Ο Αγγελος Συρίγος δεν πρωτοτύπησε στην προσπάθεια αποδόµησης του Πολυτεχνείου. Είχε προηγηθεί η Σώτη Τριανταφύλλου που είχε υποστηρίξει ότι πρέπει να καταργηθεί ο εορτασµός της επετείου, οι χρυσαυγίτες που αµφισβητούσαν τους νεκρούς κ.λπ. Ο υφυπουργός Παιδείας όµως διατύπωσε την άποψή του µες στη Βουλή που έκλεισε η χούντα κι αυτό συνιστά ύβρη.
Αν δεν έχει ακουστά για τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, το όνοµα του Μουστακλή, τη δήλωση Σεφέρη στο BBC, τη διαµαρτυρία γνωστών συγγραφέων µε τα 18 κείµενα, το ασφυκτικά γεµάτο θέατρο όπου παιζόταν το «Μεγάλο µας τσίρκο», τις παράνοµες αντιστασιακές οργανώσεις εντός και εκτός Ελλάδος, είναι ασυγχώρητος ως πανεπιστηµιακός. Αν όµως τα ξέρει και παρά ταύτα επιµένει ότι δεν υπήρξαν αντιδράσεις κατά του φασιστικού καθεστώτος, τότε κάποια άλλη σκοπιµότητα υπάρχει. Η πρώτη σκέψη είναι µήπως αποκαθηλώνοντας τον αγώνα των τότε φοιτητών αποτρέψει και τους σηµερινούς ώστε να µην ακολουθήσουν το κακό παράδειγµα της ανυπακοής απέναντι στην εξουσία. Η δεύτερη να υφαρπάξει ψήφους από το ακροδεξιό ακροατήριο της τριανδρίας Μπογδάνου – Τζήµερου – Κρανιδιώτη. Ο τελευταίος µάλιστα υπήρξε και ιδεολογικός συνοδοιπόρος του στο ∆ίκτυο 21. Γιατί ο Αγγ. Συρίγος δεν είναι τελικά ο γραβατωµένος αστός, ο µετριοπαθής πολιτικός που µετράει τα λόγια του και αποφεύγει τις κακοτοπιές. Υπήρξε από τα ιδρυτικά µέλη αυτού του µορφώµατος που εξέφραζε τον απόλυτο εθνικιστικό παροξυσµό. Ολοι µαζί επικροτούσαν τον Σαράντο Καργάκο: «Ζούµε την εποχή της εκπούστευσης του έθνους. Κίναιδοι και σπεκουλαδόροι διευθύνουν τη χώρα. Γεµίσαµε σατανιστές και ναρκοµανείς».
Οπως λοιπόν το παρελθόν δεν παραγράφεται από κανένα βιογραφικό, έτσι και δεν αµαυρώνεται ό,τι έχει εγγραφεί στη συλλογική και ιστορική µνήµη. Αν ακολουθήσουµε τις συλλογιστικές ακροβασίες του ότι τη χούντα δεν την έριξε το Πολυτεχνείο, τότε µπορούµε να πούµε ότι και η Εθνική Αντίσταση δεν είχε νόηµα, αφού δεν εµπόδισε τη γερµανική Κατοχή.
Αλλά οι νέοι και οι νέες που κλείστηκαν µες στο κτίριο της Πατησίων πίστεψαν σε ό,τι τους υπαγόρευαν η φρεσκάδα της νιότης τους και η συνείδησή τους. Πρωταγωνίστησαν σε µια φαντασµαγορική συγκυρία που παρήγαγαν οι έκτακτες συνθήκες, όπως συµβαίνει σε όλες τις στιγµές που καλείσαι να πεις το µεγάλο ναι ή το µεγάλο όχι. Το απεγνωσµένο κάλεσµα των εκφωνητών αφύπνισε µια φοβισµένη κοινωνία. Κινητοποίησε τους οικοδόµους που µοίραζαν τσιγάρα στην πύλη, τους αγρότες από τα Μέγαρα, τους κοστουµαρισµένους γιατρούς, υπεράνω πάσης υποψίας, που έκρυβαν τα φάρµακα στις τσέπες και ξεγελούσαν τους χαφιέδες στη γωνία της Στουρνάρη.
Ο επικός πυρήνας της πράξης τους και η υπεράσπιση της ελευθερίας πίσω από τα κάγκελα δεν αλλοιώνονται και δεν τεµαχίζονται σε καµιά προκρούστεια κλίνη. Το κυριότερο ότι το βασικό σύνθηµα «Ψωµί, Παιδεία, Ελευθερία» δεν ξεθώριασε αλλά παραµένει τραγικά επίκαιρο κι αυτό τον ανησυχεί.
Αν και καθ’ ύλην αρµόδιος, δεν χρειάζεται να καταθέσει στεφάνι στη φετινή επέτειο. Προτιµότερο να επισκεφτεί κάποιο στρατόπεδο και να γρασάρει τις ερπύστριες από επτά τανκς, όσα και τα χρόνια της χούντας. Και φυσικά να µην ακούσει αντάρτικα τραγούδια αλλά διασκευασµένο το εµβατήριο: «Το Πολυτεχνείο ποτέ δεν πεθαίνει, δεν το σκιάζει Συρίγος κανείς, µόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά δόξα τρανή».
