Υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο που εξυφαίνεται κάποιο κέντρο ή παράκεντρο εξουσίας τα τελευταία χρόνια στη χώρα;
Η απάντηση είναι «ναι, υπάρχει».
Είναι το σχέδιο αυτών που ονομάζουμε γενικά «διαπλεκόμενους» αλλά τους ξέρουν όλους με τα ονοματεπώνυμά τους και στο τελευταίο χωριό της επικράτειας.
Δηλαδή των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν επί δεκαετίες τη χώρα, της οικονομικής ελίτ που συνεργάστηκε άψογα μαζί τους, των Μιντιαρχών που στις περισσότερες περιπτώσεις ταυτίζονται με την προαναφερόμενη οικονομική ελίτ και των διορισμένων σε κρίσιμα για την ίδια τη Δημοκρατία πόστα, όπως οι Δικαστικές αρχές, η ΤτΕ, ή εσχάτως κάποιες από τις Ανεξάρτητες Αρχές. Όλοι οι παραπάνω από τον Ιανουάριο του 2015 που η οικονομική κρίση έφερε στην εξουσία ένα μέχρι τότε μικρό κόμμα του 4% κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους αφενός για να μην ελεγχθούν για τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους που οδήγησαν τη χώρα στην πολυετή κρίση χρέους αφετέρου για να επιστρέψουν στην εξουσία και στην ευνοιοκρατία και ατιμωρησία που απολάμβαναν στο παρελθόν.
Η αντίδρασή τους κορυφώνεται κάθε φορά που η παρούσα Κυβέρνηση επιχειρεί να θίξει τα Άγια Δισκοπότηρα του συστήματος που ελέγχει την καρδιά και το κυκλοφοριακό σύστημα της ίδιας της εξουσίας.
Το είδαμε και το βλέπουμε με τα Μίντια και τον περίφημο διαγωνισμό Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες.
Το βλέπουμε και τώρα με τη Δικαστική εξουσία ενόψει κυρίως της Συνταγματικής Αναθεώρησης και των προθέσεων του ίδιου του Πρωθυπουργού να προχωρήσει σε βαθιές τομές ακόμη και στον τρόπο ανάδειξης των κεφαλών της Δικαιοσύνης και φυσικά ενόψει και των διορισμών από το υπουργικό συμβούλιο του νέου προέδρου του Αρείου Πάγου, των αντιπροέδρων του Ανώτατου Δικαστηρίου και του επιτρόπου του Ελεγκτικού Συνεδρίου καθώς και συνολικά 16 ανώτατων δικαστών.
Το είδαμε και κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2015 όταν η στροφή στον Κυβερνητισμό του κ. Τσίπρα δεν ήταν ακόμη δεδομένη και εντός του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης υπήρχαν δυνάμεις που έκαναν και δεύτερες σκέψεις.
Η ανάδειξη του κ. Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ αποτέλεσε σταθμό για την απρόσκοπτη συνέχεια του εν λόγω σχεδίου. Ο κ. Μητσοτάκης προέρχεται από μια πολιτική οικογένεια που ήταν πάντοτε «δάχτυλο, νύχι» που λένε και οι κομμουνιστές με τις πάσης φύσεως ελίτ. Επιπροσθέτως ιδεολογικά είναι νεοφιλελεύθερος και όχι κεντρώος ή κεντροδεξιός.
Χαρακτηριστικά που μοιραία τον τοποθετούν απέναντι στην Αριστερά γεγονός που τον έφερε κοντά και στον Αντώνη Σαμαρά και τους Άδωνη Γεωργιάδη και Μ. Βορίδη.
Τον φέρνει βέβαια απέναντι και στην Καραμανλική πτέρυγα, αλλά η βραδύτητα των αντιδράσεων του πολιτικού κληρονόμου του Καραμανλισμού καθιστά εύκολη υπόθεση την άλωση του κόμματος όπως έγινε και επί Σαμαρά.
Επί του παρόντος το σχέδιο άλωσης της εξουσίας (αυτής που για δεύτερη φορά μέσα στον ίδιο χρόνο επέλεξε ο λαός τον Σεπτέμβριο του 2015) περνά μέσα από εκφράσεις όπως του κ. Γεωργιάδη ότι «η Κυβέρνηση είναι συμμορία», του κ. Βενιζέλου ότι «έχει καταλυθεί το κράτος» και της συνδικαλιστικής Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων ότι «γίναμε Πολωνία και Τουρκία»! Είναι επικίνδυνες τέτοιες δηλώσεις; Προφανώς και είναι γιατί ξεφεύγουν των ορίων της θεμιτής και ζωτικής για τη Δημοκρατία πολιτικής αντιπαράθεσης και θυμίζουν έντονα εκείνη την επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου».
