Μέρες που είναι ας θυμίσουμε εμείς οι «άπιστοι» στους πιστούς του Μαξίμου λόγια από τους ιερούς πατέρες και την Αγία Γραφή.
Ελεγε ο Μέγας Βασίλειος: «Βουλομένων, ου τυραννουμένων, το της σωτηρίας μυστήριον» και το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (κζ΄ 42) αναφέρει: «Αλλους έσωσε, εαυτόν ου δύναται σώσαι».
Για την κυβέρνηση η πανδημία υπήρξε ευλογία που εξελίχτηκε σε κατάρα, σωτήρια ευκαιρία που μετατράπηκε σε θανατηφόρα διαχείριση και βολικό πρόσχημα που μετουσιώθηκε σε απροκάλυπτο ξεβράκωμα. Πάνω απ’ όλα όμως υπήρξε το χαλί κάτω από το οποίο κρύφτηκαν όλα τα κυβερνητικά σκουπίδια και τα αποφάγια από το τραπέζι που στήθηκε, με εγχώρια και πολυεθνική κουζίνα.
Βέβαια εδώ ισχύει ότι στη θάλασσα αν κατουρήσεις, στο αλάτι θα το βρεις και έτσι πάνω τους (στα σκουπίδια) σκόνταψε η κυβέρνηση και παραπατάει μέχρι να φάει τα μούτρα της από την τελική πτώση.
Και τι κάνει κάποιος που σκοντάφτει πάνω στα σκουπίδια του ή γλιστράει σε μπανανόφλουδα που πέταξε για να την πατήσουν οι άλλοι; Συνήθως βγάζει άναρθρες κραυγές, βρίζει και χτυπάει με τα χέρια του τον αέρα μήπως ισορροπήσει και έρθει στα ίσια του. Ο,τι δηλαδή κάνει εσχάτως ο Κυριάκος, γιατί αν σου κάτσει η στραβή –που ούτε φαντάστηκες–, όλα πάνε περίπατο.
Ποιοι καλοί τρόποι, ποια μετριοπαθή εικόνα (που χτίσανε οι πετσόφιλοι), ποια πτυχία από τα Κολάμπια, ποιος νουνεχής λόγος κειμένου, ποιος προφορικός λόγος του οτοκιού; Αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα του.
Μιμείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον Δημήτρη Ψαθά και τα βιβλία του «Η Θέμις έχει κέφια» και τη συνέχειά του «Η Θέμις έχει νεύρα», συγγράφοντας το επιτυχές (γι’ αυτόν) «Το Μαξίμου έχει κέφια» και το επιτυχές (για εμάς) «Το Μαξίμου έχει νεύρα». Αλλωστε τα κέφια ή τα νεύρα του Κυριάκου είναι αντιστρόφως ανάλογα με τα δικά μας.
Ποιος είδε τον Κυριάκο και δεν τον φοβήθηκε;
Σίγουρα όχι ο Νίκος Φίλης, που με τον κοφτερό λόγο του τον ξεμπρόστιασε μετά το αυθόρμητο ρατσιστικό του ατόπημα. Για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο ούτε λόγος, τον Κυριάκο τον έχει για πρωινό όταν τρολάρει τους φιλελέ άγρια. Μήπως ίδρωσε το αυτί της Ελενας Ακρίτα; Μα η αξιοπρέπεια είναι αδιάβροχη. Ούτε καν η ημετέρα του Δήμητρα Κρουστάλλη δεν δίστασε να παραιτηθεί όταν (όπως κατήγγειλε) «ασκήθηκε ασφυκτική πίεση από το Μέγαρο Μαξίμου. Αυτή μετατράπηκε σε εσωτερική ένταση και με έφερε ενώπιον του διλήμματος: προσωπικός και επαγγελματικός ευτελισμός ή παραίτηση».
Φοβήθηκε η αυλή του Κυριάκου και εντέλει και ο ίδιος ο Κυριάκος.
Φοβήθηκαν που το remake του Μωυσή δεν κόβει εισιτήρια, που τα εμβόλια μόνα τους δεν σώζουν (άσε που είναι λίγα), που η οικονομία μέχρι τον Σεπτέμβρη θα έχει γράψει ιστορικό υψηλό (ύφεσης), που τις εκλογές (του Σεπτεμβρίου) θα τις προλάβει η διάλυση της κυβέρνησης.
Φοβούνται τον λόγο του Αγίου Αυγουστίνου:
«Αυτός που μας δημιούργησε (προβλήματα) χωρίς τη βοήθειά μας, δεν θα μας σώσει χωρίς τη συγκατάθεσή μας».
