Συνηθίσαμε να ακούμε από τότε που είμαστε μικρά παιδιά ότι οι καλύτερες ενασχολήσεις των παιδιών είναι ο αθλητισμός και ο πολιτισμός, γιατί, ενεργοποιείται σώμα και πνεύμα, μπαίνουν τα θεμέλια για αυριανούς υγιείς και ισορροπημένους εφήβους και ενήλικες και περνά ο ελεύθερος χρόνος τους εποικοδομητικά. Πολλοί γονείς προτρέπουν τα παιδιά τους και πολύ περισσότερο αν εντοπίσουν κάποια προτίμηση, να στραφούν προς τον αθλητισμό ή την τέχνη. Πάντοτε, στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, όταν τα παιδιά είναι μικρά δημιουργούνται ισχυροί δεσμοί με προπονητές, σκηνοθέτες και αυτό είναι δικαιολογημένο γιατί περνούν πολλές ώρες μαζί, κάνουν ταξίδια για αγώνες, παραστάσεις και στην ουσία δημιουργούνται σχέσεις εμπιστοσύνης τόσο με τα παιδιά αλλά και με τους γονείς.
Όμως, αυτή η κατάσταση ανετράπη μερικώς όταν άρχισαν αποκαλύψεις για απαράδεκτες συμπεριφορές και ασελγείς πράξεις στον χώρο του αθλητισμού. Από αυτό τον χώρο άρχισε να ξετυλίγεται τo κουβάρι και να ανοίγουν στόματα τα οποία ήταν ερμητικά κλειστά για χρόνια από φόβο, ανασφάλεια ακόμα και ενοχές. Έτσι, δημιουργήθηκε το κίνημα metoo και σιγά-σιγά τα θύματα βιασμών, κακοποιητικών συμπεριφορών άρχισαν να μιλούν, να βγάζουν το βάρος που τους μαύριζε την ψυχή για χρόνια και να ζητούν δικαίωση για να μην συμβεί κάτι ανάλογο σε άλλα παιδιά. Μάθαμε και κυριολεκτικά ανατριχιάσαμε ότι προπονητές και παράγοντες του αθλητισμού, σκηνοθέτες και με εξέχουσες θέσεις ,κακοποιούσαν λεκτικά, ψυχολογικά και κάποιοι ασελγούσαν, σε μικρά παιδιά. Αυτοί ήταν άνθρωποι που εκμεταλλεύονταν την εμπιστοσύνη της οικογένειας, την εξουσία που κατείχαν ή που υπερεκτιμούσαν ότι μέσω αυτής μπορούν να κάνουν ότι θέλουν ακόμα και εγκληματικές πράξεις.
Αυτή η συμπεριφορά είναι το αποτέλεσμα της έπαρσης και της αλαζονείας που χαρακτηρίζει άρρωστα και εγωπαθή άτομα που δεν έχουν φραγμό και όριο. Όμως αυτά τα γεγονότα στιγμάτισαν μικρά παιδιά που σήμερα κάποια είναι ενήλικες και πολλοί δεν μπορούν να ζήσουν μια κανονική ζωή από τα φρικιαστικά που βίωσαν. Έχει λεχθεί επανειλημμένα ότι οι νέοι είναι η ελπίδα μας και το μέλλον του τόπου μας. Όμως από την μια τα γνωστά που έχουν να κάνουν με την οικονομική ανασφάλεια και την επαγγελματική επισφάλεια και ως αποτέλεσμα έχουν την απόγνωση και την φυγή στο εξωτερικό αλλά και τα πιο σοβαρά της κακοποίησης –όλων των μορφών-,απογοητεύουν και μαυρίζουν τις ψυχές των νέων. Βέβαια ,αυτά τα γεγονότα είναι εξαιρέσεις και δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο των ανθρώπων που εμπλέκονται, αλλά δημιουργούν αμφιβολίες και ανασφάλεια σε παιδιά, γονείς και τον ευρύτερο χώρο του αθλητισμού και του πολιτισμού.
Ακόμη ,όπως σε όλους τους χώρους υπάρχουν άνθρωποι που αμαυρώνουν την δουλειά και τις θυσίες πολλών ανθρώπων έτσι και σε αυτούς τους χώρους απαιτείται επαγρύπνηση, εγρήγορση και ανοικτά στόματα. Χρειάζεται να μην προσπερνιούνται άσχημες συμπεριφορές και τα παιδιά δεν πρέπει να δέχονται, να ανέχονται και είναι απαραίτητο να μιλούν και να καταγγέλλουν ότι άσχημο συμβαίνει. Είναι δεδομένο από όσα μαθαίνουμε ότι όταν ανεχθεί κάποιος μια φορά κακοποιητική συμπεριφορά θα επαναληφθεί.
Επειδή λοιπόν, την ελπίδα μας που είναι τα παιδιά δεν πρέπει να την χάσουμε, οφείλουμε να στεκόμαστε δίπλα τους, να τα ακούμε, να μην αψηφούμε σημάδια, να μην θεωρούμε ότι υπερβάλουν, να τα αγαπάμε και να τα στηρίζουμε. Αν χάσουμε τον αυθορμητισμό, την αγνότητα και το γέλιο των νέων παιδιών, «τελειώσαμε ως κοινωνία».
Για αυτούς τους λόγους, απαιτείται να έχουμε αυτιά και μάτια ανοιχτά.
Τους το οφείλουμε!!
