Η νέα ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ χρησιμοποιεί το παρασκήνιο της συγγραφής του σεναρίου του «Πολίτη Κέιν» για να υμνήσει τον σεναριογράφο Χέρμαν Μάνκιεβιτς και να αποκαθηλώσει το σκηνοθέτη Όρσον Γουέλς.
Ασπρόμαυρη, παλιομοδίτικη και με έμφαση στην απομυθοποιητική απεικόνιση των συμβόλων του κλασικού Χόλιγουντ η νέα ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ «Mank» αφηγείται την ιστορία του σεναριογράφου του «Πολίτη Κέιν» Χέρμαν Μάνκιεβιτς, που για αρκετούς θεωρείται ο ιθύνων νους και αυθεντικός δημιουργός του αριστουργήματος του Γουέλς.
Ο περφεξιονιστής σκηνοθέτης των «Seven» και «Fight club» έρχεται να δώσει μορφή σε ένα σενάριο που είχε γράψει ο δημοσιογράφος πατέρας του Τζακ Φίντσερ, που ουσιαστικά πατούσε στην ιστορία της διάσημης αμερικανίδας κριτικού Πολίν Κέιλ που δημοσιεύτηκε στις αρχές των 70ς στο New Yorker και έπνεε τα λοίσθια για τον Γουέλς αναφέροντας πως η πατρότητα του σεναρίου του «Πολίτη Κέιν» ανήκε αποκλειστικά στον Μάνκιεβιτς.
Εδώ βάζουμε μια άνω τελεία για να πούμε ότι η διαχρονική αξία του φιλμ δεν εντοπίζεται τόσο στο σενάριο του όσο στις τεχνικές καινοτομίες και την μοντέρνα αφήγηση του Ουέλς, που προέβη σε επαναστατικές μεθόδους που φωτογράφιζαν ουσιαστικά το μέλλον του σινεμά και της τηλεόρασης, μέρος των οποίων πηγάζει από τη διάσημη ραδιοφωνική του φάρσα το 1938 που βασίστηκε στον «Πόλεμο των κόσμων» του Γουέλς και έσπειρε τον πανικό σε μεγάλο μέρος του αμερικανικού πληθυσμού πείθοντας το ότι η Γη δέχεται επίθεση από εξωγήινους!
Η ταινία του Φίντσερ είναι ένα οπτικό κομψοτέχνημα, με αψεγάδιαστη ασπρόμαυρη φωτογραφία, υποδειγματική ανάπλαση της χολιγουντιανής βιομηχανίας των 40ς και πρωταγωνιστή έναν δονκιχωτικό ήρωα που ψάχνει τον τρόπο να μείνει πιστός στις αρχές του και ταυτόχρονα να παραδώσει στον κόσμο της τέχνης το απόλυτο αριστούργημα του.
Όμως ο απέραντα γοητευτικός αλλά και αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας του Μάνκ, που υποδύεται ο Όλντμαν σε ένα ρόλο ευκολάκι για το τεράστιο ταλέντο του που πιθανότατα να τον φέρει μια ανάσα από ένα δεύτερο όσκαρ σε σύντομο χρονικό διάστημα (μην λησμονείτε τον Τσόρτσιλ), δεν αναλύεται όπως θα έπρεπε ώστε να γίνει αντιληπτό το κρίσιμο σημείο της μεταστροφής του. Αντίστοιχα ζητήματα υπάρχουν και στη σκιαγράφηση των δεύτερων ρόλων. Ειδικά οι Γουέλς και Μάγιερ (το αφεντικό της MGM) κινούνται στα όρια της καρικατούρας.
Μοιάζει σαν ο Φίντσερ μέσα στη μανία του να αποκαθηλώσει τον Γουέλς και αντίστοιχα να ανυψώσει τον Μάνκιεβιτς ξέχασε να αφηγηθεί μια κανονική ιστορία, με αληθινή πλοκή και αυθεντικούς χαρακτήρες. Αν είχε ένα σεναριογράφο σαν τον Μανκ το αποτέλεσμα θα ήταν σίγουρα καλύτερο από μια ταινία απλώς χάδι για τα όνειρα κάποιων ρομαντικών σινεφίλ.
