Η πρωτοβουλία με τον κωδικό Προοδευτική Συμμαχία δεν είναι προφανώς μια τακτική κίνηση. Είναι στρατηγική που έχει να κάνει με το αύριο του κόμματος, με την εκπροσώπηση της εκλογικής και κοινωνικής του βάσης,
Η πρωτοβουλία με τον κωδικό Προοδευτική Συμμαχία δεν είναι προφανώς μια τακτική κίνηση. Είναι στρατηγική που έχει να κάνει με το αύριο του κόμματος, με την εκπροσώπηση της εκλογικής και κοινωνικής του βάσης, με τον πληθυσμό στις γραμμές του, με τα πρόσωπα στην ηγεσία του, με το πρόγραμμα και την πολιτική του. Και μπορεί να μιλάμε αυτή τη στιγμή για συμμαχία, αλλά ο διακηρυγμένος τελικός στόχος είναι το ενιαίο κόμμα.
Από την άποψη αυτή έχουμε να κάνουμε με έναν εντελώς νέο δρόμο και στόχο. Το πλησιέστερο ιστορικό προηγούμενο είναι η ΕΔΑ, ενιαίο κόμμα με πολύχρωμη ηγεσία, στο οποίο όμως ενοποιητικός κορμός ήταν οι κομμουνιστές και κυρίαρχος ο ρόλος του παράνομου ΚΚΕ.
Το αναγκαίο του εγχειρήματος, που όλοι συνομολογούν, δεν το κάνει κι εύκολο. Μια συμμαχία είναι πολύ ευκολότερη. Κοινό πρόγραμμα, κοινές θέσεις, κοινή δράση, όμως το νερό παραμένει νερό και το λάδι παραμένει λάδι. Οι σύμμαχοι διατηρούν τα χαρακτηριστικά, την αυτονομία, την κουλτούρα τους. Αλλά ενιαίο κόμμα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε από σαράντα κύματα για να περάσει από τις συνιστώσες στη συνισταμένη. Όταν μάλιστα η μεγάλη πλειονότητα των μελών του είχε αναφορές στη λεγόμενη παραδοσιακή, ή εξωκοινοβουλευτική, Αριστερά. Καταλαβαίνει κανείς πόσο πιο δύσκολο είναι το στοίχημα με πρόσωπα που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Με τα οποία, και το οποίο, «σκοτωνόμασταν» για χρόνια. Και όχι για ένα πουκάμισο αδειανό.
Αν απομακρυνθούμε λίγο από τις ασφαλείς συντεταγμένες, το πιο δύσκολο εδώ δεν είναι το πρόγραμμα, η στρατηγική, η τακτική. Ούτε ακόμα πώς θα υπερασπιστούμε την αριστερή ταυτότητα του εγχειρήματος. Αν αυτά δεν… τότε ή διαβάζουμε λάθος τους καιρούς ή διαβάζουμε λάθος τον εαυτό μας.
Αν όντως είναι ιστορική ανάγκη ένα μεγάλο κόμμα της Αριστεράς, ικανό να εκφράσει την προοδευτική παράταξη, το πιο δύσκολο είναι να πάψουμε να είμαστε εμείς και αυτοί. Μια συντεταγμένη προσαρμογή, μια αλλαγή στο στυλ κομματικής δουλειάς, ατομική και συλλογική, είναι το ζητούμενο. Για να δημιουργηθεί η απαραίτητη σε κάθε ενιαίο κόμμα ώσμωση. Από έξω προς τα μέσα, κι από κάτω προς τα πάνω.
Κι αυτό αφορά φυσικά τους πάντες, σε όποιο εμείς κι αν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους. Όσοι προσέρχονται σ’ αυτή την πρωτόγνωρη προσπάθεια είναι ολοφάνερο ότι πρέπει να αφήσουν έξω κάποιες παλιές συνήθειες, κληρονομημένες αντιπαλότητες, πολιτικές βεντέτες, κομματικές υπεροψίες. Αν το παρελθόν δεν γίνεται ούτε πρέπει να σβηστεί, δεν μπορεί και να βαραίνει καταθλιπτικά στο παρόν.
Οι ιδέες της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της κοινωνικής απελευθέρωσης, η μάχη με τη Δεξιά, το όραμα μιας προοδευτικής Ελλάδας, η κινητοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων αποτελούν τη βάση μιας νέας ενότητας. Στο ανώτατο επίπεδο -του ενιαίου κόμματος. Δύσκολο; Ναι. Αλλά εφικτό. Αν αξιοποιήσουμε θαρραλέα την ελευθερία μας για να υπηρετήσουμε την αναγκαιότητα…
Πηγή: avgi.gr
