπικά ποτέ δεν είχα πιστέψει στην πιθανότητα επιστροφής των 11 εδρών. Ωστόσο πλέον η συνέχιση της κατοχής τους με ποσοστό 2,4% είναι πλήρως απονομιμοποιημένη ηθικά και πολιτικά. Πολύ περισσότερο που το όριο στις εθνικές εκλογές είναι 3%.
Κάποια θερμοκέφαλα ΝεοΑριστερά στελέχη παρουσιάζουν, με ισχυρές δόσεις ναρκισσισμού, το χάσμα αγεφύρωτο «γιατί το κάναμε για την περηφάνεια μας, την Αισθητική μας [sic!] και την αριστερή ψυχή μας». Και ορισμένοι γιατί «ειμαστε ό,τι καλύτερο διαθέτει η ελληνική κοινωνία».
Το ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρουλάκη συνεχίζει τον διμέτωπο παρά τις φωνές ανησυχίας από το εσωτερικό του. Για πόσο ακόμη;
Συνεπώς η Αριστερά κινδυνεύει να συρθεί ικέτης του 3ου ΠΑΣΟΚ. Χάριν της «σωτηρίας της ψυχής που είναι πολύ μεγάλο πράμα», θα επαναληφθεί σαν καρικατούρα η Ιστορία των πρώτων ετών της Μεταπολίτευσης. Τότε που τα διασπασμένα ΚΚΕ [Δογματικοί-Ανανεωτικοί], με τον αλληλοσπαραγμό τους για τον …τίτλο, έστρωσαν τον δρόμο στη μονοκρατορία του ΠΑΣΟΚ.
Τότε όμως ερχόταν, έστω, ο Παπανδρέου – Τώρα έρχεται ο Μητσοτάκης. Έρχεται η Άκρα Δεξιά. Έρχεται ο πόλεμος της Ούρσουλα στην Ευρώπη και ο θάνατος της Παλαιστίνης!
Φυσικά έχουν το δικαίωμα του στουρθοκαμηλισμού «Ε, δεν πήγαμε και τόσο άσχημα». Οχυρωμένοι στο κάστρο της μοναδικότητας τους «Όλοι ίδιοι είναι».
Μα, σίγουρα ναι!!! Ούτε Μέτωπα, ούτε συνεργασίες, ούτε συνομιλίες. Άλλωστε «η κυβερνησιμότητα δεν είναι αυτοσκοπός».
Και όμως οι περισσότεροι Ανανεωτικοί γνωρίζουν από πρώτο χέρι την πρόσφατη πορεία που, μετά από μια επίπονη προσπάθεια ετερόκλητων συνιστωσών, κατόρθωσε να φέρει στην πρωθυπουργία τον Αλέξη Τσίπρα.
■ Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, κομματικός πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ, οικοδομήθηκε το 1989 πάνω στη χειραψία που αντάλλαξαν ο Κύρκος της ΕΑΡ [πρώην ΚΚΕ Εσωτ.] και βέβαια πάνω στο Κοινό Πόρισμα με τον Φλωράκη.
Όπου Φλωράκης ήταν μέχρι τότε ο απόλυτος δαίμονας για τους μεν και ο Κύρκος ο μεγάλος σατανάς για τους δε. Μάλιστα στη διάσπαση του 1968 οι δύο πλευρές είχαν ανταλλάξει “καρεκλιές” στο Βουκουρέστι. Όμως κάτι έπρεπε να κάνουν γιατί το καλούσε η ανάγκη καθώς το κομμουνιστικό στρατόπεδο κατέρρεε και ο Νεοφιλελευθερισμός ετοίμαζε τη μεγάλη επέλαση. Την παγκόσμια φρίκη που βιώνουμε σήμερα.
-Οι επιγονοι άραγε νομίζουν πως ειναι πιο “ξύπνιοι” απο τον Κύρκο και τον Φλωράκη;
