Το μακελειό σε λύκειο της πόλης Πάρκλαντ της Φλόριντα στις 14 Φεβρουαρίου είχε προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση κατά της οπλοκατοχής. Όμως στο Τέξας, όπου 10 άνθρωποι σκοτώθηκαν την Παρασκευή σε αντίστοιχο περιστατικό, κανείς δεν αμφισβητεί το δικαίωμα στην οπλοκατοχή, που είναι βαθιά ριζωμένο στην τοπική κουλτούρα.
Στη Σάντα Φε, μια μικρή, αγροτική κοινότητα στο νότιο Τέξας, η μαθήτρια λυκείου Τόρι Γουάιτ εκτιμά ότι αν ο δράστης «ήθελε να επιτεθεί στο σχολείο, θα το είχε κάνει» ακόμη κι αν η νομοθεσία για την οπλοκατοχή ήταν πιο αυστηρή στις ΗΠΑ, όπου το ένα τρίτο των παιδιών ζει σε σπίτια που διαθέτουν τουλάχιστον ένα όπλο.
Ο δράστης, ο Δημήτριος Παγουρτζής, είναι ένα από αυτά τα παιδιά. Σε ηλικία 17 ετών αυτός ο μαθητής λυκείου πήρε δύο από τα όπλα του πατέρα του και πυροβόλησε εναντίον 20 ανθρώπων στο σχολείο του, σκοτώνοντας τους μισούς.
Μετά το μακελειό στο Πάρκλαντ, οι μαθητές του λυκείου Μάρτζορι Στόουνμαν Ντάγκλας αντέδρασαν εντελώς διαφορετικά στον θάνατο 17 ανθρώπων από τα πυρά του 19χρονου Νίκολας Κρουζ. Κατάφεραν να κινητοποιήσουν περισσότερο από ένα εκατομμύριο ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους για την «Πορεία για τις Ζωές μας».
Μια αντίστοιχη κινητοποίηση –η οποία ωστόσο δεν κατάφερε να πείσει τους πολιτικούς να αναλάβουν δράση— «δεν πρόκειται να γίνει εδώ», δήλωσε ο Τζόρνταν Φλόρες, πρώην μαθητής του λυκείου της Σάντα Φε.
Μαζί με δύο φίλους τους πήγε ντόνατς στους αστυνομικούς που φυλάσσουν το λύκειο, από το οποίο αποφοίτησε το 2015.
Η κουλτούρα των όπλων είναι πολύ ισχυρή σε αυτή την περιοχή του Τέξας, τόνισε. Αναφέρει ως παράδειγμα τη δική του αντίδραση όταν πριν μερικούς μήνες έγινε γνωστό ότι το λύκειο τέθηκε σε επιφυλακή εξαιτίας μιας απειλής. Έσπευσε στο σχολείο μαζί με φίλους, οπλισμένοι σαν αστακοί.
«Πήγαμε. Είχα ένα πιστόλι στο γοφό, ένα τουφέκι στην πλάτη, εκείνος είχε ένα κυνηγετικό τουφέκι», θυμάται.
Η άποψη ότι τα όπλα ευθύνονται για τις τραγωδίες αυτές δεν έχει νόημα για τον Φλόρες. «Είναι εξωτερικοί παράγοντες», εξηγεί, όπως η κακή εκπαίδευση, η πίεση των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης ή τα ψυχολογικά προβλήματα.
Το Τέξας έχει μια από τις πιο χαλαρές νομοθεσίες για την οπλοκατοχή.
Ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης του Γκρεγκ Άμποτ είχε κάνει αίσθηση το 2015 όταν είχε γράψει στο Twitter: «Αισθάνομαι ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΟΣ: Το Τέξας είναι #2 στη χώρα σε ό,τι αφορά την αγορά νέων όπλων, πίσω από την ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ. Τεξανοί, ας αυξήσουμε τους ρυθμούς».
Πριν έξι μήνες το Τέξας είχε βυθιστεί στο πένθος έπειτα από ένα άλλο περιστατικό με πυροβολισμούς, στην εκκλησία του Σάδερλαντ Σπρινγκς, όπου στη διάρκεια της λειτουργίας σκοτώθηκαν 25 άνθρωποι, μεταξύ τους και μια έγκυος.
Και πριν από αυτό ήταν η επίθεση στη στρατιωτική βάση Φορτ Χουντ με 13 νεκρούς το 2009 ή ακόμη αυτή στο εστιατόριο Killeen το 1991 με 22 νεκρούς.
Όμως στη Σάντα Φε η άποψη που υπερισχύει είναι αυτή του ισχυρού λόμπι των όπλων NRA: οι οπλισμένοι και με καλές προθέσεις πολίτες είναι συχνά η καλύτερη άμυνα απέναντι σε έναν δράστη. Εξάλλου, επισημαίνουν κάποιοι, έτσι σταμάτησε το μακελειό στην εκκλησία του Σάδερλαντ Σπρινγκς. Ο δράστης σκοτώθηκε, αφού τον κυνήγησαν δύο πολίτες.
Αντί να περιορίσουν την πώληση όπλων, οι αρχές θα πρέπει να εξετάσουν τρόπους για να περιορίσουν την πρόσβαση σε αυτά ανθρώπων με ψυχολογικά προβλήματα ή να φροντίσουν να φέρουν όπλα οι εκπαιδευτικοί, εκτιμούν οι κάτοικοι.
Ένας πατέρας μαθητή εξηγεί ότι τα όπλα ήταν πάντα μέρος της καθημερινότητάς του, από τότε που θυμάται τον εαυτό του. «Όταν ήμασταν στο λύκειο είχαμε τουφέκια στα φορτηγάκια μας. Οι φίλοι μου πήγαιναν για κυνήγι στο δάσος, πριν τα ψώνια», διηγείται. «Δεν φταίνε τα όπλα», τονίζει.
Ωστόσο κάποιες φωνές κατά των όπλων τολμούν να υψωθούν σε αυτό το συντηρητικό περιβάλλον. Η Σάντι και ο Λόνι Φίλπις, η κόρη των οποίων σκοτώθηκε στο μακελειό στον κινηματογράφο Ορόρα του Κολοράντο το 2012, είχαν πάει χθες στο λύκειο της Σάντα Φε.
Μετά τον θάνατο της Τζέσι πριν έξι χρόνια αποφάσισαν να διασχίζουν τις ΗΠΑ με το αυτοκίνητό τους και να δίνουν συμβουλές και κουράγιο στους γονείς θυμάτων ανάλογων περιστατικών. Έχουν ήδη μεταβεί σε εννέα τόπους μακελειών.
«Δεν είναι οδυνηρό; Δεν είναι λυπηρό;», διερωτάται η Σάντι Φίλιπς. «Όταν υπάρχουν 300 εκατομμύρια όπλα στους δρόμους, είναι αρκετά εύκολο να σημειωθούν τέτοια περιστατικά». «Το να ισχυριζόμαστε ότι δεν έχουμε πρόβλημα με τα όπλα είναι παράλογο», τονίζει.