Η καθιέρωση του VAR έγινε δεκτή με τυμπανοκρουσίες ως «το τέλος της αδικίας».
Στο εξής, μας είπαν, θα επεμβαίνει η τεχνολογία ώστε να διορθώνονται τα οφθαλμοφανή σφάλματα των διαιτητών. Το αόρατο χέρι των ηλεκτρονικών υπολογιστών θα διορθώνει την ανθρώπινη αβλεψία και θα απονέμει δικαιοσύνη.
Εστω με καθυστέρηση δύο τριών λεπτών, που θα ψιλοσκοτώνει το συναίσθημα του αυθόρμητου πανηγυρισμού ενός γκολ.
Τι να το κάνεις το συναίσθημα όταν προέχει το δίκιο του αδικημένου; Επειτα ήρθε η πραγματικότητα να διαψεύσει το όμορφο αφήγημα.
Ο ανθρώπινος παράγοντας παραμένει κυρίαρχος του παιχνιδιού, είτε στο αόρατο καμαράκι του VAR με τις πίτσες και τις μπίρες είτε στη χάι τεκ οθόνη του αγωνιστικού χώρου.
Η ορθή αρχική απόφαση για μη πέναλτι στο Πορτογαλία – Ουρουγουάη, σε φάση μάλιστα που περιλαμβάνεται ως υπόδειγμα στο εγχειρίδιο διαιτησίας, μετατράπηκε σε πέναλτι από τον υπερβάλλοντα ζήλο ενός άπειρου Ιρανού ρέφερι.
Τρεις μέρες αργότερα ο κατά τεκμήριο κορυφαίος διαιτητής της Ευρώπης (ο Ολλανδός Μάκελι) έδειξε την άσπρη βούλα ακυρώνοντας ένα ολόσωστο no-call στο Αργεντινή – Πολωνία, ώστε να έχει μούτρα να ζητήσει αυτόγραφο στον Μέσι.
Και στις δύο περιπτώσεις η ομάδα του VAR ένιψε τας χείρας της, ενώ μπορούσε απλώς να πει «πάμε παρακάτω, δεν υπάρχει εμφανές σφάλμα».
Κάπως έτσι η διαιτητολαγνεία επέστρεψε δριμύτερη και ο παράγων άνθρωπος πέρασε ξανά σε πρώτο πλάνο. «Ναι, αλλά μέτρησε σωστά το γκολ που έστειλε την Ιαπωνία στους 16, θα πει κάποιος.
Η μπάλα ήταν μες στο γήπεδο (και όχι άουτ) για ελάχιστα χιλιοστά!
Μήπως τελικά είναι προτιμότερο το ανθρώπινο λάθος από τη γελοιότητα της τριγωνομετρίας και τα οφσάιντ του μανικιού και της πατούσας;
Ας μη κοροϊδευόμαστε, δεν είναι… οφθαλμοφανή σφάλματα αυτά που «διορθώθηκαν» στο Μουντιάλ.