Το 2024 άφησε πίσω µια σύνθετη διεθνοπολιτική κληρονοµιά. Ο πόλεµος στην Ουκρανία κλιµακώθηκε ραγδαία, καθώς η αργή αλλά σταθερή προέλαση των ρωσικών δυνάµεων συνοδεύτηκε από αύξηση του αριθµού και του βαθµού εµπλοκής τρίτων χωρών και από χρήση στρατηγικών και µεγάλου βεληνεκούς όπλων. Η ανατροπή Ασαντ αποδυναµώνει έως έναν βαθµό τη θέση της Ρωσίας και του Ιράν στον πόλεµο στη Μέση Ανατολή. Η νίκη των τζιχαντιστών στη Συρία αναβαθµίζει τη θέση της Τουρκίας, δίνοντάς της πρωτεύοντα ρόλο στην αναδιαµόρφωση της περιοχής. Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατηγική της Αθήνας για έναν κεντρικό ρόλο στην προώθηση της ευρωατλαντικής ατζέντας θέτει νέα δεδοµένα στον ελληνικό λαό.
Το τίµηµα της υποστήριξης στο Κίεβο αυξάνεται. Μία συνεννόηση «κυρίων» µεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας για το «µοίρασµα» της Ουκρανίας είναι επικίνδυνη, δύσκολη και αµφιβόλου αποτελέσµατος υπόθεση. Η Ουκρανία είναι κοµβική για τον γεωπολιτικό προσανατολισµό του µετασοβιετικού χώρου και έτσι για το ισοζύγιο ισχύος στη δυτική Ευρασία, όπου η Ρωσία διεκδικεί κεντρικό ρόλο και οι ΗΠΑ θέλουν να ηγεµονεύουν. Η ισχύς των δύο δυνάµεων επαρκεί για να συνδέουν τις όποιες διαπραγµατευτικές διεργασίες µε την επιβολή τετελεσµένων στο πεδίο. Το προσωρινό πάγωµα του πολέµου και µια ατέρµονη διαπραγµάτευση ή µια δροµολόγηση ενός άµεσου πολέµου ΝΑΤΟ – Ρωσίας είναι τα πιθανά ενδεχόµενα. Στο πρώτο, η Ελλάδα θα ακολουθήσει τον ευρωατλαντικό άξονα στον νεοψυχροπολεµικό ανταγωνισµό µε τον υπό διαµόρφωση ευρασιατικό (Ρωσία – Κίνα – Ιράν), µε συνέπεια την υπαγωγή της κοινωνικής της ζωής στις ανάγκες της πολεµικής οικονοµίας/προετοιµασίας. Στο δεύτερο, ο στρατός, οι ΝΑΤΟϊκές βάσεις και οι στρατηγικές υποδοµές της γίνονται πολεµικοί στόχοι. Ετσι, η στρατιωτικοποίηση της καθηµερινότητας, αν όχι η εµπόλεµη ζωή, είναι η νέα κανονικότητα που προορίζεται για τον ελληνικό λαό.
Παράλληλα, οι ισορροπίες ισχύος στην ανατολική Μεσόγειο µεταβάλλονται υπέρ της Τουρκίας. Η άνοδος φιλικών στην Αγκυρα οργανώσεων στην ηγεσία της Συρίας ευνοεί την ανάδειξη της ∆αµασκού σε εταίρο στην ανατολική Μεσόγειο, κάτι που θα επηρεάσει τις στρατιωτικές ισορροπίες, τα ενεργειακά σχέδια και τις διαδικασίες οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών. Οι δυνατότητες συνεργασίας Τουρκίας – Ισραήλ – ΗΠΑ στον από κοινού περιορισµό των ερεισµάτων του Ιράν και της Ρωσίας σε Λίβανο, Ιράκ, Λιβύη, Υεµένη, στην αξιοποίηση του ανοίγµατος του «συριακού περάσµατος» για την ενεργειακή τροφοδοσία της ΕΕ από την περιοχή, ακόµη και µε ισραηλινό φυσικό αέριο, αλλά και στην «εξηµέρωση» της παλαιστινιακής αντίστασης θέτουν σε δεύτερη µοίρα διαφορές τους για τις νέες σφαίρες επιρροής στη Μέση Ανατολή. Η τελευταία εξέλιξη έχει αρνητική επίδραση στη σηµασία των φιλικών στο PKK Κούρδων της Συρίας για ΗΠΑ και Ισραήλ, ιδίως µετά την υποχώρηση Ρωσίας και Ιράν και όπως µαρτυρά η είσοδος των τζιχαντιστών σε Μανπίτζ και Τελ-Ριφάτ, η οποία περιορίζεται στην άσκηση ορισµένης πίεσης στην Τουρκία για µεγαλύτερη ευθυγράµµιση µε τους συµµαχικούς σχεδιασµούς. Ακόλουθα, το βάρος της Τουρκίας αυξάνει σηµαντικά στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, κάτι που θα εκφραστεί στην ενδο-ΝΑΤΟϊκή διαπραγµάτευση για τα ελληνοτουρκικά.
Συνοψίζοντας, το νέο διεθνοπολιτικό τοπίο εγκυµονεί µεγάλους κινδύνους. Η ζωή του ελληνικού λαού αναµένεται να τεθεί υπό την οµηρία των αναγκών του ΝΑΤΟ στην ψυχρή, αν όχι θερµή, σύγκρουσή του µε τη Ρωσία. Η κυριαρχία/τα δικαιώµατα της χώρας και της Κύπρου τίθενται σε ένα νέο, ηγούµενο από τις ΗΠΑ, πλαίσιο, που αφήνει χώρο για τη γιγάντωση της Τουρκίας και των αξιώσεών της. Ως εκ τούτων, η διεκδίκηση από το ελληνικό κράτος ενός κεντρικού ρόλου στην προώθηση της δυτικής ατζέντας κρίνεται ως επιζήµια για τα συµφέροντα του ελληνικού λαού.
Διαβάστε επίσης
Ταξί: Στάση εργασίας των οδηγών στην Αθήνα – Ποιες ώρες
Στο νοσοκομείο ο Αντώνης Αντωνιάδης
Ντόναλντ Τραμπ: Διόρισε πρώην CEO αλυσίδας φαστ φουντ για πρεσβευτή των ΗΠΑ στην ΕΕ
Τι ισχύει για τον πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας