Ο Αλέξης Τσίπρας δικαιολόγησε την αποδοχή από μέρος του ΣΥΡΙΖΑ της ένταξης Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ με επιχειρήματα που δεν αντιμετωπίζουν την πραγματική κατάσταση , τόσο των δυο χωρών , όσο της Βόρειας Μακεδονίας, και κυρίως των κίνδυνων για την ειρήνη αυτής της ένταξης!
Το ένα είναι ο σεβασμός στην θέληση αυτών των λαών και το άλλο ότι αφού δεχτήκαμε την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας δεν είχε νόημα να μην δεχτούμε την ένταξη των δυο σκανδιναβικών χωρών .
Ας δούμε πρώτα την περίπτωση της Βόρειας Μακεδονίας και των λόγων που ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου και των πολιτών της θέλει ένταξη στο ΝΑΤΟ.
Η Βόρεια Μακεδονία, εκτός από το πρόβλημα του ονόματος, είχε να αντιμετωπίσει δύο σοβαρούς κινδύνους για την ύπαρξη της που και οι δυο εξαρτιόντουσαν από την στάση της απέναντι στο ΝΑΤΟ και την Αμερική.
ΟΙ εθνοτικοί αλβανοί της χώρας ζητούσαν μεγαλύτερη αυτονομία και μακροπρόθεσμα πολλοί από αυτούς ονειρευόντουσαν την “μεγάλη Αλβανία” με Αλβανία, Κόσοβο και κομμάτι της Βόρειας Μακεδονίας.
Αλλά όπως το Κόσοβο είναι προτεκτοράτο και ανεπίσημο μέλος του ΝΑΤΟ, η υποστήριξη της Αμερικής έμοιαζε αναγκαία για να διατηρηθεί η ενότητα της χώρας .
Από την άλλη πλευρά η Βουλγαρία και οι εθνικιστές της δεν δεχόντουσαν την ύπαρξη ιδιαίτερης σλαβικής μακεδονικής γλώσσας και την θεωρούσαν διάλεκτο της βουλγαρικής καθώς και τους σλάβους μακεδόνες Βούλγαρους.
Την βόρεια Μακεδονία απειλούσαν δυνάμεις που είτε ήταν επίσημα ενταγμένες στο ΝΑΤΟ όπως η Βουλγαρία , είτε ήταν υπό την άμεση επιρροή του,
Η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας για τον λαό της φαινόταν σαν μια εγγύηση για την επιβίωσή της σαν ενιαία χώρα , ενώ σε παγκόσμιο γεωπολιτικό επίπεδο η ένταξη της δεν άλλαζε πολλά πράγματα σε σχέση με την ασφάλεια της Ρωσίας.
Η περίπτωση Σουηδίας και Φινλανδίας όμως είναι τελείως διαφορετική . Μετά από τα “δυσάρεστα” αποτελέσματα της επίθεσης της σοβιετικής ένωσης στην Φινλανδία κατά τον παγκόσμιο πόλεμο και με το δεδομένο ότι πρόκειται για χώρες με σχετικά ετοιμοπόλεμους στρατούς και που μέχρι τώρα αποτελούσαν γέφυρα μεταξύ ανατολής και δύσης κανένας κίνδυνος δεν δικαιολογούσε την ένταξη τους στο Νατο.
Όλες οι διακηρύξεις του Πούτιν συνδέουν την εισβολή στην Ουκρανία με την ανάγκη να προστατευόσουν τους ρωσοφωνους πληθυσμούς της από την υπαρκτή από το 2014 καταπίεση από τις εθνικιστικές κυβερνήσεις.
Τέτοιες μειονότητες δεν υπάρχουν ούτε στην Σουηδία ούτε στην Φινλανδία.
Η θέληση των λαών αυτών υπέρ της ένταξης ήταν αποτέλεσμα μιας επίμονης μονόπλευρης προπαγάνδας που έκρυβε όλη την επιθετικότητα των ουκρανών εθνικιστών εναντίον της ρωσικής και ρωσοφωνης μεγάλης μειονότητας της Ουκρανίας (και σαυτήν την κατάσταση η σιωπή της ευρωπαϊκής αριστεράς αποτελεί ένα εγκληματικό σφάλμα).
Η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας δεν πλησιάζει περισσότερο στα ρωσικά σύνορα τους δυτικούς πυραύλους αφού Βουλγαρία Ρουμανία και Ουγγαρία και οι βαλτικές χώρες είναι πολύ πιο κοντά. Αντίθετα η ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας αποτελεί αλλαγή ισορροπιών για πολλούς βασικούς λόγους.
Η Σουηδία και η Φινλανδία είναι χώρες με πολύ μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη από αυτήν των βαλτικών χωρών.
Η ανεξάρτητη κάποτε Σουηδία αποτελούσε ένα στοιχείο ασφάλειας και ειρήνης για την Ευρώπη, τόσο με την στάση της ,όσο και με το ότι ανελάμβανε με τα ίδια της τα μέσα την άμυνά της, δηλαδή ήταν σε θέση να κάνει πολυδάπανη και καταστροφική για κάθε εισβολέα οποιαδήποτε επίθεση εναντίον της.
Η ένταξη αυτών των χωρών σημαίνει ενδυνάμωση του ΝΑΤΟ ,πολυ περισσότερους κινδύνους για την Ρωσία και μεγαλύτερη υποταγή της Ευρώπης σε όποια Αμερικανικά σχέδια για τυχοδιωκτικούς πολέμους εμφανιστούν στο μέλλον .και όλα αυτά δεν αφορούν μόνο την «θέληση του σουηδικού και Του Φινλανδικού λαού».
Η ένταξή τους αποτελεί κίνδυνο όχι μόνο για την Ρωσία αλλά και για τα λίγα στοιχεία αυτονομίας που απομένουν στους ευρωπαϊκούς λαούς απέναντι στην Αμερικανική «κηδεμονία».
Τέλος όσο δεν ήταν ενταγμένες στο ΝΑΤΟ αυτές οι χώρες, υπήρχε πάντα δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν από Νατο και Ρωσία για να διευκολύνουν συμβιβασμούς και συμφωνίες.
Με την ένταξη τους η σχέση ανατολής και δύσης γίνεται ακόμα πιο ανοιχτά, σχέση πολεμικής απειλής , πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο όταν έχουμε να κάμουμε με δυνάμεις με τεράστια πυρηνικά οπλοστάσια.
Μια αριστερή κυβέρνηση θα είχε καθήκον να διευκολύνει και να απαιτεί εκεχειρία στην Ουκρανική σύρραξη και απομάκρυνση της λογικής των αντίπαλων στρατοπέδων και θα είχε πολύ περισσότερους λόγους να βάλει βέτο από την ίδια την Τουρκία στην ένταξη των σκανδιναβικών χωρών στο Νατο, ένταξη που δεν αντιστοιχεί ούτε στα συμφέροντα αυτών των λαών ούτε στα συμφέροντα της ίδιας της Ευρώπης και δεν οφείλεται παρά μόνο στην Αμερικανική χειραγώγηση των πολιτικών των ευρωπαϊκών χωρών και την απίστευτη μονόπλευρη προπαγάνδα που παριστάνει την “πληροφόρηση” σε όλες της χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης .
(φτάνει να μιλήσει κανείς με αριστερούς εκτός “δύσης ” για να δει πόσο μονόπλευρη είναι η πληροφορία στην “δημοκρατική” Ευρώπη).
Στην Γαλλία μια πανεπιστημιακός, η Αν Λωρ Μπονέλ, που έκανε ένα βίντεο με θέμα την έρευνά της για την κατάσταση στο Ντονμπάς και που έδειχνε τι υπέφεραν οι βομβαρδιζόμενοι απο τισ Ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, απολύθηκε δίχως αυτό να συναντήσει καμιά αντίδραση από συνδικάτα και κόμματα, που φοβούνται πάνω από όλα να χαρακτηριστούν “Πουτινικοί”.
Σε επίπεδο ελέγχου και χειραγώγησης της πληροφόρησης σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία ,η “δημοκρατική ” δύση μοιάζει εφάμιλλη οποιουδήποτε αυταρχικού κράτους σαν την Ρωσία η την Τουρκία , και αυτό συμβαίνει με την συνένοχη ανοχή της ευρωπαϊκής αριστεράς!
Για πολλούς προοδευτικούς ανθρώπους η σωστή στάση θα ήταν η άρνηση της ένταξης στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και της Φινλανδίας γιατί αυτή αφορά όλους τους λαούς της Ευρώπης και οι αρνητικές της συνέπειες θα πέσουν στα κεφάλια όλων μας!
Για τόσο κρίσιμα πράγματα , σε ένα αριστερό κόμμα που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, θα έπρεπε να υπήρχε μια εσωτερική ανοιχτή συζήτηση πριν την τοποθέτηση του κόμματος και οχι μια μονόπλευρη αιφνιδιαστική απόφαση του προέδρου.
(Υποτίθεται ότι μετά το συνέδριο θα αναπτυσόντουσαν διαδικασίες ακόμα και άμεσης διαβούλευσης των μελών σε θέματα που καίνε και ότι έχει σχέση με τον πόλεμο και την ειρήνη είναι από αυτά που “καίνε” περισσότερο!)
Ο Δημ. Σκαρπαλέζος είναι συνταξιούχος επίκουρος καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Paris Diderot στο Παρίσι