«Ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Μας εξαπάτησε και με εξαπάτησε κι εμένα προσωπικά με υποκριτική τέχνη».
Με αυτές τις προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη σήμανε την αλλαγή πορείας του «επιτελικού κράτους». Ο δικός τους άνθρωπος για τον οποίο δεν δέχονταν κουβέντα έγινε εν μια νυκτί «ξένος»: καθώς οι μηνύσεις πλήθαιναν και τα μηνύματα από τους δικαστικούς λειτουργούς αυξάνονταν, αυτοί που υπερασπίζονταν το «ήθος του κ. Λιγνάδη» πέρασαν από τη χωρίς όρους υπεράσπιση του ηθοποιού και σκηνοθέτη στην καταγγελία του για… εξαπάτηση.
Ο όφις Λιγνάδης λοιπόν εξαπάτησε τους… πρωτόπλαστους! Αλήθεια, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Γιατί οι «πρωτόπλαστοι» σε αυτή την περίπτωση δεν είναι καθόλου πρωτάρηδες και έχουν ιδιαίτερα βεβαρυμένο πολιτικό παρελθόν: και από μηχανισμούς γνωρίζουν και από αποκρύψεις και από επικοινωνιακούς χειρισμούς.
Γι’ αυτό άλλωστε στήνονται οι πολλαπλοί (πετσωμένοι) δεσμοί με τα ΜΜΕ.
Είναι φανερό ότι η «γαλάζια» υπουργός Πολιτισμού δεν θέλει να μείνει μόνη στο κάδρο των ευθυνών. Και επειδή είναι αρκετά έμπειρη, πουλάει εκδούλευση σε εκείνους που κίνησαν περισσότερο από αυτήν τα νήματα για τον διορισμό του Λιγνάδη στο Εθνικό και ταυτόχρονα με τη χρήση του πληθυντικού τούς τοποθετεί πλάι της.
Οπότε, αυτοκριτικάρεται για την εξαπάτησή της αλλά θυμίζει ότι δεν είναι μόνη. Και βέβαια είναι αστειότητα να συμπεριλαμβάνει στους… εξαπατημένους τους δημοσιογράφους, τους κριτικούς θεάτρου ή όποιον γενικά είχε ακουστά τον Λιγνάδη. Γιατί σημασία έχει ποιος «εξαπατημένος» αποφάσισε την αναβάθμιση της καριέρας του Λιγνάδη. Και αυτή δεν μπορεί να ήταν η Μενδώνη που «δεν τον γνώριζε προσωπικά» αλλά τον επέλεξε προσωπικά ακυρώνοντας την ανοιχτή διαδικασία που είχε προκηρύξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε είτε το λένε είτε όχι, ο «βασιλιάς» του… επιτελικού κράτους είναι γυμνός. Και πλέον το αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι.
