Αναστατωµένη είναι η Ευρώπη επειδή κάποια σαν τον Αδωνη Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη βρέθηκε στο τιµόνι της Ιταλίας. Οσοι βιαστούν να υποστηρίξουν τα εξαπτέρυγα του Κυριάκου Μητσοτάκη λέγοντας ότι ούτε ο Γεωργιάδης ούτε ο Βορίδης εµφανίζονται ως οπαδοί του Μουσολίνι, καλά θα κάνουν να µη στέκονται στο αν το κάδρο στο σαλόνι του καθενός είναι του Ντούτσε, του Παττακού ή του Παπαδόπουλου, αλλά στο τι αντιπροσωπεύει ο καθένας.
Η Μελόνι µισεί τους πρόσφυγες, τους οποίους οι επαναπροωθήσεις της ελληνικής κυβέρνησης πετάνε ήδη στη θάλασσα. Ιταλός δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι για τη Μελόνι, πράγµα το οποίο οι εγχώριοι ακροδεξιοί έχουν πει για τον Ελληνα όταν η Τζόρτζια του φασισµού ήταν αγέννητη, που λέει ο λόγος. Και για να µη µένουµε στο παρελθόν, όταν δηλαδή ο Αδωνης τραγουδούσε «θα ξαναγυρίσουµε και θα τρέµει η γη» και όταν ο Βορίδης εξέφραζε τη «φοιτητική εγκληµατικότητα» µε το τσεκούρι του, ας µιλήσουµε για το σήµερα.
Η Μελόνι άλωσε την ιταλική ∆εξιά µε τον ίδιο τρόπο που τα πολιτικά µοντέλα του Καρατζαφέρη κατέλαβαν τη Ν∆ και την παρέδωσαν στην πιο µαύρη συντήρηση. Η αντιδραστική ∆εξιά επέστρεψε στην εµφυλιοπολεµική µήτρα της, µε διώξεις και παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων, µε εσωτερικούς εχθρούς και αστυνοµία στην υπηρεσία του σκοταδισµού, µε µαθήµατα και διαδηλώσεις για αγέννητα παιδιά και φυσικά µε την οικονοµική ανάπτυξη τύπου χούντας.
Η Μελόνι µάλλον είναι µια περίπτωση ακροδεξιάς πολιτικού που καβάλησε το άρµα της φασιστικής ρητορικής της «τιµωρητικής αποφασιστικότητας» για να εγκλωβίσει τους µπερδεµένους οπαδούς της ∆εξιάς των τραπεζών και του χρηµατιστηρίου. Οσα λέει είναι περισσότερο ρόλος παρά απόφασή της να προχωρήσει σε αυτά που λέει. Παραµένουν ωστόσο επικίνδυνα επειδή βγάζουν τον φασισµό από το χρονοντούλαπο και τον εµφανίζουν έστω λεκτικά ως λύση.
∆εν υπάρχει καµιά αµφιβολία ότι η ακροδεξιά στην Ευρώπη είναι σε άνοδο. Είτε πρόκειται για τη Λεπέν και τη Μελόνι είτε για διάφορους υβριδικούς πολιτικούς σχηµατισµούς όπως του Ορµπάν και του Μητσοτάκη, στους οποίους ο νεοφιλελευθερισµός έχει ενθυλακώσει την ακροδεξιά και τη χρησιµοποιεί πολιτικά, η ακροδεξιά υπάρχει και οραµατίζεται ένα νέο 1933.
Η ακροδεξιά και ο φασισµός δεν πείθουν ιδεολογικά και πολιτικά τις µάζες, αλλά εξαπατούν µιλώντας για το πρόβληµα και τη λύση του. Ο φασισµός δεν χρειάζεται να πείσει µε κάποιες αλήθειες, αλλά να µπερδέψει µε το ψέµα.
Τι συµβαίνει σήµερα στην Ευρώπη, η οποία βρίσκεται υπό την απειλή της ακροδεξιάς και του φασισµού; Οι αντιθέσεις γίνονται όλο και πιο µεγάλες. Ο πλούτος συγκεντρώνεται σε ελάχιστα χέρια, ενώ η πλειονότητα χάνει εκτός από έσοδα και την αξιοπρέπειά της. Τα πάντα ιδιωτικοποιούνται και οι γόνοι των εκλεκτών µεταµορφώνονται σε εκλεκτούς και οι ίδιοι. Ιδιωτικά πανεπιστήµια, ιδιωτικά νοσοκοµεία, ιδιωτικές ασφάλειες και ιδιωτική φρουρά εξασφαλίζουν την καλοπέραση και την επιτυχία των λίγων, η οποία µάλιστα εµφανίζεται ψευδώς ως αξιοκρατία. Στην πραγµατικότητα είναι µια ταξική επιλογή.
Λαοί ολόκληροι παραδίδονται στους κανόνες µιας αδηφάγας πραγµατικότητας χωρίς αξίες, ενώ καιροσκόποι και funds ληστεύουν τις περιουσίες τους εµφανίζοντας τη ληστεία ως ανάπτυξη. Τα κεφάλαια (ανεξάρτητα αν προέρχονται από ναρκωτικά, όπλα ή trafficking) παρουσιάζονται ως υπέρτατη αξία που ρυθµίζει τον κόσµο και µέτρο της ελευθερίας. Αν τα κεφάλαια κινούνται, τότε ο κόσµος είναι ελεύθερος. Αν υπάρξει προσπάθεια να ελεγχθούν τα υπερκέρδη και να υπάρξει δίκαιος καταµερισµός, τότε η υφήλιος κινδυνεύει.
Μαζί µε τους κανόνες αντιστρέφεται και η σηµασία των όρων. Η διαδικασία της ληστείας καταλήγει να ονοµάζεται σταθερότητα. Σταθερότητα είναι το 1% του πλανήτη να καρπώνεται το 99% της παγκόσµιας παραγωγής. Αν ανατραπεί αυτός ο συσχετισµός, αν από το 99% κάποιος επιχειρήσει να ζητήσει µικρό κοµµάτι για να χτιστεί σχολείο ή νοσοκοµείο, τότε υπάρχει αστάθεια και απειλή.
Ο πολίτης σπάνια µπορεί να αναλύσει την πραγµατικότητα όπως διαµορφώνεται και την περιγράφουν τα µέσα ενηµέρωσης. ∆εν ξέρει από ποιον κινδυνεύει και γιατί. Καταλαβαίνει όµως ότι κινδυνεύει να είναι παρίας, ενώ αισθάνεται ήδη αναξιοπρεπής. Αναπολεί έτσι τα σταθερά παλιά πλαίσια των παραδόσεων, της θρησκείας, της εθνικής οντότητας και των καθορισµένων πλαισίων µες στα οποία θεωρεί ότι θα νιώθει ασφαλής. Στην αναζήτηση αυτή είναι δυσκολότερο να φταίνε το τραπεζικό σύστηµα, ο καπιταλισµός ή ο πυρήνας της αδικίας. Φταίει ευκολότερα ο µετανάστης, ο αλλόθρησκος ή ο οπαδός των δικαιωµάτων. Φαντασιώνεται πολιτικές ηγεσίες µε πυγµή που θα πάρουν την απόφαση να τελειώσουν µε όλα αυτά και καταλήγει να ακολουθεί λαϊκιστές του µίσους και πατριώτες που επικαλούνται το αίµα, αν και δεν θα χαραµίσουν ποτέ το δικό τους.
Ο φασισµός επελαύνει όταν οι κοινωνικές ανισότητες µεγαλώνουν ενώ ταυτόχρονα η δηµοκρατία αποκλείεται από την εξίσωση. Στις µέρες µας η οικονοµία των τραπεζών και των funds ορίζει τον τρόπο που θα λειτουργεί η πολιτική, αντί να συµβαίνει το αντίθετο, δηλαδή η πολιτική να καθορίζει σε όφελος τίνος θα λειτουργεί η οικονοµία. Την ίδια ώρα η δηµοκρατία είτε ακυρώνεται είτε εκχωρείται για την «απρόσκοπτη» λειτουργία των κεφαλαίων. Οι κεντρικοί τραπεζίτες γίνονται οι πραγµατικοί πρωθυπουργοί, ενώ χώρες και πολιτικοί απειλούνται ακόµη και µε κατάρρευση αν δεν συµµορφωθούν. Η πολιτική λειτουργεί µε όρους µαφίας και οι δηµοκρατικοί κανόνες απλώς κοσµούν τα συντάγµατα, τα οποία δεν εφαρµόζονται. Ακόµη και όταν το σύστηµα πιαστεί να παρανοµεί, απλώς αλλάζουν οι νόµοι για να γίνει σύννοµο. Πάρτε παράδειγµα τους τραπεζίτες στην Ελλάδα και τους εγκληµατίες του λευκού κολάρου που ξεκοκάλισαν το χρήµα µε θαλασσοδάνεια. Οταν στοιχειοθετήθηκε το έγκληµά τους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τους έδωσε αµνηστία µε νόµο.
Όποιος ανησυχεί για τη Μελόνι οφείλει να κατανοήσει τι την έφερε στην εξουσία. Για να υπάρξει η Μελόνι έπρεπε να υπάρξουν ο Μπερλουσκόνι και ο Ντράγκι, εκπρόσωποι και οι δύο της σοβαρής ή της λιγότερο σοβαρής εξουσίας του χρήµατος που παράγει ανισότητες.
Η Ελλάδα δεν εξαιρείται από τον κανόνα µε βάση τον οποίο ο φασισµός και η ακροδεξιά αναπαράγονται πάνω στα λύµατα ενός βρόµικου και άδικου συστήµατος. Η ιδιοµορφία είναι ότι ο Μητσοτάκης εκφράζει το σύστηµα της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και υιοθετεί την ατζέντα της, ενώ ταυτόχρονα καµουφλάρει τις επιλογές του µε ρητορική Ευρωπαίου ηγέτη. Το κόµµα του Καρατζαφέρη σήµερα έχει αρχηγό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Πάντα η ακροδεξιά είχε έκφραση µέσα από το κόµµα της Ν∆. Μόνο που ποτέ οι ακροδεξιές θέσεις δεν ήταν η επίσηµη έκφραση του κόµµατος. Οι χουντοβασιλικοί ήταν υποχρεωµένοι να κάνουν τον δικό τους εκβιαστικό ανταρτοπόλεµο µες στο κόµµα για να παίρνουν βουλευτικές έδρες έναντι ψήφων. Σήµερα οι χουντοβασιλικοί, οι οπαδοί της Λεπέν και θαυµαστές της Μελόνι κρατούν τα θεωρεία στο έργο που παίζει ο Μητσοτάκης. Φοράνε τα κοστούµια της ανάπτυξης και του νεοφιλελευθερισµού, καµαρώνουν και υπόσχονται στους οπαδούς τους ότι δεν χρειάζονται κάποιοι άλλοι για να γκρεµίσουν το οικοδόµηµα της δηµοκρατίας και του κράτους δικαίου. Επειδή άλλοι έχουν τη Μελόνι, αλλά εδώ έχουµε το παγόνι. Της Φαµίλιας.