Οι ιστορίες ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τις οικογένειές τους όταν ήταν παιδιά γεμίζουν με σπάνια συναισθηματική ένταση τα πλάνα της ταινίας.
Από τον ελληνικό εμφύλιο μέχρι τον πόλεμο στο Αφγανιστάν κι από τα χρόνια του Φράνκο μέχρι τη σύγχρονη μάστιγα του μεταναστευτικού, το φιλμ της Αλεξανδράκη («Η νοσταλγός», «Κωστής Παπαγιώργης: Ο πιο γλυκός μισάνθρωπος») καταγράφει μαρτυρίες ανθρώπων που όταν ήταν παιδιά, ξεριζώθηκαν από το φυσικό τους περιβάλλον. Οι εξομολογήσεις τους συνθέτουν ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο που ξεκινά από το 1940 και φτάνει μέχρι σήμερα.
Άνδρες και γυναίκες από την Ισπανία, την Ελλάδα, την πρώην Σοβιετική Ένωση, το γαλλικό νησί Ρεϋνιόν και το Αφγανιστάν εξομολογούνται πώς ξεριζώθηκαν παρά τη θέλησή τους από τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους και τις χώρες τους, για να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης. Μιλούν για το πώς έγινε ο εκτοπισμός τους και ο εγκλεισμός τους και για τα πολιτικά συμφέροντα που εξυπηρετήθηκαν από αυτή την παραβίαση της ζωής τους. Εκμυστηρεύονται στη σκηνοθέτρια τον πόνο τους για τη ζωή που δεν έζησαν και για την απώλεια της ταυτότητάς τους. «Για να οργανώσουμε τις συναντήσεις μας με τους περισσότερους από αυτούς τους μάρτυρες έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τα σύγχρονα διαδικτυακά μέσα» αναφέρει η δημιουργός και συμπληρώνει. «Όμως, παρά την “τεχνολογική ψυχρότητα” αυτών των διαδικτυακών εργαλείων, η ειλικρίνεια με την οποία μίλησαν τα πρόσωπα αυτά και η επιθυμία τους να ακουστούν οι ιστορίες τους γέμισαν με ζεστασιά και συγκίνηση την ανταλλαγή μας».
Τα κεντρικά πρόσωπα του φιλμ είναι:
O Γιάννης Ατζακάς, γιος αντάρτη που πέρασε έξι χρόνια (1949-1955) στις Ελληνικές «Παιδοπόλεις», ορφανοτροφεία που είχε δημιουργήσει η Φρειδερίκη, κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου για να «προστατευθούν» τα παιδιά από τη φτώχεια και τον πόλεμο αλλά κυρίως για να τους γίνει προπαγάνδα ενάντια στον κομμουνισμό.
Ο Σίφης Ζαχαριάδης που έζησε μια ζωή στην εξορία, στην πρώην Σοβιετική Ένωση, καθώς ο πατέρας του που ήταν για 25 χρόνια αρχηγός του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, βρέθηκε πολιτικός εξόριστος στη Σιβηρία για 17 χρόνια, ενώ και η μητέρα του, που ήταν επίσης μέλος του ΚΚΕ, παρέμεινε κι αυτή στη φυλακή στην Ελλάδα για 18 χρόνια.
Ο Ισπανός Ενρίκε Όλιβερτ που μόλις γεννήθηκε το 1965, επί δικτατορίας Φράνκο, κλάπηκε από την αγκαλιά της μητέρας του, επειδή εκείνη ήταν ανύπαντρη και προοδευτική, και δόθηκε για παράνομη υιοθεσία, όπως συνέβη και σε περίπου αλλά 200.000 χιλιάδες μωρά την ίδια περίοδo.
Η Ισπανίδα Μαρία Μερσέντες Μπουένο Μοράλες που έχει τη δική της τραγική ιστορία με την κλοπή του μωρού της πέντε χρόνια μετά την πτώση του φρανκισμού.
Ο Ζαν Φιλίπ Ζαν Μαρί από το γαλλικό νησί Ρεϋνιόν, ήταν ένα από τα λεγόμενα «παιδιά της Creuse» που μεταφέρθηκε με τη βία στην ηπειρωτική Γαλλία το 1963, σε ηλικία δέκα ετών για να γίνει «σκλάβος» σε σπίτια Γάλλων αγροτών.
Η Αφγανή Ρεζουάνα Σεκαντάρι η οποία κατέληξε, το 2015 σε ηλικία 14 ετών, να είναι ασυνόδευτο ανήλικο στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού που έκανε μαζί με όλη την οικογένειά της από το Αφγανιστάν για να φτάσει στην Ευρώπη.
Οι ιστορίες των παραπάνω ενώνονται ελεύθερα με εκείνη της Μυρτούς Μαντά, μιας 12χρονης Ελληνίδας μαθήτριας, που ξεριζωμένη από την καθημερινότητά της εξαιτίας του lock down της πανδημίας του Covid 19, εμφανίζεται διακριτικά ανάμεσα στους υπόλοιπους χαρακτήρες.
Η ταινία θα προβληθεί στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης την Πέμπτη 9 Μαρτίου στις 21.30.
