Μια παλιά φωτογραφία που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο εμφανίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη την εποχή της αθωότητας (σίγουρα πάντως προ Μαρέβας) να παίζει με ένα μοντέλο πολεμικού αεροσκάφους. Προσπαθώντας να εντοπίσω ποια εποχή είναι καταλήγω στο συμπέρασμα, ύστερα από διασταυρώσεις, ότι είναι η εποχή που ο γιος της Μαρίκας και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (αυτή την ιδιότητα είχε τότε) προσπαθούσε να εισβάλει ως persona με το στανιό στη μέσα ενημέρωσης. Φιλότιμοι της εποχής εκείνης, όχι τόσοι όσοι σήμερα στον αριθμό, επιχειρούσαν να φιλοτεχνήσουν το προφίλ του μοντέρνου πολιτικού γόνου ο οποίος έχει πολλά να μας πει πέρα απ’ το ότι ήταν φίλος του Νίκου Γεωργιάδη και της παρέας του Κολλεγίου. Ανάμεσα στα μοντέρνα που έλεγε με οίστρο φιλελευθερισμού ο Κυριάκος τότε ήταν και το ξεχασμένο «ε όχι και μέγα θέμα η Μακεδονία». Θα μου πείτε τότε ήταν μόλις 25 χρόνων και δεν είχαν μπει στη ζωή του ο Αδωνης Γεωργιάδης και οι μαγικές επιδράσεις του νανογιλέκου. Το 2019 και με την επίδραση πολλών παραγόντων (η επιστήμη ως γνωστόν κάνει θαύματα) ο Κυριάκος βρέθηκε σε εθνικό οργασμό και αναζήτησε τις δάφνες της εθνικοφροσύνης για να κάνει το στιφάδο του. Οι πολιτικοί του συνεργάτες φωτογραφήθηκαν κάτω από τα αχαμνά του Βουκεφάλα και τελικώς έπεισαν τους αχαμνούς ότι η πατρίδα θέλει Μητσοτάκη. Αφού πήρε την κυβέρνηση, η συνέχεια είναι γνωστή. Το «Oρούτς Ρέις» μπαινόβγαινε στην ελληνική ΑΟΖ αλλά ο Κυριάκος το αγνάντευε από το Μαράθι κάνοντας τα μπάνια του. Οι Τούρκοι αποκάλυψαν ότι άλλα έλεγε σε αυτούς και άλλα στους Ελληνες (κυρίως στους αχαμνούς που τον πίστεψαν) και φτάσαμε μέχρι και σε σύγκρουση με τον ΥΠΕΞ Νίκο Δένδια. Μέχρι που προέκυψε η ανάγκη για τα Rafale και τους γαλλικούς εξοπλισμούς. Ο Μητσοτάκης όχι μόνο αγόρασε Rafale 3,5 δισ. ευρώ, αλλά ανακάλυψε και πάλι τους εθνικούς κινδύνους, τους οποίους οι ζέστες του ανέμελου καλοκαιριού τον εμπόδιζαν να δει. Τα υπερσύγχρονα αεροσκάφη που προμηθευτήκαμε πέταξαν πάνω από την Ελλάδα με τα χιλιάδες θύματα του ιού και του γιου, καθαγιάστηκαν από νταβραντισμένους εθνικά ιερείς που τα ευλόγησαν ώστε να σκοτώσουν επιτυχώς και αποχώρησαν, αφού μας χάρισαν ένα ωραίο βιντεοκλίπ από το οποίο αυτήν τη φορά η Μαρέβα περιέργως ήταν απούσα.
Ως εδώ όλα καλά. Διαβάζω όμως σε διάφορα έντυπα του εξωτερικού, τα οποία μάλλον αγνοούν την ύπαρξη του Στέλιου Πέτσα, ότι χώρες όπως η Ινδία και το εμιράτο του Ντουμπάι προμηθεύτηκαν επίσης Rafale, αλλά με όρους να επιστρέψουν οι Γάλλοι το 50% του κόστους της αγοράς υπό μορφή επενδύσεων και παροχής τεχνογνωσίας στις αγοράστριες χώρες. Ο πρόεδρος Μακρόν μας είπε ότι με την αγορά που κάνει η Ελλάδα οργανώνεται η ενιαία ευρωπαϊκή άμυνα. Δίνονται ωφελήματα σε τρίτες χώρες, αλλά όχι σε εμάς που συμβάλλουμε στην ευρωπαϊκή άμυνα; Και πώς γίνεται αυτή η άμυνα να μην παρέχει ουσιαστική εγγύηση από τη μεριά της Γαλλίας και της Ευρώπης; Πώς διασφαλίζει τα σύνορά μας εξ ανατολών; Φαντάζομαι ότι σε όλα αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης απαντάει ότι η αγορά των Rafale αποτελεί αποτέλεσμα διακρατικής συμφωνίας και δεν χωράνε μίζες. Η Ιστορία πάντως αποδεικνύει ότι στα οπλικά συστήματα το πιο ακριβό τμήμα είναι η μίζα για να… λειτουργήσουν. Μια ενδιαφέρουσα πληροφορία, για να μη λέμε πολλά, είναι ότι υπάρχει επιστολή σε χέρια πτεράρχων που μιλάει για τη σχέση των Rafale με εφοπλιστή με δεξαμενόπλοια. Oχι, τα δεξαμενόπλοια δεν γίνεται να μετασκευαστούν σε αεροπλανοφόρα για να προσγειώνονται τα Rafale, αλλά μπορούν να προσγειωθούν άλλα πράγματα.
