Το μυθιστόρημα της Ελίζαμπεθ Στράουτ «Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα, σε μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου.
Η Ελίζαμπεθ Στράουτ, στο πολυσυζητημένο βιβλίο της που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά, γράφει για τους ατελείς τρόπους με τους οποίους αγαπάμε και αγαπιόμαστε στην πορεία μας να εφεύρουμε τον εαυτό μας. Η ιστορία ξεκινά από ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης όπου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Λούσυ Μπάρτον χρειάστηκε να μείνει σχεδόν εννέα εβδομάδες αρχικά για αφαίρεση σκωληκοειδίτιδας και στη συνέχεια για κάτι που δεν κατάφεραν να διαγνώσουν οι γιατροί. Μία μέρα άνοιξε τα μάτια της και είδε στην άκρη του κρεβατιού τη μητέρα της, με την οποία δεν είχαν συναντηθεί για περίπου μια τετραετία.
Στις πέντε μέρες που οι δύο γυναίκες μένουν παρέα στο ίδιο δωμάτιο, η μητέρα της Λούσυ αφηγείται ιστορίες ανθρώπων από το Άμγκας, την αγροτική κωμόπολη του Ιλινόι όπου ζει με την υπόλοιπη οικογένεια. Έτσι η Λούσι μαθαίνει για τις ζωές των άλλων: τι πραγματικά συνέβη στην Κάθυ από τη στιγμή που το έσκασε από τον σύζυγό της, πώς η Χάριετ είδε τη ζωή της να γκρεμίζεται ξαφνικά, πώς ο γάμος της Μαίρης αποδείχτηκε ναυάγιο και πώς η Μαίριλυν είδε τον άντρα της να χάνει το μυαλό του στο Βιετνάμ. Αυτό που ωστόσο δεν συζητιέται ανοιχτά ανάμεσα στις δύο γυναίκες είναι τι πραγματικά εμπόδισε τη δική τους οικογένεια να λειτουργήσει. Οι ζωές των άλλων είναι η αφορμή για τη Λούσυ να επιστρέψει με τη σκέψη της στα παιδικά της χρόνια, στη σωματική κακοποίηση που υπέστη και τη φτώχεια που τους ανάγκασε να ζουν σε ένα γκαράζ και την ίδια να ψάχνει στα σκουπίδια των εστιατορίων της περιοχής για να ξεγελάσει την πείνα της.
Αυτά ωστόσο είναι πλέον δυσάρεστες αναμνήσεις ή μήπως όχι; Οι συνεχείς αναφορές στο κτίριο της Chrysler που φαίνεται από το παράθυρο του νοσοκομείου λειτουργούν σαν υπενθύμιση ότι η Λούσυ «τα κατάφερε» όπως λέει η μητέρα της που πιστεύει ότι η κόρη της θέλησε να κόψει βίαια τις ρίζες της. Η ίδια ωστόσο νιώθει μάλλον φάντασμα, οντότητα εγκλωβισμένη ανάμεσα σε δυο κόσμους. Ο μισός εαυτός της νοσταλγεί ακόμη τα καλαμποκοχώραφα του Άμγκας και ο άλλος μισός παλεύει να βρει θέση σε έναν κόσμο ακατανόητο όπου οι ουρανοξύστες εκμηδενίζουν τις ανθρώπινες διαστάσεις. Κι όμως εκεί, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, θα καταφέρει να γίνει η συγγραφέας που πάντα ονειρευόταν και να διεκδικήσει την προσωπική ελευθερία στην οποία μέχρι τώρα δεν φανταζόταν καν ότι έχει δικαίωμα.
Η Ελίζαμπεθ Στράουτ στο πέμπτο μυθιστόρημά της, το οποίο συμπεριλήφθηκε στη μακρά λίστα του βραβείου Μπούκερ το 2016 και την ίδια χρονιά απέσπασε το βραβείο Malaparte, καταφέρνει σε λιγότερες από 200 σελίδες να θίξει με τη διεισδυτική γραφή της την περιπέτεια της αναζήτησης ταυτότητας, τη δύσκολη σχέση ανάμεσα σε μητέρα και κόρη, τα οικογενειακά προβλήματα που αντί να συζητηθούν κρύβονται για δεκαετίες κάτω από το χαλί της συγκατάβασης, την εσωτερική μοναξιά και την αγάπη που αντιμετωπίζεται σαν αδυναμία χαρακτήρα, ίσως όχι από σκληρότητα αλλά από τον φόβο ότι μια μέρα τη θέση της θα καταλάβει η απώλεια.
INFO
Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον
Συγγραφέας: Ελίζαμπεθ Στράουτ
Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
ISBN: 978-960-505-416-8
Σελίδες: 192
Τιμή: € 15,00
