Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε απέναντί του σαστισμένους παπαγάλους που ακόμη δεν μπορούσαν να χωνέψουν την κατάρρευση του αγαπημένου τους ΠΑΣΟΚ και στήριζαν με μισή καρδιά τη ΝΔ. Τώρα έχει απέναντί του έναν μισθοφορικό μιντιακό στρατό σε πλήρη συναλλαγή με τη μητσοτακική εξουσία. Δυστυχώς, δεν είναι το ίδιο.
«Μα και πότε τα είχαμε μαζί μας», είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην προγραμματική συνδιάσκεψη του κόμματος, απαντώντας στο ερώτημα πώς γίνεται να κερδίσεις εκλογές έχοντας απέναντί σου όλα τα συστημικά ΜΜΕ.
Και η αποστροφή της ομιλίας του προκάλεσε το έντονο χειροκρότημα του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αφενός δίνει ελπίδα, αφετέρου περιγράφει μία αλήθεια: Η Αριστερά, κι όταν ακόμα κέρδιζε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις στη σειρά (ευρωεκλογές, εκλογές, δημοψήφισμα, νέες εκλογές), δεν είχε την υποστήριξη των ΜΜΕ. Κι όμως κέρδιζε.
Κάπου όμως εδώ τελειώνει η αισιοδοξία του Αλέξη Τσίπρα και αρχίζει η απαισιοδοξία η δική μου. Διότι ήταν τελείως άλλες οι συνθήκες στο μιντιακό τοπίο τότε και τελείως άλλες σήμερα.
Όταν τα ΜΜΕ είδαν ξαφνικά τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα στο 17% τον Μάιο του ‘12 και στο 27% έναν μήνα μετά, σίγουρα δε χάρηκαν. Ήταν όμως σαν τα ψάρια έξω απ’ το νερό. Μέσα σε έναν μήνα έπρεπε να εγκαταλείψουν το ΠΑΣΟΚ και να συνταχθούν με τον Αντώνη Σαμαρά που λίγο πριν έβριζαν. Και το έκαναν, αλλά άγαρμπα, ερασιτεχνικά, αναγκαστικά.
Από το 2012 ως το 2015, τα πρώην πασοκικά φερέφωνα μετατράπηκαν σε φανατικούς οπαδούς της ΝΔ. Όμως πάντα τα αφεντικά τους κρατούσαν και μία πισινή: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που επελαύνει θα είναι του χεριού τους. Θυμάστε τις γάτες των Ιμαλαΐων; Θυμάστε πώς το εξώφυλλο των ΝΕΩΝ έγινε μέσα σε μια μέρα από μπλε κόκκινο, γλείφοντας τον νέο ηγέτη;
Κακά τα ψέματα. Εκδότες και καναλάρχες ήλπιζαν σε κάποιου είδους συναλλαγή με τη νέα κυβέρνηση: Θα σε στηρίξω, αν μου δώσεις το α, το β, το γ. Η στιγμή που τα ΜΜΕ κατάλαβαν ότι «αυτοί οι αναρχοάπλυτοι δεν αστειεύονται» είναι η στιγμή που το κράτος τούς έβαλε να πληρώσουν -για πρώτη φορά στα χρονικά!- για την κατοχή δημοσίων συχνοτήτων. Ποιος άλλος θα έβαζε ποτέ τους καναλάρχες να πληρώσουν; Είμαστε με τα καλά μας;
Τότε ξεκίνησε η λύσσα. Και τότε η μιντιακή εξουσία συντάχθηκε απαρέγκλιτα με έναν εξίσου λυσσασμένο πολιτικό, ο οποίος δε θα λογάριαζε τίποτα προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία. Εκείνος βάραγε τον ρυθμό και τα ΜΜΕ χόρευαν. Τον χορό των fake news, τον χορό της τυμβωρυχίας, τον χορό της περικεφαλαίας.
Ας μην υπάρχουν αυταπάτες ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε σε εμάς. Άλλο το 2015 και άλλο το σήμερα. Άλλο να φιλοξενείς όλες τις απόψεις και να παίρνεις τη θέση της ΝΔ και άλλο να έχεις μόνο τον κ. Χατζηδάκη καλεσμένο να εξηγεί από κανάλι σε κανάλι τι ωραία που είναι η λαιμητόμος του. Κομμένες οι πολιτικές εκπομπές, κομμένη η σάτιρα, κομμένη η άλλη γνώμη. Αυτό είναι το μιντιακό καθεστώς σήμερα. Και ανάλογο δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε στον τόπο.
Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε απέναντί του σαστισμένους παπαγάλους που ακόμη δεν μπορούσαν να χωνέψουν την κατάρρευση του αγαπημένου τους ΠΑΣΟΚ και στήριζαν με μισή καρδιά τη ΝΔ. Τώρα έχει απέναντί του έναν μισθοφορικό μιντιακό στρατό σε πλήρη συναλλαγή με τη μητσοτακική εξουσία. Δυστυχώς, δεν είναι το ίδιο.
