Με «διαρροές» και με τους γνωστούς επικοινωνιακούς όρους, με τους οποίους αντιμετωπίζει συνήθως την κριτική, επιχειρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη να καλύψει τα νώτα της, καθώς όσο βαθαίνει η κρίση στη Μέση Ανατολή και η Γάζα βυθίζεται στο αίμα αποκαλύπτει ένα όλο και πιο προβληματικό πρόσωπο. Αφού πήρε στον πρωθυπουργό περί τις δύο εβδομάδες να επικοινωνήσει με την επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς και έπειτα από έναν κύκλο μονομερούς στήριξης στο «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», ο Κυριάκος Μητσοτάκης παλινωδεί ακόμα και για τα προφανή και απολύτως απαραίτητα.
Τέτοιο ήταν το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το περασμένο Σάββατο, καθώς ο γγ του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες που ζητά από τους ηγέτες του κόσμου «να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του», βρέθηκε στο στόχαστρο της κυβέρνησης του Ισραήλ. Το ψήφισμα που στηρίχθηκε από 120 χώρες ζητά «άμεση, διαρκή και σταθερή ανθρωπιστική εκεχειρία που θα οδηγήσει σε παύση των εχθροπραξιών», ανάκληση της ισραηλινής εντολής για εκκένωση της βόρειας Γάζας, «άμεση, πλήρη, διαρκή, ασφαλή και απρόσκοπτη ανθρωπιστική πρόσβαση», καθώς και «άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση όλων των αμάχων που κρατούνται παράνομα αιχμάλωτοι». Ένα ψήφισμα που έρχεται την ώρα που ο τραγικός απολογισμός στη Γάζα περιλαμβάνει ήδη περισσότερους από 8.000 νεκρούς με τουλάχιστον 3.000 παιδιά.
Αντί στήριξης του ανθρωπιστικώς αυτονόητου και αναγκαίου για την στήριξη του πολιτικού διαλόγου, η ελληνική κυβέρνηση συντάχθηκε με τις 45 χώρες που απείχαν και ακόμα 14 που καταψήφισαν, προτάσσοντας ως δικαιολογία την μη αναφορά της Χαμάς στο εγκριθέν ψήφισμα. Η στάση αυτή της κυβέρνησης Μητσοτάκη συνάντησε τη σφοδρή κριτική της αντιπολίτευσης, ακόμα σφοδρότερη για την παιδαριώδη απόπειρα να παρουσιάσει την αποχή ως «δημιουργική», αλλά και πλήθος ερωτηματικών για τις μεθοδεύσεις της.
Μόλις την περασμένη Παρασκευή, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κατέληξε σε ένα κείμενο συμπερασμάτων που τονίζει, μεταξύ άλλων, την ανάγκη αναβίωσης του πολιτικού διαλόγου μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής, όπως και της αποφυγής περιφερειακής κλιμάκωσης και συνεργασίας με τους εταίρους, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστινιακής Αρχής. Ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης επιχείρησε τις προηγούμενες ημέρες να… θυμηθεί την πάγια εθνική θέση για τη λύση των δύο κρατών, μιλώντας μάλιστα από τις Βρυξέλλες για την «τελική πολιτική λύση των δύο κρατών». Να σημειωθεί πως μέρος της ευρωπαϊκής -και ελληνικής- «κινητοποίησης» αποτελούν οι φόβοι για νέα προσφυγικά κύματα προς την Ευρώπη από την Μέση Ανατολή, που κατ’ επέκταση μπορούν να προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερα μεταναστευτικά και στα ελληνικά σύνορα.
Οποία υποκρισία, ένα 24ωρο μετά το κείμενο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσιζε να απέχει από το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, προτάσσοντας μάλιστα δικαιολογίες εν είδει «διαρροής» που δεν άντεξαν ούτε σε εσωτερική κατανάλωση. Ούτε η επίκληση της στάσης χωρών με άλλα γεωγραφικά-γεωπολιτικά από τα ελληνικά ήταν αρκετή για να δικαιολογήσει την αποχή, ούτε και αυτή της τροπολογίας του Καναδά, ενώ ο χαρακτηρισμός της «δημιουργικής αποχής» κάνει επί της ουσίας το άσπρο-μαύρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διεθνούς αντιπαράθεσης για την στάση των κρατών που απείχαν, είναι αναμφίβολα αυτή το πρωθυπουργού της Σκωτίας, Χάμζα Γιούσαφ, που χαρακτήρισε την αποχή του Ηνωμένου Βασιλείου «επαίσχυντη».
Ακόμα πιο υποκριτικά, στην προσπάθεια να αποκρούσει τα πυρά που δέχθηκε από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, «διπλωματικές πηγές»… διέρρευσαν τις προθέσεις της κυβέρνησης για τη διερεύνηση «επιχειρησιακού σχεδίου» για τη μεταφορά αγαθών πρώτης ανάγκης στη Γάζα, μέσω της «δημιουργίας ανθρωπιστικού θαλάσσιου διαδρόμου». Υποκρισία, όχι μόνο επειδή η ελληνική κυβέρνηση είναι έκθετη διεθνώς για τις πρακτικές των δολοφονικών pushbacks στο πεδίο του προσφυγικού, αλλά και επειδή τα «αντανακλαστικά» της τις πρώτες ημέρες της κρίσης απηύθυναν προς τους πολίτες μήνυμα… «φύλαξης των συνόρων».
Η τέταρτη εβδομάδα του πολέμου μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς με το συνεχώς αυξανόμενο κόστος αμάχων βρίσκει την ελληνική κυβέρνηση να αντιμετωπίζει την κρίση στην Μέση Ανατολή ως πεδίο καιροσκοπικών ασκήσεων επί χάρτου, με τις κινήσεις της όμως να προκαλούν εκτός από κατακραυγή κομμάτων και πολιτών και επικοινωνιακό κόστος, πολύ μεγαλύτερες ανησυχίες για την πυξίδα των αποφάσεών της.