Λένε ότι η καμήλα δεν βλέπει την καμπούρα της και αυτό ισχύει απολύτως για όσους πολιτικούς, σε μια εποχή ακραίας προπαγάνδας, νιώθουν προστατευμένοι χάρη στο τείχος που υψώνουν γύρω τους τα ΜΜΕ. Οπότε ισχύει πρώτα απ’ όλους για τον Μητσοτάκη.
Αυτός λοιπόν που αλαζονικότατα έδωσε το σύνθημα για 13 αναντάμ παπαντάμ δικούς του στις 13 περιφέρειες, για Ζέρβα στη Θεσσαλονίκη και, βέβαια, για Μπακογιάννη στην Αθήνα, μόλις αντιλήφθηκε το «μαύρισμα» έσπευσε να βγάλει την ουρά του απέξω.
Δεν έχει, λέει, σημασία τι είδαμε και τι ακούσαμε. Τι είπε αυτός ο ίδιος με όλα τα μικρόφωνα ανοιχτά και όλες τις κάμερες να γράφουν. Δεν πρέπει να θυμόμαστε την αλαζονική του απολυτότητα ούτε ότι για πρώτη φορά ένας πρωθυπουργός έτρεχε να μαζέψει ψήφους για να μην του ξεφύγει ούτε 1 ευρώ κονδυλίων.
Οπότε τώρα, για να μη φταίει αυτός, τα ρίχνει στον ανιψιό του, στον Ζέρβα και στους αποδέλοιπους, σαν να μην ήταν αυτός που μας τους παρουσίαζε ως μεγάλες προσωπικότητες με πλούσιο έργο. Και μετά παραδέχεται ότι υπήρξαν «άστοχες δηλώσεις» δείχνοντας τον Αυγενάκηκαι τον Αδωνη Γεωργιάδη, σαν να μην ήταν αυτός που εκπόνησε τη γραμμή των εκβιασμών και σαν να μην τους κάλυψε τότε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δηλαδή ο δικός του… his master’s voice.
Δεν καταστράφηκε βέβαια ο Μητσοτάκης ούτε ακυρώθηκε η πολιτική του. Αλλά θόλωσε πολύ η εικόνα τού «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» που συστηματικά καλλιεργεί. Και εγγράφηκε στην ημερήσια διάταξη η διάθεση πάρα πολλών πολιτών να μη θεωρούνται δεδομένοι και να μη θεωρούν την αλαζονεία κανονικότητα.
