Συνήθως όταν υπάρχουν στην ίδια πρόταση οι λέξεις χώρα και αδιέξοδο, οι περισσότεροι σκέφτονται το οικονομικό αδιέξοδο. Για να φθάσουμε σε ένα αδιέξοδο πρέπει να προχωράμε ή τουλάχιστον να θέλουμε να προχωρήσουμε και να μην μπορούμε. Όμως, στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν προχωράμε.
Είτε κάνουμε ένα βήμα εμπρός και δυο βήματα πίσω, είτε κάνουμε στροφές γύρω από τον άξονα μας θαυμάζοντας όλα όσα έχουμε προσφέρει στην ανθρωπότητα. Ταυτόχρονα όμως, κρινόμαστε ανάξιοι όχι μόνο να εξελιχθούμε βασιζόμενοι σε αυτά αλλά ακόμη και να τα υπερασπιστούμε.
Οι νέοι είναι εκείνοι που θα κληθούν να πάνε μπροστά την κοινωνία. Τι σημαίνει όμως πάω μπροστά μια κοινωνία; Πως μπορεί να πάει μπροστά μια κοινωνία με κομματικοποιημένα πανεπιστήμια, με ανύπαρκτη περιβαλλοντική συνείδηση καθώς και έλλειψη βασικού κώδικα πολίτικης συμπεριφοράς; Είναι κοινότυπο πλέον, αλλά δύο είναι οι αλήθειες-αξίες που πρέπει να κατανοήσουμε όλοι για να πάμε μπροστά. Πρώτον για να μάθεις να κυβερνάς , πρέπει να μάθεις να κυβερνιέσαι. Δεύτερον και κυριότερο, για να αλλάξουν οι άλλοι πρέπει πρώτος να αλλάξεις εσύ.
Ας εστιάσουμε αρχικά στην πρώτη αλήθεια. Οι Έλληνες νέοι, χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες όσον αφορά την ενασχόληση τους με τα κοινά. Μια μεγάλη μερίδα, επιλεγεί την πλήρη αποστασιοποίηση, λόγω της αδυναμίας διαχωρισμού των εννοιών του πολίτη και του πολιτικού. Με απλά λόγια, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι για να ασχοληθείς με τα πολιτικά πρέπει να θες να γίνεις πολιτικός. Άλλοι έχουν συνδέσει στο μυαλό τους την λέξη πολιτική με άτομα που γνωρίζουν ,τα οποία είναι ακατάλληλα για διάλογο λόγω της αδιαλλαξίας τους η οποία πηγάζει από την ένταξη τους σε κάποιο κόμμα, η οποία δεν τους αφήνει περιθώριο εναντίωσης από την γραμμή του εκάστοτε κόμματος. Αυτοί οι νέοι αποτελούν την δεύτερη κατηγορία. Άτομα, δηλαδή, που μπαίνουν δειλά δειλά σε ένα κόμμα και είτε νιώθοντας επαναστάτες είτε νέοι “εθνάρχες” περιμένουν να εκπληρωθούν οι προσωπικές τους πολιτικές οπτασίες.( Δεν αμφισβητώ ό,τι υπάρχουν και άνθρωποι αξιόλογοι με γνήσιο πολιτικό λόγο, συνήθως όμως εκείνοι επιλέγουν να μην μπαίνουν σε αυτό το “τριπάκι” ) αλλά να ζήσουν την ηλικία τους.
Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με ένα συνεχές θολό και σαθρό από τις βάσεις του πολιτικό σκηνικό, ωθεί την νέα γενιά ή να ακολουθεί δογματικά και να υμνεί πολλές φορές εκείνους που λήστεψαν και ληστεύουν τις οικογένειες τους και κατά συνέπεια τα όνειρα τους ή να αφήνει τα πράγματα να πάρουν μόνα τους τον δρόμο τους, έχοντας την ψυχική ηρεμία του “Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει”. Όμως επειδή η πολιτική, μόνο ζωή δεν είναι, είναι επιτακτική η ανάγκη να αλλάξει αυτή η αντίληψη πριν να είναι μη αντιστρέψιμη η κατάσταση, διότι το αδιέξοδο που έρχεται δεν είναι οικονομικό άλλα εθνικό… Εθνικό διότι, πολύ άπλα έθνος χωρίς συνειδητοποιημένη νεολαία αργά ή γρήγορα θα παύσει να υφίσταται.
Για το τέλος, το δυσκολότερο… να αλλάξουμε εμείς. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, προσπαθούμε να πάψουμε να είμαστε έρμαια των κακών μας συνηθειών και του παρελθόντος μας. Πολλοί όμως νιώθουν ότι η προσπάθεια τους κτυπάει πάνω σε τοίχο, είτε λόγω της “ηλικίας”, είτε λόγω του γονιδίου που ίσως να ευθύνεται για κάποια χαρακτηριστικά τους. Όμως αν υπάρχει κάτι πάνω από όλα αυτό , αυτό είναι η ανθρώπινη βούληση και αποφασιστικότητα να αλλάξουμε. Σίγουρα ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας υπάγεται σε γενετικά χαρακτηριστικά αλλά στο σύνολο του ο χαρακτήρας μας δεν είναι άκαμπτος. Πρέπει να πάψουμε να επηρεαζόμαστε, από την τύχη, από τους άλλους από οτιδήποτε, διότι με αυτό τον τρόπο θα σταματήσουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο για τα κακώς κείμενα από πάνω μας. Έτσι μέσα από την αυτοκριτική μας θα αλλάξουμε αυτό το ανεπιθύμητο χαρακτηριστικό μας. Εν τέλει αυτή η αλλαγή μας δύναται να άρει και το αδιέξοδο διότι την πατρίδα μας την φροντίζουμε όταν διώχνουμε ο καθένας μας από πάνω του ό,τι σαθρό μας κρατάει στο παρελθόν.