Η πρόσφατη ελληνοτουρκική κρίση, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, ανέδειξε όλες τις εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες εδώ και καιρό αναμένουν το 3ο τακτικό συνέδριο του κόμματος για να επιλυθούν. Επιλογή που επίσης αμφισβητείται από σημαντική πλέον μερίδα στελεχών του κόμματος.
Είναι ενδεικτική η αναφορά κορυφαίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ στο Documento ότι «τα προβλήματα καλό είναι για ευνόητους λόγους να μην κρύβονται συνεχώς κάτω από το χαλί [συνέδριο], το οποίο δεν είναι και μαγικό για να τα λύσει μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο». Πολλώ δε μάλλον όταν αυτή η τακτική προκαλεί σοβαρό αντιπολιτευτικό έλλειμμα, το οποίο έχουν διαγνώσει οι ψηφοφόροι του και ο απλός κόσμος, όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς στα social media.
Το κακό για την Κουμουνδούρου είναι ότι λόγω κορονοϊού η ημερομηνία του συνεδρίου συνέχεια μετατίθεται, την ώρα μάλιστα που ο ένας χρόνος διακυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν από τις πιο «σφιχτές» περιόδους των τελευταίων ετών, με πληθώρα σοβαρότατων γεγονότων όπως η πανδημία, το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, το προσφυγικό και τα ελληνοτουρκικά. Γεγονότα που κατά γενική ομολογία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να κεφαλαιοποιήσει επαρκώς ούτε να αναδείξει τις κυβερνητικές παλινωδίες, κάτι που προφανώς οφείλεται αφενός στη μιντιακή διαφθορά και διαπλοκή, αφετέρου στα εσωτερικά του ζητήματα.
Και κάπου εδώ μπαίνει στο κάδρο ο Αλέξης Τσίπρας, ο μόνος που εκ της θέσεως και της δημοφιλίας που απολαμβάνει μπορεί να προτείνει και να επιβάλει λύσεις. Η αλήθεια είναι ότι ο πρόεδρος του κόμματος το τελευταίο διάστημα έχει μπει στο στόχαστρο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Για τους γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα από την περασμένη άνοιξη και μετά εντός της Πολιτικής Γραμματείας υπήρξαν κορυφαία στελέχη που έδειξαν (για πρώτη φορά) με το δάχτυλο και με έντονο τρόπο τον Αλ. Τσίπρα για μια σειρά από θέματα. Είναι επίσης αλήθεια ότι κάποια κορυφαία στελέχη, διατασικά μάλιστα, λειτουργούν πλέον ως οργανωμένη αντιπολίτευση απέναντι στον πρόεδρο.
Και με κάθε ευκαιρία «πυροβολούν» κορυφαίες επιλογές και θέσεις του κόμματος και κατ’ επέκταση του προέδρου του. Οι πρόσφατες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά είναι ενδεικτικές για του λόγου το αληθές. Το κείμενο που ανέβηκε την προηγούμενη Κυριακή στην ιστοσελίδα commonality.gr, (απηχεί τις θέσεις των 53) ερμηνεύτηκε από πολλούς και όχι άδικα ως ένα μεγαλοπρεπέστατο περί των εθνικών θεμάτων άδειασμα στον πρόεδρο, ο οποίος μέσω ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ είχε ασκήσει σοβαρή κριτική στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για οριοθέτηση της ΑΟΖ, χαρακτηρίζοντάς τη «βιαστική» επειδή αποδέχτηκε «μειωμένη επήρεια για την Κρήτη, το μεγαλύτερο νησί του Αιγαίου» και έκανε αποδεκτή «τη μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ρόδου».
Λίγες ώρες μετά οι 53 τοποθετήθηκαν λέγοντας ότι «η συμφωνία υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει διαδρομή για εξελίξεις σε θετική κατεύθυνση». Και δεν σταμάτησαν εκεί. Μόλις την περασμένη Τετάρτη ανέβηκε στην ιστοσελίδα άρθρο του καθηγητή Κοινωνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Κύρκου Δοξιάδη υπό τον τίτλο «αρχηγικές αντιφάσεις».
Στο άρθρο του ο κ. Δοξιάδης αποφεύγει, όπως ο ίδιος παραδέχεται (διά της υπόμνησης όμως), να μιλήσει για «κραυγαλέα αντίφαση, αλλά σίγουρα πρόκειται για αντιφατικές λογικές». Και ποιες είναι αυτές; Οτι ο Αλ. Τσίπρας στη συνέντευξή του στο ieidiseis.gr υποστηρίζει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία σήμερα, είτε μας αρέσει είτε όχι, καταλαμβάνει ηγεμονικά το πολιτικό φάσμα από τα αριστερά έως το κέντρο», παραπέμποντας, πάντα κατά τον ίδιο, «στην αφοπλιστική αοριστία της έννοιας “δημοκρατική παράταξη” – που τόσο μας θυμίζει το “…και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις” της πασοκικής ηγεμόνευσης επί της Αριστεράς».
Ολων των παραπάνω είχε προηγηθεί η τρισέλιδη συνέντευξη του Ευκλείδη Τσακαλώτου στην εφημερίδα «Εποχή», ο οποίος χαρακτήριζε «ακατανόητη» την «επιχείρηση να μετατοπιστεί ιδεολογικά και προγραμματικά ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία στην κεντροαριστερά. Αδιάβαστη, εμμονική και αυτοκαταστροφική. Κανείς δεν μπορεί να την υπερασπιστεί ευθαρσώς, γίνεται με μισόλογα και με σημειολογικούς χρωματισμούς αγνοώντας τις μετατοπίσεις στο εκλογικό σώμα μετά το 2010». Ομως η αμφισβήτηση κορυφαίων κομματικών επιλογών ήρθε και από την πλευρά της κεντροαριστεράς.
Με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης Σωτήρης Βαλντέν διαφώνησε με τη δήλωση Τσίπρα ότι το μόνο στοιχείο διαπραγμάτευσης στο τραπέζι της συζήτησης με την Τουρκία είναι ο καθορισμός της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, ασκώντας σοβαρή κριτική στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία γράφει ότι τουλάχιστον στα εθνικά θέματα «αυτοτελώς ή δέσμια εθνικιστών, προτίμησε τη στασιμότητα από έναν επωφελή συμβιβασμό».
Να θυμίσουμε ότι το όνομα του Σωτ. Βαλντέν είχε ακουστεί ακόμη και για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών επί ΣΥΡΙΖΑ, αφού την περίοδο 2000-03 είχε αποσπαστεί στο υπουργείο Εξωτερικών ως σύμβουλος του τότε υπουργού.
Και πώς απαντά ο Αλ. Τσίπρας απέναντι στη διογκούμενη αμφισβήτηση του ίδιου και των θέσεων του κόμματος; Επί του παρόντος αναζητεί τη σύνθεση και όχι τη σύγκρουση των απόψεων. Επιλογή που σχετίζεται αφενός με τον χαρακτήρα του, αφετέρου με την εμπειρία του, ειδικά κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν ουκ ολίγες φορές έβαλε το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό. Αυτήν τη φορά βάζει το κομματικό πάνω από το προσωπικό. Αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα το πράττει εις το διηνεκές. Ειδικά από τη στιγμή που παραβιαστεί η λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ των διαφορετικών απόψεων (θεμιτές στη δημοκρατία) και των προσωπικών φιλοδοξιών.