Στο Πότσδαμ, τον 18ο αιώνα, δίπλα στα θερινά ανάκτορα του βασιλιά Φρειδερίκου υπήρχε ένας ανεμόμυλος που έκανε θόρυβο και –καθώς διατάρασσε τη γαλήνη του– ο βασιλιάς κάλεσε τον μυλωνά και απαίτησε να του πουλήσει τον ανεμόμυλο.
Όταν ο μυλωνάς αρνήθηκε, ο βασιλιάς τον απείλησε ότι έχει τη δύναμη να κατάσχει τον μύλο χωρίς να τον πληρώσει. Η απάντηση του μυλωνά –που έμεινε παροιμιώδης– ήταν: «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο».
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τη γαλήνη των ενοίκων (βασιλικότερων του «βασιλέως») κάποιων κομματικών και υπουργικών ανακτόρων δεν ενοχλεί μόνο αλλά εξοργίζει ο θόρυβος από τον μύλο της Novartis (που προσπαθεί να ξεκαθαρίσει την ήρα από το στάρι) και όχι μόνο δεν διαπραγματεύονται να καταβάλουν αποζημίωση αλλά απειλούν με φυλάκιση τους μυλωνάδες και μηνύουν ακόμη και τους δικαστές με την αντίληψη, σχεδόν ομολογία: «Ναι, αλλά δεν υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα (όταν δεν γκρεμίζουν τον ανεμόμυλο)».
Εκτός από τις φωνές, τις τσιρίδες, τις προσωπικές επιθέσεις με χυδαίους χαρακτηρισμούς, τις ύβρεις, τις γελοίες κατηγορίες και τις μηνύσεις, ακούγονται (λόγω «ιερής» αγανάκτησης προς όσους επέστρεψαν την υπόθεση Novartis στη Δικαιοσύνη για έρευνα και πιθανή απαγγελία κατηγοριών εάν υπάρξουν ευρήματα) και απειλές όπως: «Θα τους χώσω φυλακή ισόβια», «Θα τους πάω μέχρι τέλους», «Θα τους γδάρω».
Στην υπόθεση Novartis η αλά καρτ αντίληψη περί Δικαιοσύνης και η double fast αλλαγή του σκανδάλου σε σκευωρία έχουν εκτοξευθεί σε ουρανομήκη ύψη.
Όταν κάποιοι φάκελοι από τους ερευνώμενους για συμμετοχή τους στο σκάνδαλο μπαίνουν στο αρχείο, η Δικαιοσύνη κάνει άριστα τη δουλειά της και αποδεικνύεται περίτρανα ότι τα σκοτεινά κέντρα (των Μαδούρων) έστησαν τη μεγαλύτερη σκευωρία που γνώρισε ο τόπος για να εξοντώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Εν τω μεταξύ είχαν προλάβει (κάποιοι από τους… αρχειοθετηθέντες) να μηνύσουν τους δικαστές στους οποίους τώρα ομνύουν για τα αποτελέσματα της έρευνάς τους.
Όταν οι εισαγγελείς και ανακριτές συνεχίζουν την έρευνα (για κάποιους άλλους) και δεν κλείνουν την υπόθεση, τότε καταγγέλλονται για μεροληψία και ζητείται η εξαίρεσή τους, αν όχι και η εξαφάνισή τους από προσώπου γης.
Όταν ο Νίκος Μανιαδάκης ήταν προστατευόμενος μάρτυρας με το κωδικό όνομα «Ιωάννης Αναστασίου» αποτελούσε κόκκινο πανί για τους ελεγχόμενους, τον αποκαλούσαν «κουκουλοφόρο», «συκοφάντη», «αναξιόπιστο», «στημένο» και τον απειλούσαν με εξόντωση. Όταν ο «Αναστασίου» ζήτησε από προστατευόμενος μάρτυρας να γίνει ξανά Μανιαδάκης (και προσπάθησε να διαφύγει οικογενειακώς στο εξωτερικό) και αφού ανακάλεσε όσα είχε καταθέσει στο FBI και στις ανακριτικές αρχές της Ελλάδας, έγινε απολύτως «αξιόπιστος», καθώς λίγο πριν ήταν «εκβιαζόμενος και πιεζόμενος από την Τουλουπάκη και τον “Ρασπούτιν”».
Το γεγονός ότι ο Μανιαδάκης (ως καθηγητής της Σχολής Δημόσιας Υγείας) ήταν στενός συνεργάτης του Aδωνη, διαπραγματευτής του υπουργείου με την τρόικα και ταυτόχρονα δύο εταιρείες του εκπονούσαν μελέτες για φαρμακευτικές εταιρείες (και αμειβόταν αδρά) δεν φαίνεται να γεννά κανένα ζήτημα στους «συκοφαντημένους».
Όταν ο υπουργός κατά της Διαφθοράς Δ. Παπαγγελόπουλος συναντά δικαστές για να ενημερωθεί επί της πορείας της δικαστικής έρευνας είναι απόδειξη παρέμβασης στη Δικαιοσύνη, άσκησης πιέσεων προς τους δικαστές και καραμπινάτη σκευωρία.
Όταν όμως ο Μανιαδάκης ως «Αναστασίου» συναντά (περισσότερες από μία φορές) τον Αδωνη (άραγε τι διημείφθη μεταξύ τους;) και όταν ο Στουρνάρας καλεί στην Τράπεζα της Ελλάδος σε γεύμα τον προστατευόμενο «Αναστασίου» και (κατά τις αποκαλύψεις τριών εισαγγελέων) απειλεί τον ίδιο και τους εισαγγελείς ότι «θα εξαφανιστούν από τον χάρτη όταν, πολύ σύντομα, θα αλλάξει η κυβέρνηση» είναι απλώς… Τετάρτη!
Το κερασάκι στην τούρτα της έκδηλης τρομοφοβίας τους λόγω των αποκαλύψεων (ομολογία του Άδωνη στην ελβετική τηλεόραση ότι η Novartis λάδωνε και πολιτικούς) είναι το πραξικόπημα της απόφασης (ΝΔ – ΚΙΝΑΛ) για αποπομπή των Παύλου Πολάκη και Δημήτρη Τζανακόπουλου από την προανακριτική επιτροπή.
Οι δικαστές-βουλευτές της πλειοψηφίας εφάρμοσαν τις μεθόδους του Ρόι Μπιν, δικαστή-ιδιοκτήτη σαλούν στην πόλη Ρίο Πέκος, ο οποίος αθώωσε έναν Ιρλανδό που σκότωσε έναν Κινέζο «επειδή ο νόμος απαγορεύει την ανθρωποκτονία αλλά όχι τη δολοφονία των Κινέζων».
