Πλάι στον καθηγητή Τσιόδρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης νιώθει ασφάλεια και φαίνεται.
Του επιτρέπει να ενδύσει με τον μανδύα της επιστημονικότητας αποφάσεις ξεκάθαρα πολιτικές, όπως το άνοιγμα του τουρισμού χωρίς να απαιτείται οποιοδήποτε διαγνωστικό τεστ.
Αλλά ταυτοχρόνως νιώθει και ανασφάλεια, η οποία επίσης του φαίνεται. Απευθύνεται λοιπόν στον Σωτήρη και όχι στον καθηγητή για να μη μας αφήσει καμία αμφιβολία ότι το κυρίαρχο πρόσωπο στο δίδυμο είναι ο… Μητσοτάκης. Αναβαθμίζοντας ή υποβαθμίζοντας τους επιστήμονες, ακόμη και όταν του επιτρέπουν να μεταδώσει απερίσπαστος το αφήγημά του, μετακινούμενος εντέχνως από τον πληθυντικό της συνεννόησης αλλά και της συνευθύνης στον ενικό μιας υποτιθέμενης αποφασιστικότητας και γνώσης, ο επικεφαλής του «επιτελικού κράτους» καταδεικνύει τον κυνισμό του.
Τα πάντα υποτάσσονται στους απόλυτα προσωπικούς σχεδιασμούς του και τα πάντα (αλλά και οι πάντες) θυσιάζονται στον βωμό της προσωπικής του προβολής. Γι’ αυτό και επιμένει τόσο πολύ στα διαγγέλματα. Γιατί αποκλείουν και τεχνικά και συμβολικά όλους τους άλλους από το κάδρο των εξαγγελιών, οι οποίες μένουν αποκλειστική «ιδιοκτησία» του. Και γι’ αυτό καταφεύγοντας πάντοτε στον μονόλογο –ακόμη κι αν τυπικά επιλέγει τη «συνέντευξη»– εξοστρακίζει κάθε έννοια διαλόγου.
Ετσι, με τη βοήθεια των «πετσωμένων» ΜΜΕ μπορεί να αποφεύγει ταυτοχρόνως και την κριτική και την αυτοκριτική. Με αυτό τον τρόπο εξαγγέλλει λόγου χάρη lockdown γιατί «πρέπει» να πάρει δραστικά μέτρα, χωρίς να του ζητείται να εξηγήσει πόσο επέδρασαν για να φτάσουμε «εδώ» οι προηγούμενες… δραστικές αποφάσεις του. Σαν να μην ήταν αυτός που φωτογραφιζόταν εκείνο το δειλινό στη Σαντορίνη ή αυτός που μας υποσχέθηκε ότι «το φθινόπωρο (αυτό το φθινόπωρο) θα γίνει η άνοιξη της ελπίδας». Αλλά και τότε με τις… αίολες υποσχέσεις και τώρα με τα έωλα επικοινωνιακά κόλπα δεν είναι παρά η προσωποποίηση του κυνισμού.
