Η Συμφωνία της Βάρκιζας, Φεβρουάριος του ΄45, είχε όσα «παραθυράκια» χρειαζόντουσαν οι νικητές των Δεκεμβριανών για να εξαπολύσουν τον μεγάλο διωγμό εναντίον των οπαδών του ΕΑΜ.
Συνασπισμένοι παλαιοκομματικοί, οι απόντες του αντιστασιακού προσκλητηρίου, δωσίλογοι, μαυραγορίτες, ενώνουν τις δυνάμεις τους και δημιουργούν το αντιαριστερό μέτωπο.
Οι Βρετανοί ενθαρρύνουν την Εθνοφυλακή στην «ανακατάληψη» θέσεων σε όλη τη χώρα. Εχουν σχεδιάσει μια χαμηλής έντασης, σύγκρουση. Με μεροληπτική διανομή της ξένης βοήθειας της UNRRA μόνο σε «πιστούς εθνικόφρονες».
Η αποχαλίνωση των «Σούρληδων» και των «Μαγγανάδων» ξεπερνά τους αρχικούς σχεδιασμούς τους και οδηγεί στην -κατά περιοχές- κατάλυση του κράτους. Θορυβημένοι νομάρχες και στρατιωτικοί διοικητές στέλνουν σήμα κινδύνου στην Αθήνα.
Δολοφονίες, βιασμοί, ξυλοδαρμοί, καταστροφές τυπογραφείων. Κυρίως εναντίον των αριστερών. Όμως ούτε οι δεξιοί θα γλιτώσουν από την επέλαση των παρακρατικών. Επιβολή «φόρου» στα χωριά, καταπατήσεις, λεηλασίες.
Ακόμη και οι βρετανικές εκθέσεις, οι οποίες παρατίθενται στο τεύχος, επισημαίνουν την εκτός ελέγχου δράση. «Για την άκρα Δεξιά η αποκατάσταση της ασφάλειας ήταν συνώνυμη με την εξόντωση της Αριστεράς. Οι διαμαρτυρίες της για τυραννία της Δεξιάς αποκτούσαν πραγματικό περιεχόμενο», προειδοποιούσε Βρετανός στρατιωτικός απεσταλμένος στην Ελλάδα.
Όμως είναι ήδη αργά. Οι πύλες της κολάσεως είχαν ανοίξει.
