Η εθνική ομάδα ακρωτηριασμένων παίζει μπάλα και μας δείχνει τη δύναμη της ψυχής.
Λένε ότι όταν ένας άνθρωπος θέλει, μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Μια βαθύτερα κρυμμένη δύναμη μέσα μας μπορεί να μας οδηγήσει να κατορθώσουμε κάτι που φάνταζε αδύνατο στην αρχή. Με σκληρή δουλειά, επιμονή και αγάπη η ζυγαριά γέρνει υπέρ μας.
Στο τέλος βγαίνουμε νικητές. Αυτήν ακριβώς την ψυχική δύναμη μάς επιβεβαιώνει στην πράξη η εθνική ομάδα ακρωτηριασμένων. Ανθρωποι που ήρθαν κοντά ο ένας με τον άλλο και έγιναν οικογένεια έπειτα από ένα τραγικό συμβάν αλλά και από μεγάλη αγάπη. Ενας ακρωτηριασμός, μια αναπηρία και η λατρεία για το ποδόσφαιρο τους ένωσαν και συγκρότησαν μια διαφορετική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου που –σε σχέση με όλα όσα διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο– αποτελεί φωτεινή ηλιαχτίδα στο άθλημα.
Δευτέρα απόγευμα στο Ζηρίνειο, το Δημοτικό Στάδιο της Κηφισιάς, όπου παιδιά και ενήλικες προπονούνται. Ανάμεσά τους ο Πέτρος, ο Αλέξανδρος, ο Τάσος, ο Γιώργος, ο έτερος Αλέξανδρος και ο Βασίλης. Συνθέτουν την εθνική ομάδα ακρωτηριασμένων. Τρέχουν, ιδρώνουν, ντριμπλάρουν και σουτάρουν με τον δικό τους τρόπο. Στηρίζονται στη δύναμη των χεριών τους αλλά κυρίως της ψυχής τους. Κάθε Δευτέρα είναι εκεί.
Ακολουθούν τις οδηγίες των προπονητών τους και πάντα θα τους δεις με ένα μεγάλο χαμόγελο. «Είναι η διέξοδός μας από την καθημερινή ρουτίνα. Με τον ερχομό της κόρης μου τον τελευταίο χρόνο δυσκολεύομαι να έρθω στις προπονήσεις, αλλά προσπαθώ. Τι πιο ωραίο; Χαβαλές με τα παιδιά και μπαλίτσα» μας λέει ο Αλέξανδρος Θεοδωρίδης, ένας από τους δύο τερματοφύλακες της ομάδας και από τους πρώτους παίκτες εκ συστάσεώς της.
«Γνωριστήκαμε μέσα από το ποδόσφαιρο με τα παιδιά. Δέσαμε. Η σχέση μας είναι πολύτιμη» δηλώνει από τη μεριά του ο Αλέξανδρος Υδραίος, ο έτερος τερματοφύλακας. «Οταν σκέφτεσαι ότι υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα να παίξεις ποδόσφαιρο προσπαθείς να την κυνηγήσεις.
Και όταν αρχίσεις να βλέπεις τι είναι αυτό, το κυνηγάς με μεγαλύτερη θέληση. Είμαστε μια παρέα, ερχόμαστε με κέφι. Αυτό που κάνουμε το χαιρόμαστε. Δεν είναι αγγαρεία. Δεν είναι υποχρέωση. Είναι κάτι ευχάριστο» σημειώνει ο Πέτρος Τσίκουρας που εντάχθηκε στην ομάδα λίγους μήνες μετά την ίδρυσή της. Ο Γιώργος Λαζαρίδης, ο «μικρός» της ομάδας, μας λέει τη δική του άποψη: «Εχουμε τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ μας. Είμαστε οικογένεια. Μας ενώνει η αγάπη για το ποδόσφαιρο».
Ετσι έγινε η αρχή
Πώς και πότε ξεκίνησαν όλα; Το 2016, όπως μας εξιστορεί ο Αρης Μαυρόπουλος, εμπνευστής της ομάδας και νυν υπεύθυνος και τεχνικός διευθυντής, κάποιοι αθλητές με αναπηρία που προπονούσε σε άλλα αθλήματα του έδειξαν κάποια βίντεο και του είπαν την ιδέα. Το «μικρόβιο» είχε ήδη μπει μέσα του.
«Μπήκαμε στη διαδικασία και ήρθαμε σε επαφή με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Ταξιδέψαμε στην Πολωνία και συναντηθήκαμε με την εθνική ομάδα της Πολωνίας. Μπήκαμε και λίγο μέσα στην προπόνηση.
Ηταν το έναυσμα. Ηρθαμε στην Αθήνα και κάναμε την προσπάθειά μας για να τα καταφέρουμε. Να φτιάξουμε τη δική μας εθνική ομάδα». Οπως σημειώνει, «το σωματείο ΑΣ Καστελλάνοι μας στήριξε πάρα πολύ στην αρχή, στα πρώτα μας βήματα. Τρία χρόνια μετά είμαστε στη διαδικασία να γίνουμε τελείως ανεξάρτητοι. Ενας ανεξάρτητος φορέας για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου».
Τον ρωτάμε πόσο δύσκολο ήταν πρακτικά να ξεκινήσει η μεγάλη αυτή προσπάθεια. «Κοίταξε, επειδή μπορούν να παίξουν πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες αναπηρίας σε μας, είναι δύσκολο να προσεγγιστούν τα άτομα. Σε σύγκριση με άλλα αθλήματα για ΑμεΑ είναι σκληρό άθλημα. Σχετικά γρήγορα πάντως βρήκαμε άτομα και η πρώτη προπόνηση έγινε με τέσσερα παιδιά. Μέσα σε ένα τρίμηνο φτάσαμε τους δέκα παίκτες. Οσα παιδιά ξεκινούν μένουν μαζί μας».
Το 2017 ο Αποστόλης Μπαλτούμας γίνεται μέλος της ομάδας και συγκεκριμένα αναλαμβάνει τον ρόλο του προπονητή. Δούλευε από πριν με αθλητές με αναπηρία.
«Ο Αρης (Μαυρόπουλος) που έφερε το άθλημα στην Ελλάδα με προσέγγισε και μου είπε τι κάνουν και αν θέλω να έρθω στην ομάδα. Φυσικά και δέχτηκα. Από τότε είμαι με τα παιδιά» λέει στο Documento. Πόσο δύσκολο είναι όμως τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά για έναν άνθρωπο με ακρωτηριασμό να παίξει μπάλα; «Ολα τα παιδιά έχουν φυσιολογική ζωή. Ναι μεν το άθλημά μας είναι απαιτητικό και πρέπει να δουλεύουν με τα χέρια τους, αλλά όλοι με την κατάλληλη προπόνηση και θέληση τα καταφέρνουν. Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά, καθώς βγάζουν το πρόσθετο μέλος.
Παίζουν με ένα πόδι. Δεν αισθάνονται άσχημα ή άβολα γι’ αυτό. Για κάτι δηλαδή που δεν θα έπρεπε εξαρχής να αισθάνονται έτσι. Δεν υπάρχουν άλλωστε και τα βλέμματα αυτά από την κοινωνία».
Δύναμη ψυχής
«Το 2009 έγινε το ατύχημα με τη μηχανή. Προτού γίνει έπαιζα ερασιτεχνικά ποδόσφαιρο» μας λέει ο Π. Τσίκουρας. Στα 34 χρόνια του έχει γίνει ένα με τα υπόλοιπα παιδιά και αθλείται κάνοντας αυτό που αγαπά. «Είχα δοκιμάσει μετά τον ακρωτηριασμό την ιστιοπλοΐα αλλά δεν είχε αυτό το κάτι που έχει το ποδόσφαιρο» επισημαίνει, ενώ μας ενημερώνει ότι ήρθε στην ομάδα τον Οκτώβριο του 2016, όταν έμαθε γι’ αυτήν από το κέντρο αποκατάστασης όπου πήγαινε.
«Από τη στιγμή που το έμαθα ήρθα. Ηταν ευκαιρία να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο».
Ενα ατύχημα με μηχανή το 2010 άφησε τον Αλ. Υδραίο με αναπηρία στο αριστερό χέρι. Πριν από το ατύχημα ήταν ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής. Επαιζε σε τοπικό πρωτάθλημα. Μετά το ατύχημα δεν το έβαλε κάτω. «Εκανα διάφορα πράγματα πριν από το τροχαίο, όχι μόνο αθλητισμό. Οταν βγεις από έναν τραυματισμό που δεν γνωρίζεις τι είναι, το πρώτο χρονικό διάστημα έχεις απλώς μια άσχημη εικόνα για το σώμα σου. Προσπαθούσα να κάνω ό,τι μπορούσα να κάνω» μας λέει και προσθέτει: «Δεν είπα ποτέ να σταματήσω τον αθλητισμό. Δεν σε κουράζει. Ισα ίσα όταν βρεις ότι μπορείς να κάνεις πράγματα σε άλλο πλαίσιο, υπό άλλες συνθήκες και σε άλλο επίπεδο από το παρελθόν, τότε καταλαβαίνεις ότι μπορείς να το ακολουθήσεις και να σου δίνει δύναμη».
Ο Αλέξανδρος είναι μέλος της ομάδας δύο χρόνια.
Ο Γ. Λαζαρίδης έχει διαφορετική ιστορία. Το 2009, όταν ήταν δέκα χρόνων, έχασε το πόδι του εξαιτίας ενός όγκου. Πριν από τον ακρωτηριασμό ήταν κολυμβητής. Οπως μας εξηγεί, δεν σταμάτησε ποτέ τον αθλητισμό. «Ξεκίνησα κατευθείαν κολύμβηση μετά σε σωματείο για ΑμεΑ. Εγκλιματίστηκα κατευθείαν και στον αθλητισμό και στην κοινωνία.
Ευτυχώς δεν έχω βιώσει κάτι αρνητικό ή ρατσιστικό. Στην ομάδα με έφερε ο Αρης (Μαυρόπουλος). Οταν το άκουσα ψήθηκα αμέσως. Επαιζα μπάλα δηλαδή και με φίλους σε αλάνες και 5Χ5. Ασχολιόμουν και με το κολύμπι μέχρι το 2016, χρονιά που σταμάτησα για να δώσω πανελλαδικές. Σπουδάζω πλέον στο ΕΚΠΑ, στο τμήμα Βιολογίας». Από τη μεριά του ο Τάσος Τσίγκας, ο αρχηγός της εθνικής ομάδας ακρωτηριασμένων, μοιράζεται μαζί μας τη δική του εμπειρία:
«Ημουν 13 χρόνων όταν ακρωτηριάστηκα. Καρκίνος. Σάρκωμα στο πόδι». Με καταγωγή από τον Λάλουκα Αργολίδας δεν είχε πολλές επιλογές στον αθλητισμό. Τουλάχιστον, όπως μας τόνισε, όχι κάτι που να ήξερε. Στα 34 του χρόνια τρέχει με… πνευμόνια 20άρη! Πώς ήρθε στην ομάδα; «Με έπιασε ένα παιδί στο τρένο. Με είδε με σορτσάκι και ακρωτηριασμένο πόδι και με πλησίασε. Μου είπε για την ομάδα και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι». Τι θυμάται από τον πρώτο του αγώνα;
«Είχαμε μπει φοβισμένοι. Φάγαμε πολύ ξύλο και πολλά γκολ» μας λέει χαμογελώντας. «Πλέον έχουμε προχωρήσει πολύ ως ομάδα».
Το 2009 ήταν η χρονιά που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του Αλ. Θεοδωρίδη. «Ατύχημα με τη μηχανή. Μου πήρε δύο χρόνια για να συνειδητοποιήσω τι έγινε. Αλλάζει στο δευτερόλεπτο η ζωή σου. Γνώρισα τον Αρη (Μαυρόπουλο) στο παρατρίαθλο και από εκεί όλα πήραν τον δρόμο τους. Μου είπε για την ομάδα που ήθελε να δημιουργήσει και έγινα κατευθείαν μέλος της».
Πικρία και πείσμα
Η ομάδα δεν έχει καμία κρατική χρηματοδότηση. Οπως δήλωσαν στο Documento ο Αρης Μαυρόπουλος και ο Απ. Μπαλτούμας, είναι αρκετά δύσκολο για ένα ομαδικό άθλημα να βρεθούν οι απαραίτητοι πόροι. Βέβαια, στο σημείο αυτό το κράτος δεν μπορεί να παρέχει οικονομική ενίσχυση, τουλάχιστον όπως μας είπαν οι υπεύθυνοι της ομάδας, καθώς δεν υπάρχει ούτε ομοσπονδία ούτε άλλα σωματεία ή ομάδες για να συσταθεί πρωτάθλημα.
Δεν πτοούνται όμως. «Θα θέλαμε περισσότερη στήριξη με χορηγίες. Τα παιδιά κάνουν τιτάνια προσπάθεια για να παίξουν μπάλα. Εχουν τεχνική κατάρτιση κανονικού ποδοσφαιριστή πλέον. Είναι το ίδιο άθλημα με το ποδόσφαιρο που παίζαμε στην αλάνα. Τα παιδιά αυτά δείχνουν ότι ένας ακρωτηριασμός δεν μπορεί να σε κρατήσει πίσω. Είναι η απτή απόδειξη ότι όλοι μπορούν να παίξουν μπάλα» τονίζει ο Αποστόλης.
Επειδή η ομάδα είναι ζωντανός οργανισμός χρειάζεται φυσικά και άλλα μέλη. Νέα παιδιά που να αγαπούν το ποδόσφαιρο. Το μήνυμα που στέλνει ο κόουτς της ομάδας είναι σπουδαίο: «Καλούμε όλα τα παιδιά να έρθουν να βγάλουν το πρόσθετο. Να μπουν στο γήπεδο και να χαρούν την μπάλα. Μακάρι να φτιάξουμε και τμήματα ανηλίκων».
Η μεγαλύτερη πρόκληση για την ομάδα έρχεται του χρόνου. Το 2020 θα κατέβουν στο Euro. Θα παλέψουν πέρα από τη διάκριση και για τους ίδιους. Για την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο.
Η σύνθεση της ομάδας
Προπονητής: Αποστόλης Μπαλτούμας Τεχνικός διευθυντής: Αρης Μαυρόπουλος
Παίκτες: Αλέξανδρος Θεοδωρίδης (τερματοφύλακας), Αλέξανδρος Υδραίος (τερματοφύλακας), Αρης Γιδάρης, Βασίλης Μπακογιάννης, Βασίλης Πανίδης, Γιώργος Λαζαρίδης, Θανάσης Σύρμας, Λάζαρος Μαρίγκος, Πέτρος Τσίκουρας, Τάσος Τσίγκας, Βασίλης Τουμαράς, Δημήτρης Αγριανίτης, Σωτήρης Βαβαρούτσος και Καραμπέτ Τουρακιάν (ο βενιαμίν της ομάδας).
Υπεύθυνος ομάδας και εκπρόσωπός της: Παναγιώτης Καδδάς
Ψυχολόγος: Δημήτρης Πετρούνιας
Φροντιστής: Χρήστος Mωραΐτης
Φυσικοθεραπεύτρια: Χριστίνα Σούρλα
