Λένε ότι υπάρχει «ήπιο» ή «σκληρό» Brexit. Όμως εκείνο το Lexit τί απέγινε ;
Πριν από την ευρω-μοιραία 23η Ιουνίου 2016 αριστεροί διανοούμενοι του διαμετρήματος ενός Ταρίκ Αλί ζητούσαν από τους Βρετανούς να ψηφίσουν μεν την έξοδο από την Ευρωπαίκή Ενωση (ΕΕ) αλλά με αριστερό πρόσημο («Aριστερή έξοδος», δηλαδή «Left exit», ίσον «L-exit»).
Το μήνυμα ήταν απλό. Μετακινούνται επικίνδυνα, έλεγαν, οι τεκτονικές πλάκες της μεταπολεμικής Ευρώπης. Ας κλονιστεί λοιπόν για τα καλά το σαθρό οικοδόμημα που χτίστηκε πάνω τους. Ας μισογκρεμιστεί και…βλέπουμε.
Τώρα, άκρα του Lexit σιωπή. Δίπλα στην αυτόχειρα ευρωπαική Σοσιαλδημοκρατία, κάθησε αμίλητη η ευρωσκεπτικιστική εκδοχή της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Τριγυρνάω στους ιστότοπους των Βρετανών οπαδών του Lexit, όπως το leftleave.org κ.ά. Αναζητώ τις σημερινές τους απόψεις. Σκέτη θλίψη. Αναλύσεις επί αναλύσεων, κατά βάση ορθότατες, για το νεοφιλελεύθερο έκτρωμα, για το έλλειμμα δημοκρατίας, για την Ευρώπη-φρούριο κλπ.
Αλλά στο ερώτημα «τι κάνουμε ;» ανοίγει μια σκοροφαγωμένη βεντάλια. Θα κυβερνά στο Λονδίνο, λένε, «η εύθραυστη κυβέρνηση των Συντηρητικών». «Το Σίτι και οι βιομήχανοι θα αντιδράσουν». Θα θεριέψει η πολιτική και κοινωνική αναταραχή. Αποτέλεσμα ; «Η κρίση για όσους μας κυβερνούν μπορεί να προσφέρει περισσότερο χώρο στην Αριστερά».
Πέντε – ίσα ίσα η βάση -, για τα συμπεράσματα. Μετεξεταστέοι για τις προβλέψεις.
Σοβαροί κατά τεκμήριον άνθρωποι ρίχνουν τις σχεδίες της σκέψης τους σε αυτό τον ξεροπόταμο. Ο Πέρι ‘Αντερσον, παλιά καραβάνα της έγκυρης διμηνιαίας επιθεώρησης New Left Review, επιμένει: «η ΕΕ θεωρείται πλέον ευρέως αυτό που έγινε: μια ολιγαρχική δομή, εμποτισμένη από τη διαφθορά, θεμελιωμένη στην άρνηση κάθε είδους λαΐκής κυριαρχίας, ένας μηχανισμός που επιβάλλει τοξικό οικονομικό καθεστώς προνομίων για τους λίγους και περιορισμών για τους πολλούς».
Σύμφωνοι. Όταν όμως φτάνει η ώρα των προτάσεων, υψώνεται σαν πύργος από νοβοπάν ένα φαντασιακό αριστερό έθνος-κράτος. Και ορθώνεται απέναντι στην αντίστοιχη φαντασίωση της απανταχού Ακροδεξιάς, το μισαλλόδοξο έθνος-κράτος που πούλησαν και πουλάνε – με τις ιδιαιτερότητές τους ο καθένας -, ο Τραμπ, η Λεπέν, ο ‘Ορμπαν και τ’ άλλα παιδιά.
«Αυτή τη στιγμή η Αριστερά στην Ευρώπη παίζει σε ένα στημένο παιχνίδι, με κανόνες που δεν ορίζει η ίδια» έγραψε πρόσφατα στους New York Times ο Βρετανός πολιτικός αναλυτής Αλαν Τζόνσον, οπαδός του Lexit και ο ίδιος.
Και μιλάει για την ανάγκη επιστροφής σε παρεξηγημένες εθνο-κρατικές πολιτικές όπως «η δημοκρατική προστασία, η λαΐκή εξουσία, η τοπική αυτονομία, τα συλλογικά αγαθά και οι παραδόσεις της ισότητας».
Άλλοι, όπως ο καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας σε συνέντευξή του στον ιστότοπο eldiario.es, προτείνουν ένα νεφελώδες «πρόγραμμα για την πάταξη της λιτότητας, την προώθηση των δημόσιων επενδύσεων και την αναδιανομή του πλούτου».
Χορτάσαμε λέξεις. Η αριστερή πυξίδα απομαγνητίζεται, ενώ η κυβερνώσα Αριστερά, όπως στην Ελλάδα, παίζει στο γήπεδο και με τους όρους των δανειστών, και οι επαγγελματίες σωτήρες, παλαιάς και νέας κοπής, προελαύνουν καλπάζοντας.
