Εκπέμπουν κάποιο μήνυμα οι αυτοδιοικητικές εκλογές; Θεωρητικά θα έπρεπε το ερώτημα να έχει απάντηση (και μάλιστα διαφορετική) ανάλογα με την περιοχή και το νικητή των εκλογών. Σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η έντονη πολιτικοποίηση που έδωσε στις προεκλογικά, του δίνει το δικαίωμα να μιλάει για σαρωτική νίκη του κόμματος. Δεν είναι μια πονηριά του Μητσοτάκη, αλλά συνήθης τακτική. Οι υποψήφιοι πριν τις εκλογές ξεβάφουν πολιτικά, συνδέονται δήθεν με τα τοπικά προβλήματα, για να αποκτήσουν ξανά βαθύ χρώμα αμέσως μετά το αποτέλεσμα.
Αν με ρωτάτε ποιος νίκησε στις εκλογές, η απάντηση είναι οι Μπέοι. Είναι οι κληρονόμοι των παλιών Ψωμιάδηδων της Θεσσαλονίκης, που σαρώνουν ως λαϊκά παιδιά, που λένε τα πράγματα «χύμα», «αντρικά» και «χοντρά». Και τα λένε χοντρά για να μην μπουν σε λεπτομέρειες. Γιατί τι θέλει σήμερα ο πολίτης; Να δηλώνει παρών ο δήμαρχος στον καημό του ακόμη και αν τον δημιουργεί ο ίδιος, να έχει αγκαζέ την κάμερα για να κάνει τον κονφερασιέ του κουτσαβακισμού και να υπόσχεται ότι θα είναι εκεί. Όχι δίπλα σε αυτόν που έχει πρόβλημα και δίκαιο αίτημα για επίλυση, αλλά σε αυτόν που έχει κάθε είδους πρόβλημα. Να δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι με τη βοήθειά του μπορείς να λύσεις προσωπικούς λογαριασμούς ανεξάρτητα από το δίκιο του πράγματος.
Στις εκλογές νίκησαν οι Μπακογιάννηδες. Οι μεγάλοι περίπατοι και οι μεγάλοι περίδρομοι. Τα έργα της βιτρίνας και η έλλειψη της λογοδοσίας. Γιατί η κοινωνία έπαψε να μετρά με μέτρα αξιοσύνης και μετρά με τηλεοπτικά σενάρια και like στα social.
Στις εκλογές νίκησαν ακόμη οι δήμαρχοι πρωταγωνιστές των μεγαλύτερων οικονομικών σκανδάλων, γιατί η κοινωνία θέλει κάπου να στηριχτεί. Και αν ο κλέφτης και ο απατεώνας δηλώνουν παρόντες και ισχυροί, o πολίτης θα στηριχτεί πάνω τους.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι σύμφωνα με τις έρευνες το πιο διεφθαρμένο τμήμα του ελληνικού Κράτους. Και αφού είναι γνωστό ότι η διαφθορά έχει ισχύ και ίσως τη δυνατότητα να λύσει ένα προσωπικό πρόβλημα αν γνωρίζεις τον κατάλληλο διεφθαρμένο, παύει να είναι αποκρουστική και γίνεται προσωπική ελπίδα σε ένα διαλυμένο Κράτος.
Η ΝΔ στις εκλογές, εισπράττει την επιτυχία της να κανονικοποιήσει, όπως και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, όλες τις παθογένειες της Ελλάδας και να γεννήσει πάνω σε αυτές, οράματα προσωπικού βολέματος. Να δημιουργήσει ψευδαίσθηση ασφάλειας γύρω από προσωπικότητες πολλές από τις οποίες είναι του κοινού Ποινικού Δικαίου. Είναι τοπικοί άρχοντες που δεν γνωρίζουν το πρόβλημα για να το λύσουν, αλλά γνωρίζουν πώς λειτουργεί το σύστημα ώστε να πιστεύεις ότι θα ΣΟΥ λύσουν το πρόβλημα.
Η Αριστερά τι ρόλο έχει σε όλα αυτά; Πριν από δεκαετίες, υπήρχαν προσωπικότητες της Αριστεράς που εκλέγονταν Δήμαρχοι, ακόμη και σε περιοχές που τα εκλογικά ποσοστά των αριστερών κομμάτων ήταν μονοψήφια. Επρόκειτο για προσωπικότητες με αναγνώριση στις τοπικές κοινωνίες, με επαγγελματικό και κοινωνικό ρόλο και με πρακτικές που ήταν αποδεκτές από όλους ως προσπάθειες να δοθεί μια λύση στα προβλήματα. Ήταν προσωπικότητες που οδηγούσαν το Δήμο και τους δημότες και ακτινοβολούσαν έξω από τον στενό πολιτικό χώρο της καταγωγής τους.
Σήμερα οι υποψήφιοι που στηρίχτηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου υπάρχουν, σε γενικές γραμμές δεν έχουν τίποτα από τη στόφα των παλιών δημάρχων της Αριστεράς. Είναι υποψήφιοι που προήλθαν από τεχνητές κομματικές διαδικασίες, χωρίς γείωση και σύνδεση με την κοινωνία. Η προσφορά τους στις τοπικές κοινωνίες είναι περισσότερο ένα αφήγημα για τον εαυτό τους, μια θεωρητική κατασκευή, παρά μια πραγματικότητα. Η σταδιακή αποξένωση της κυβερνώσας Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ από την κοινωνία, αφού στέρησε το κόμμα από την απαραίτητη επαφή, στη συνέχεια όπως ήταν λογικό, παρήγαγε και υποψήφιους χωρίς επαφή. Δεν έχει νόημα να αναζητάς τα σκάνδαλα του διεφθαρμένου αντιπάλου και να τα εκθέτεις πριν τι εκλογές περιμένοντας να καταλάβει ο κόσμος, αν ο ίδιος κόσμος δεν ξέρει ποιος είσαι εσύ και πώς προσγειώθηκες στην καθημερινότητά του. Το φράγμα της διαφθοράς και της πολιτικής υποτέλειας, δεν σπάει με εσχατολόγους που υπόσχονται μια δεύτερη πολιτική παρουσία και πεφωτισμένους που έχουν αποφασίσει ότι λάμπουν.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές, έγιναν λίγες μέρες αφότου ανέλαβε την Προεδρία του κόμματος, ο Στέφανος Κασσελάκης. Ήταν μεγάλη η τηλεοπτική προσπάθεια που κατέβαλαν τόσο δημοσιογράφοι, όσο και παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ της Κυριακής για να παγιωθεί η αντίληψη ότι ο νέος Πρόεδρος θα έπρεπε με την ορμή της εκλογής του να αποφέρει κάτι στα αποτελέσματα των Δημοτικών εκλογών. Δηλαδή έπρεπε να μετατρέψει κάποια από τα μουλάρια τύπου Αστραχάν σε άλογα ιπποδρόμου, μόνο και μόνο επειδή κέρδισε ο ίδιος την Προεδρία στο ΣΥΡΙΖΑ. Να σημειώσω μόνο ότι ακόμη και αν ήθελε κάποιος να ψηφίσει τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ για χάρη του Κασσελάκη, αγνοούσε ποιος είναι ο υποψήφιος και ο συνδυασμός του.
Η ΝΔ νίκησε στις αυτοδιοικητικές εκλογές με ό,τι σημαίνει αυτό και όποια και αν ήταν τα κριτήρια. Το ΠΑΣΟΚ εισέπραξε ψήφους όχι από την πολιτική του αλλά από την αναγνώριση των υποψηφίων που υποστήριξε, οι οποίοι είναι πολιτικοί απόγονοι ενός κραταιού ΠΑΣΟΚ άλλων εποχών και με ημερομηνία λήξης λόγω της χολερικής προσωπικότητας του Ανδρουλάκη. Το ΚΚΕ νίκησε όπως νικάει πάντα στις ανακοινώσεις του, αλλά χωρίς δυνατότητα παρέμβασης στην κοινωνία (φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις όπως ο Πελετίδης). Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μετέωρος πάνω από το χάος. Δεν είχε βέβαια κάτι για να χάσει στις τοπικές κοινωνίες, αλλά υπάρχει πιθανότητα να τα χάσει όλα, αν ο νέος πρόεδρος Στέφανος Κασσελάκης, παραχωρήσει το όραμα το οποίο έχει επικαλεστεί, στις κομματικές ίντριγκες και τους συσχετισμούς. Το κόμμα δεν είναι ούτε στην Κουμουνδούρου, ούτε στα συνέδρια, ούτε στις «αγωνίες» των αποτυχημένων Σκουρλέτηδων, αλλά εκεί έξω. Ο Κασσελάκης πρέπει να απαντήσει ποιο καρπούζι θα επιλέξει. Και να βεβαιωθεί ότι έχει και μαχαίρι.
