Η συγγραφέας Αιμιλία Πλατή επιστρέφει με το δεύτερο βιβλίο της που είναι ένα παιδικό παραμύθι, λίγο διαφορετικό από τα άλλα με τίτλο «Το παραμύθι με τα παραμύθια».
Αφορά στα παιδιά που χάνουν την πατρίδα τους εξαιτίας του πολέμου και που αναζητούν μια καλύτερη ζωή αλλού. Τα παιδιά – πρόσφυγες.
Η ίδια είχε την ευκαιρία την χρονιά που μας πέρασε να ζήσει από πολύ κοντά τα παιδιά αυτά αφού έλεγε παραμύθι σε δύο δομές προσφύγων στην Αθήνα. Μέσα από το βίωμα αυτό, εμπνεύστηκε και την ιστορία.
«Από όλα τα είδη του πεζού λόγου – μυθιστόρημα, νουβέλα, διήγημα – αυτό που με γοήτευε πάντα πιο πολύ ήταν το παραμύθι. Το πρώτα πεζά κείμενα που έφτιαξα ποτέ στο μυαλό μου ήταν τα παραμύθια που έλεγα τα βράδια στις δυο μικρές αδελφές μου. Ήταν η αρχή του ταξιδιού μου στην γραφή.
Το παραμύθι έχει την μαγεία της ελευθερίας του λόγου και του παράλογου. Καμιά συνθήκη δεν είναι αναγκαία. Οι νόμοι της Φυσικής δεν είναι απαραίτητο να ισχύουν. Ο συγγραφέας που γράφει παραμύθια, ο παραμυθάς, έχει τεράστια και απόλυτη δύναμη σε ότι συμβεί.
Το παραμύθι με τα παραμύθια είναι ακόμα πιο δυνατό. Γιατί κατάφερε να γραφτεί μόνο του. Το παραμύθι με τα παραμύθια είναι ό,τι έζησα και ό,τι ένιωσα διαβάζοντας παραμύθια σε μικρά προσφυγόπουλα, σε δομές προσφύγων, έναν ολόκληρο χρόνο. Ο τρόπος που γράφτηκε το βιβλίο μοιάζει πολύ με τον τρόπο που λέγαμε το παραμύθι εκεί: κλασσικά παραμύθια, πρώτα στα ελληνικά (για να μαθαίνουμε φράσεις και λέξεις που θα ήταν χρήσιμες και στο σχολείο των παιδιών), στα αγγλικά (που καταλάβαιναν τα περισσότερα παιδιά) και μετά τα μεγαλύτερα παιδιά μετέφραζαν στις γλώσσες τους: στα φαρσί και στα αραβικά. Στο τέλος όλοι ζωγραφίζαμε εικόνες από το παραμύθι» αναφέρει η συγγραφέας.
Στο τέλος της αφήγησης τα παιδιά ζωγράφισαν μαζί τα παραμύθια που τους είχε διηγηθεί και μάλιστα οι ζωγραφιές τους θα αποτελέσουν την εικονογράφηση του βιβλίου.
«Η εικονογράφιση του βιβλίου είναι ξεχωριστή, καθώς περιέχει τις ζωγραφιές που έκαναν τα προσφυγόπουλα μετά από κάθε παραμύθι. Εδώ βρίσκονται όσες ζωγραφιές επέλεξαν να μου χαρίσουν (και φυσικά με την σχετική άδεια των γονιών τους). Η ψηφιοποίηση έγινε αφιλοκερδώς από τον φωτογράφο Δημήτρη Παντικίδη. Τα χρώματα είναι λίγα και επαναλαμβόμενα και καμιά φορά ένα χρώμα κυριαρχεί σε όλη τη ζωγραφιά κι αυτό γιατί είχαμε μόνο ένα σετ μαρκαδόρων και έπρεπε να τους μοιραστούμε όλοι μεταξύ μας δίκαια, όσο ζωγραφίζαμε.
Τα παραμύθια συνήθως τελειώνουν με το: «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…». Το παραμύθι με τα παραμύθια δεν έχει αυτό το τέλος. Δεν μπορεί να το έχει. Αρχίζει πάλι από την αρχή. Κι αυτό γιατί εμείς οι μεγάλοι δεν έχουμε δώσει ένα τέλος στο πρόβλημα των προσφύγων, στο δράμα των παιδιών που χάνουν την πατρίδα τους.
Ελπίζω μια μέρα να ξαναγράψω αυτό το παραμύθι και να μπορώ να του βάλω ένα καλύτερο τέλος» επισημαίνει.
Όσον αφορά το εξώφυλλο του βιβλίου είναι ένα σκίτσο με μολύβι από ένα κωφάλαλο προσφυγόπουλο που δεν μιλούσε και μόνο σκίτσαρε.Το μόνο που έκανε ήταν να σκιτσάρει.
«Το παιδί με τα μαγικά χέρια. Έτσι μου μίλησαν πρώτη φορά τον Joseph. Καθισμένος στην ίδια γωνία λίγο παράμερα από τους υπόλοιπους, στο κλειστό γυμναστήριο, μέχρι να φύγει για τα σύνορα. Εκεί τον συνάντησα και τον γνώρισα. Πρόσφυγας από την Συρία. Μοναχικός, ίσαμε 19 χρονών. Κλειστός με βαθύ βλέμμα. Μόνιμα με ένα μολύβι και ένα μπλοκ στον κόσμο του, χαμένος. Αυτοδίδακτος κωφάλαλος. Ό,τι ήθελε να πει, το έλεγε με τις ζωγραφιές του. Ζωγράφιζε για μέρες τα πάντα. Τους ανθρώπους τριγύρω, τα παιδιά να παίζουν, τα χέρια του, την οροφή. Μονάχα ζωγράφιζε. Είχε ζωγραφιές από την φρίκη του πολέμου, μα δεν τις μοιραζόταν εύκολα. Την τελευταία μέρα πριν φύγει μου χάρισε αυτή την ζωγραφιά. Με την βοήθεια του πατέρα του μου είπε, πως θα’θελε να την δείξω στον κόσμο. Να δουν οι άνθρωποι πως κάποτε πέρασε και εκείνος από εκεί. Το παιδί με τα μαγικά χέρια.» αναφέρει η συγγραφέας.
Οι πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν για να στηρίξουν εκπαιδευτικά προγράμματα σε παιδιά πρόσφυγες μέσα σε δομές που υποστηρίζουν πρόσφυγες (ενισχυτική διδασκαλία ελληνικών και αγγλικών, μουσική, θέατρο, παραμύθι καθώς και τις πρώτες ανάγκες στους χώρους στέγασης (ιματιοθήκη, ρουχισμός, φάρμακα και τρόφιμα) καθώς και την ΜΚΟ refugeesgr (Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων και Μεταναστών).
