Πολλοί θα αναρωτιέστε εάν το ψέμα είναι σύμφυτο με τη πολιτική κι εάν τέλος πάντων αποτελεί όρο αδύνατο να έχουμε πολιτικούς που δεν λένε ψέματα. Είναι γεγονός ότι πολλοί πολιτικοί στις επαγγελματικές και προσωπικές τους σχέσεις είναι απολύτως έντιμοι και ακέραιοι. Τι γίνεται λοιπόν όταν μπλέκουν με τη πολιτική; Αποτελεί το ψέμα σήμα κατατεθέν του πολιτικού ή μήπως το ψέμα ταυτίζεται με το χαρακτήρα των μεγάλων οργανωμένων ομάδων, όπως είναι μία κυβέρνηση, ένα κόμμα ή μια μεγάλη επιχείρηση ή εταιρεία;
Είναι δυνατόν ο πολιτικός να είναι ηθικός προσωπικά και ανήθικος, εφόσον οδηγείται στη πρακτική του ψέματος, όταν απευθύνεται στο ευρύ κοινό ως εκπρόσωπος κόμματος; Ποια είναι η σκοπιμότητα που επιβάλλεται στους βουλευτές και κομματικά στελέχη να συγκαλύπτουν την αλήθεια όταν επικοινωνούν με το ακροατήριό τους και αναγκάζονται πολλές φορές να γίνονται γελοίοι ή να θυμώνουν τόσο πολύ τον κόσμο που τους ακούει, ώστε να τους απαξιώνει και να μην ξέρει πια τι να πιστέψει και τι όχι.
Τι γίνεται όταν ένας διευθυντής ενός μεγάλου Οργανισμού ψεύδεται για το καλό της επιχείρησης ή ένας διπλωμάτης κάνει το ίδιο εκτελώντας το καθήκον του για το καλό της πατρίδας;Μήπως ένας διπλωμάτης, ένας υπουργός, ένας διευθυντής ενός οποιουδήποτε μεγάλου δημόσιου ή ιδιωτικού Οργανισμού, ένας εκδότης μιας εφημερίδας κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα του σκοπού που υπηρετούν, όπως αυτοί τα αντιλαμβάνονται; Υπάρχουν δηλαδή κάποιες αρχές και αξίες καθολικά αποδεκτές, που διαμορφώνονται μέσα στη κοινωνία μας και δημιουργούν ιερές σκοπιμότητες, βασικές προτεραιότητες και στόχους που γι’ αυτούς που τους υπηρετούν είναι σημαντικότεροι άλλων;
Ποιος θα μπορούσε λοιπόν να είναι ο σπουδαιότερος λόγος ύπαρξης κρατικών ή ιδιωτικών Οργανισμών αν δεν είναι η αυτοαναπαραγωγή και η ενδυνάμωσή τους για να εξακολουθούν να υπηρετούν τον σπουδαίο λόγο ύπαρξής τους;
Οι πολίτες πολλές φορές έχουν παρακολουθήσει ανώτερα κομματικά στελέχη να υποστηρίζουν κάποιο δικό τους, ακόμα και με άτσαλο τρόπο, όταν αυτός έχει διαπράξει κάποιο ατόπημα. Η πλήρης αφοσίωση στον σπουδαίο και σημαντικό λόγο που επιτελεί ο θεσμός που υπηρετούν τα κομματικά στελέχη είναι αυτή, που κάνει τον ορθό λόγο να παραμορφώνεται. Όλα αποδίδονται στο «κοινό καλό» με αποτέλεσμα τα πανιά της πολιτικής δύναμης να φουσκώνουν, καθώς δημιουργείται ένα πακέτο με φανταχτερό περιτύλιγμα για να να χωρέσει μέσα η πολιτική εξήγηση ωραιοποιημένη, με ολίγον συγκάλυψη της αλήθειας. Τα χονδρά ψέματα θα έλθουν στη συνέχεια με στόχο πάντα την εξυπηρέτηση του «κοινού καλού».Φυσικά δεν μιλάμε για «θεμιτά ψέματα», όπως όταν πεθαίνει ο στρατηγός ενός στρατεύματος που βρίσκεται σε πόλεμο και ανακοινώνεται ότι ζει για να μην αποθαρρυνθεί το στράτευμα. Ας διαχωρίσουμε λοιπόν κάποιες κατηγορίες ψεμάτων στη πολιτική όπως:
• Στελέχη ενός πολιτικού οργανισμού λένε αυτό που βαθιά πιστεύουν, καθώς θεωρούν ότι με μεγάλη διαπραγματευτική προσπάθεια αυτό μπορεί να γίνει εφικτό. Π.χ. «Θα τελειώσουμε με τα μνημόνια». Το γεγονός ότι η προσπάθεια καταλήγει σε αποτυχία δεν σημαίνει ότι αυτό ήταν ψέμα, απλά η πίστη των στελεχών βασιζόταν σε λανθασμένη εκτίμηση συσχετισμού δύναμης και δεδομένων τη συγκεκριμένη στιγμή.
• Στη συνείδηση πολλών πολιτικών φαίνεται να καθιερώνεται ως κεκτημένο δικαίωμα το ψέμα κάθε φορά που αναγκάζονται να ωραιοποιήσουν μία δυσάρεστη για τους πολίτες συνέπεια της εφαρμοζόμενης πολιτικής τους. Όλοι αυτοί εθίζονται σιγά σιγά στη τεράστια σημασία που έχει το έργο που επιτελούν, στο όνομα πάντα του «κοινού καλού», σε σχέση με την αλήθεια που συνεχώς ξεθωριάζει μέχρι που γίνεται αόρατη. «Δεν πεθαίνει κόσμος εκτός ΜΕΘ» «Είμαστε από τους πρώτους στη διαχείριση της πανδημίας».
• Κάποιες φορές η κυβέρνηση νομοθετεί συγκαλύπτοντας τους πραγματικούς λόγους της νομοθέτησης, όπως το ακαταδίωκτο για δήθεν προστασία των επιστημόνων, όταν στη πραγματικότητα η προστασία απευθύνεται στα πολιτικά πρόσωπα, η οποία ενισχύεται,καθώς οι επιστήμονες δεν επιτρέπεται ούτε καν να καταθέσουν ως μάρτυρες. Αυτό την ίδια ώρα που είναι σε εξέλιξη διερεύνηση ευθυνών για τη 2η φάση της πανδημίας στη Θεσσαλονίκη.
• Σήμερα η κυβέρνηση δεν αρκείται απλώς να ψεύδεται. Όταν η αλήθεια δεν αρέσει στους κυβερνώντες τι κρίμα για την αλήθεια! Λάτρεις του γνωμικού του Ελύτη ότι την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα, θα τη διαμορφώσουν λοιπόν, όπως αρέσει σε αυτούς. Τα αποδεικτικά στοιχεία και η αλήθεια χάνονται μέσα σε έναν ορυμαγδό ψεμάτων και αντικρουόμενων δηλώσεων, που οι πολίτες βομβαρδίζονται καθημερινά μέσα από όλα τα ΜΜΕ, χωρίς καμία σημασία στην ανάδειξη της πραγματικότητα. Με συχνό και επαναλαμβανόμενο “brainwash” ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα γίνεται μία καινούρια «αλήθεια», αυτή που επιθυμούν οι διαμορφωτές της. Δεν υπάρχουν στοιχεία παρά μόνον η προσωπική άποψη και ο καθένας πρέπει να διαλέξει ποιανού άποψη θα στηρίξει. «Δεν πεθαίνει κόσμος εκτός ΜΕΘ». Από τη στιγμή που υπάρχει συζήτηση αντίκρουσης για το προφανές έχει χαθεί το προφανές…
Οι πολίτες ας συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει «πολιτικό κόστος» για μία κυβέρνηση.Είναι αυτό το σημείο τομή, που οι πολίτες πρέπει να αντιληφθούν ότι μικρά ή μεγαλύτερα ψέματα μπορεί να λέγονται, πρέπει όμως να διαχωρίζουν ποιος είναι ο πολιτικός που έχει συναίσθηση των ευθυνών του, ποιος είναι αυτός που δεν θα μετακυλήσει τη κυβερνητική του αστοχία στους άλλους, που δεν θα μετακυλήσει «ψευδόμενος» τη δική του παράλειψη, αστοχία, αδυναμία ή ανεπάρκεια στους συνεργάτες τουκαι πολύ περισσότερο στους ίδιους τους πολίτες.
Αντιθέτως, ο πολιτικός που θα μετακυλήσει τις ευθύνες του,είναι ο καπετάνιος που θα εγκαταλείψει πρώτος το πλοίο που βουλιάζει, αφήνοντας τους επιβάτες του να προσπαθούν να σωθούν μόνοι τους μέσα στο φουρτουνιασμένο πέλαγος.
Είναι ο πολιτικός καπετάνιος που ποτέ δεν φταίει γιατί δυστυχώς διαθέτει πολίτες απείθαρχους, διεφθαρμένους, τεμπέληδες.
Είναι ο πολιτικός καπετάνιος που αντί να ευγνωμονεί τους πολίτες που τον ανέδειξαν καπετάνιο, θεωρεί ότι τους κάνει μεγάλη χάρη να τους κυβερνά!
Η Ελένη Αυλωνίτου είναι πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ / μέλος ΚΕΑ ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
