Κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος του Σταμάτη Κραουνάκη «Ο τίγρης».
Οσο κι αν ο Σταμάτης Κραουνάκης απασχολεί κατά καιρούς τα ΜΜΕ με την πληθωρικότητα που τον χαρακτηρίζει, δεν πρέπει ούτε είναι σωστό να παραγκωνίζεται η βασική του ιδιότητα, αυτή του συνθέτη και του στιχοπλόκου. Και ο Κραουνάκης είναι πολύ μεγάλος συνθέτης. Ο πιο στενός συνδετικός αρμός της νεότερης γενιάς με τους γίγαντες του παρελθόντος. Τα πιο ποιοτικά χαρακτηριστικά του φανερώνονται στο ολοκαίνουργιο άλμπουμ του που κυκλοφορεί από τη Minos-EMI με τίτλο «Ο τίγρης – Λαϊκά τραγούδια». Πιο συγκεκριμένα, έχουμε δεκαπέντε τραγούδια σε δικούς του στίχους για τη φωνή του Χρήστου Γεροντίδη (σε τρία απ’ αυτά συμμετέχει η Δήμητρα Γαλάνη).
Δίσκος-δώρο στο λαϊκό παιδί από το Πέραμα
Ενας δίσκος-δώρο από τον δημιουργό στον πιο στενό συνεργάτη του, ένα λαϊκό παιδί από το Πέραμα, που γαλουχήθηκε καλλιτεχνικά με τον Κραουνάκη και συμπορεύονται εδώ και μια δεκαπενταετία. Δεν είναι τυχαίο που το τραγούδι «Πέραμα», σε στίχους του ποιητή Κώστα Τσιούφη, αποκαλύπτει πόσο ο συνθέτης έλαβε υπόψη τον κόσμο που φέρει ο ερμηνευτής του. Τραγούδια κομμένα και ραμμένα για μια λαϊκή αντρική φωνή με έντονη θεατρικότητα που τη διαφοροποιεί αυτομάτως από οποιαδήποτε άλλη επαγγελματία τραγουδιστή. Μα ο Γεροντίδης είναι επαγγελματίας. Κι αν δεν τον έχεις δει σε παραστάσεις, τον έχεις ακούσει να ερμηνεύει τα αριστουργηματικά κραουνακικά τραγούδια του Λόρκα στο κοντινό παρελθόν. Εδώ μοιάζει να αφηγείται, άλλοτε με εξωστρέφεια και άλλοτε με μελαγχολία, τις ψηφίδες της δικής του ζωής διά χειρός του μέντορά του, γι’ αυτό και επαναλαμβάνω πως πρόκειται για άλμπουμ-δώρο προς τον ίδιο και το ταλέντο του. Κι επειδή αρκετοί θα σπεύσουν να χαρακτηρίσουν τον δίσκο «ζαμπετικό» ή «τσιτσανικό» (εγώ τον βρήκα ακόμη και «θεοδωρακικό»), ναι μεν υπάρχουν όλοι αυτοί μες στα τραγούδια, υπάρχει όμως και ο Κραουνάκης που καθετί που γράφει φέρει τη δική του σφραγίδα.
Η «Ζέτα», το «Απόψε πάλι» και η «Λουζεριά»
Ακούστε τη «Ζέτα» που διαθέτει αρμονίες σπάνιες για ελληνικό λαϊκό τραγούδι, ακούστε όμως και το «Απόψε πάλι» (για τη Σοφία Βέμπο) με τη Γαλάνη σε στίχους του Τσιτσάνη. Και βέβαια υπάρχει και η «Λουζεριά», ένα τραγούδι που προτού καλά καλά βγει στον αέρα, λες και το περίμενε ο κόσμος να το βάλει στα χείλη του, όπως συνέβαινε τα παλιά καλά χρόνια με τραγούδια που πλέον αποτελούν μέρος της συλλογικής μνήμης των Ελλήνων. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τον καθοριστικό ήχο του μπουζουξή Νίκου Κατσίκη, που έδωσε στο υλικό αυτό κλίμα και ατμόσφαιρα.
Οπως ακριβώς το γράφει ο Κραουνάκης στο ένθετο της έκδοσης: «Εύχομαι να παιχτεί στις παρέες, στις ταβέρνες, από αυτοσχέδιους παντού παίκτες, σαν υλικό που το ξέραμε από πάντα και ξαφνικά από μια σχισμή στο χώμα, ξεφύτρωσε μέσα στην εποχή». Εχω την αίσθηση πως αυτό ακριβώς θα συμβεί παρόλο που διανύουμε μια εποχή αντιπνευματική, η οποία προβάλλει όλο τον κατιμά και αναγκάζει τον πολύ κόσμο να γίνει… ερευνητής προκειμένου ν’ ανακαλύψει το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό. Το καινούργιο τραγούδι είναι εδώ. Ανακαλύψτε και απολαύστε.
