Στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20ού αιώνα, όταν τα αυτοκίνητα Ford κατέκλυζαν όλο τον κόσμο, ένας νεαρός διαφημιστής ζητούσε επίμονα ραντεβού με τον ιδρυτή και μεγάλο αφεντικό της εταιρείας Χένρι Φορντ.
Οταν με τα πολλά ο Φορντ δέχτηκε τον νεαρό και τον ρώτησε σε έντονο ύφος «παράγω χιλιάδες αυτοκίνητα τον χρόνο και έχω ήδη διαθέσει την παραγωγή των επόμενων πέντε ετών, εισπράττοντας μάλιστα και προκαταβολή. Γιατί νομίζεις ότι έχω ανάγκη να διαφημίζω τα προϊόντα μου;» ο νεαρός τού απάντησε αφοπλιστικά: «Ξέρετε, όλοι είμαστε χριστιανοί, ωστόσο η καμπάνα κάθε Κυριακή χτυπάει για να μας το θυμίζει».
Εναν αιώνα αργότερα η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς αγνόησε αυτήν τη θεμελιώδη παράμετρο και το πλήρωσε, γιατί δεν αρκεί να ασκείς χρηστά και ορθόδοξα τα καθήκοντά σου αλλά είναι επιβεβλημένο οι καμπάνες σου να χτυπάνε και να το διαλαλούν, προσκαλώντας τους πιστούς ανελλιπώς να συμμετέχουν στις καθαρτήριες λειτουργίες του ιερατείου.
Είναι καταστροφικό να πιστεύεις ότι το να δουλεύεις αποτελεσματικά για τα συμφέροντα των φτωχότερων, να προασπίζεις τα εθνικά δίκαια, να βαθαίνεις τη δημοκρατική λειτουργία με σεβασμό στους θεσμούς και να διευρύνεις τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα είναι αρκετό για να επικρατήσει η αλήθεια απέναντι στο ψέμα όταν οι καμπάνες του συστήματος σημαίνουν την καταστροφή.
Γιατί ενώ το καλοκαίρι του 2018 η Ελλάδα έβγαινε από τα μνημόνια, οι μητροπολιτικές καμπάνες των αφηνιασμένων συμφερόντων χτυπούσαν διαλαλώντας ότι ο Τσίπρας είναι ψεύτης και ότι έχει ήδη υπογράψει το «τέταρτο μνημόνιο».
Σήμερα που το πάρτι της κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος επανήλθε στα καλύτερά του, σήμερα που συντελείται η απογύμνωση των δημόσιων ταμείων –σε λιγότερο από έναν χρόνο–, σήμερα που οργανώνουν αιφνιδιαστικές εκλογές προτού μας οδηγήσουν αναγκαστικά σε νέο επώδυνο δανεισμό, ο καμπανοκρούστης Κυριάκος καθησυχάζει τους πιστούς ότι «δεν θα υπάρξει τέταρτο μνημόνιο».
Γιατί ενώ παρέλαβαν ανάπτυξη 2,8%, οι καμπάνες τους έκρουαν «είναι ο μικρότερος ρυθμός ανάπτυξης της ευρωζώνης, άρα ύφεση».
Σήμερα που η ύφεση έχει επανέλθει (πριν από την πανδημία) και φέρνει λουκέτα, απολύσεις και φτωχοποίηση σε μια αγορά απονεκρωμένη και με την κοινωνία μουδιασμένη, που η πρόβλεψη της ύφεσης είναι εφιαλτική και αναμένεται να διαμορφωθεί σε διψήφια νούμερα, ο Κυριάκος βαράει την καμπάνα διαλαλώντας ότι «η ύφεση είναι… ανάπτυξη», παραπέμποντας στην αλήστου μνήμης αλχημεία του πατέρα του «0%+0%=14%».
Γιατί ενώ στην εξωτερική πολιτική αναπτύχθηκαν συνεργασίες σε πολλαπλά μέτωπα (Βαλκάνια, νότια Ευρώπη, Μέση Ανατολή) και απομονώθηκε η τουρκική επιθετικότητα, ενώ επιλύθηκε ένα από τα χρονίζοντα εθνικά θέματα, οι καμπάνες του «πατριωτικού» διχασμού βαράγανε στους ήχους της Μεγάλης Παρασκευής για την «προδοσία της Μακεδονίας», τον «αξιόπιστο Ερντογάν και τον αναξιόπιστο Τσίπρα» και τον «διεθνή απομονωτισμό της χώρας λόγω των σχέσεών μας με τον Μαδούρο».
Σήμερα οι ίδιες καμπάνες αναγγέλλουν τη χαρά της Αναστάσεως με τη συμφωνία των Πρεσπών να γίνεται επωφελής, τον «αξιόπιστο» Ερντογάν να αλωνίζει, τον συνομιλητή μας στρατάρχη Χαφτάρ να μην υπάρχει στον χάρτη της Λιβύης και τον «κυβερνήτη» της Βενεζουέλας Γκουαϊντό, που πρώτοι αναγνωρίσαμε, να αδειάζεται ακόμη και από τον Τραμπ.
Γιατί ενώ με ενέργειες του FBI και της αμερικανικής Δικαιοσύνης αποκαλύφθηκε το μεγαλύτερο σκάνδαλο διαφθοράς στον χώρο της υγείας, αυτό της Novartis, που το πλήρωσαν πανάκριβα οι Ελληνες βλέποντας ταυτόχρονα τους διαπλεκόμενους που το έστησαν (και δεν είναι γιατροί, γιατί οι γιατροί ήταν τα «βαποράκια») να κυκλοφορούν ελεύθεροι, οι καμπάνες τους μας ξεκουφαίνουν παίζοντας τη «σκευωρία».
Σήμερα που αποδείχθηκε ότι ο σύζυγος της Ελένης Ράικου ζημίωσε το δημόσιο 1,7 εκατ. ευρώ, που αποκαλύφθηκε ότι ο (συνεργάτης του Σαμαρά) Παπασταύρου πήρε μίζα 2,6 εκατ., που στον συμβιβασμό της Novartis με την αμερικανική Δικαιοσύνη (κατέβαλε 310.000.000 δολάρια) ομολογείται ότι «μίζωνε» Ελληνες αξιωματούχους προκειμένου η ελληνική κυβέρνηση να βοηθήσει τη Novartis Hellas, που τα εκατομμύρια σφυρίζουν γύρω από το καμπαναριό, ο Αδωνης βαράει τις πολεμικές σειρήνες απειλώντας την Τουλουπάκη, ενώ η συνομιλία Παππά – Μιωνή φανερώνει (άραγε πώς;) το «παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ».
Τελικά, όπως έλεγε και ο γκουρού του μάνατζμεντ Πίτερ Ντράκερ: «Το πιο σημαντικό στην επικοινωνία είναι να ακούς αυτό που δεν λέγεται».
Ο Θύμιος Γεωργόπουλος είναι οικονομολόγος
