Η Γερμανία ως η πιο εξαρτημένη χώρα από τις ενεργειακές προμήθειες της Ρωσίας ήταν εκείνη που επλήγη περισσότερο από τις κυρώσεις στο ρωσικό πετρέλαιο, ενώ εξίσου τραυματική ήταν για την οικονομία και την κοινωνία της η διακοπή της ροής των πετρελαιοειδών που αποφάσισε η Μόσχα, εν είδει αντιποίνων για τις ευρωπαϊκές κυρώσεις.
Φαίνεται όμως ότι η γερμανική ηγεσία δεν έχει ξεκάθαρη θέση για την εξωτερική πολιτική της: από τη μια φαίνεται αδιάλλακτη απέναντι στους εχθρούς της Δύσης, επικαλούμενη ακόμη και την υπεράσπιση ανθρώπινων δικαιωμάτων, από την άλλη επιδιώκει σημαντικές συμφωνίες που θα ωφελήσουν την οικονομία της με χώρες όπως η Κίνα. Ο Γερμανός καγκελάριος επισκέφτηκε το Πεκίνο την εβδομάδα που πέρασε, δεχόμενος σφοδρή κριτική ακόμη και μέσα από τον κυβερνητικό συνασπισμό για την κίνηση νομιμοποίησης του κομμουνιστικού καθεστώτος που καταπατά κατάφωρα τα δικαιώματα ανθρώπων όπως οι Ουιγούροι στην επαρχία Σιντζιάνγκ, τη μαζική «συμμόρφωση» των οποίων πλείστα κοινοβούλια ανά τον κόσμο έχουν χαρακτηρίσει γενοκτονία, ενώ απειλεί ανοιχτά την Ταϊβάν με στρατιωτική επέμβαση και καταπιέζει το Χονγκ Κονγκ.
Η σημασία που έχει η κινεζική αγορά πλέον για τη γερμανική οικονομία είναι μεγάλη. Πέραν του γεγονότος ότι η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος, τα κέρδη της χημικής βιομηχανίας της Γερμανίας αναμένεται να προέρχονται κατά πλειονότητα από την Κίνα, ενώ η αυτοκινητοβιομηχανία της οικονομικής ατμομηχανής της Ευρώπης στηρίζεται σε μεγάλο ποσοστό στις πωλήσεις στην Κίνα. Η Γερμανία, σε ένα κρεσέντο Realpolitik, φαίνεται να οδηγείται για άλλη μια φορά σε αδιέξοδο.
