«Ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας για πρωθυπουργός», διαλαλεί όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης, σχετικά με τον βασικό όρο/βέτο που θέτει ο ίδιος (και οι υπασπιστές του στο κόμμα) προκειμένου να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με ένα εκ των δύο μεγάλων κομμάτων (ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ) που αδιαμφισβήτητα θα πρωτεύσει στις επικείμενες εθνικές εκλογές της 21ης Μαΐου (ή της 2ας Ιουλίου, αν από την πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής δεν βγαίνουν τα «κουκιά» της απαιτούμενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας).
Ας παρακάμψουμε το ανιστόρητο πολιτικοϊδεολογικό φάουλ του νυν προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να τσουβαλιάζει τον νυν φύσει και θέσει ηγέτη της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης/Αριστερά-Κεντροαριστερά Αλέξη Τσίπρα με τον νυν αρχηγό της επάρατης Δεξιάς Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος μάλιστα είναι και ο ωτακουστής του ίδιου του Ν. Ανδρουλάκη στο περιλάλητο σκάνδαλο των υποκλοπών ΕΥΠ + Predator με επιτελικό εγκέφαλο τον νυν πρωθυπουργό. Μια γραμμή ίσων αποστάσεων και πολιτικού διμέτωπου από τον τωρινό αρχηγό του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, που – αν μη τι άλλο – απεμπολεί την παρακαταθήκη αντιδεξιάς παράδοσης από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος υπογράμμιζε ότι «η Δεξιά είναι ο ιστορικός αντίπαλός μας, η Αριστερά ο δυνάμει σύμμαχός μας» [μολονότι το δεύτερο σκέλος ουδέποτε το εφάρμοσε στην πράξη σε κυβερνητικό επίπεδο].
Και ποιον θέλει/θα προτείνει ο Ν. Ανδρουλάκης για πρωθυπουργό; Αρχικά κάτι ψέλλιζε για κάποιον εκτός των δύο κομμάτων (ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ), καθώς – λέει – υπάρχουν ουκ ολίγα αξιόλογα πολιτικά πρόσωπα στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο της σοσιαλδημοκρατίας… Μάλιστα, από κύκλους εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ακούστηκαν (και γράφτηκαν) – δίχως να διαψευστούν επισήμως από τη Χαριλάου Τρικούπη – δύο ονόματα: ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ Νίκος Αλιβιζάτος (που πολιτογραφείται στον χώρο της Κεντροαριστεράς, ενώ αποτελεί σημείο αναφοράς των «Μενουμευρωπαίων») και ο γνωστός και μη εξαιρετέος άλλοτε πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ και διαπρύσιος κήρυκας τού αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος τα τελευταία χρόνια (δηλώνει ότι) κινείται στον χώρο της… μεταπολιτικής.
Για άλλο στέλεχος από ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στον πρωθυπουργικό θώκο μιας κυβέρνησης συνεργασίας (του ενός εκ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ), αντί των νυν προέδρων τους Κυρ. Μητσοτάκη και Αλ. Τσίπρα, αντίστοιχα, ο Ν. Ανδρουλάκης και η κομπανία του δεν έχουν μιλήσει ανοιχτά, δίχως όμως και να το έχουν αποκλείσει…
Κι εδώ τίθεται το ερώτημα (το έθεσε και ο Αλ. Τσίπρας χωρίς να λάβει απάντηση): «Το μόνο πρόβλημα που έχει ο κ. Ανδρουλάκης για να κυβερνήσει με τη ΝΔ είναι o κ. Μητσοτάκης; Οχι η Δεξιά;». Δηλαδή, για να το θέσουμε πιο συγκεκριμένα και ονομαστικά, ο Ν. Ανδρουλάκης θα συγκυβερνούσε π.χ. με πρωθυπουργό – λέμε τώρα(…) – τον «αδιευκρίνιστο» νανογιλεκάκια Αδωνη Γεωργιάδη ή τον τσεκουράτο λΕΠΕΝίτη Μάκη Βορίδη;
Να όμως που, εσχάτως ο Ν. Ανδρουλάκης μιλώντας στον ΣΚΑΪ, σε μια κρίση αιθεροβάμονος πολιτικής μεγαλομανίας, ου μην αλλά και επίδειξης κουτσαβάκικου μικρομεγαλισμού, προχώρησε σε μια σειρά διακηρύξεων που διά της συνεπαγωγής οδηγούν στην επιδίωξη δικής του… Πρωθυπουργίας! Είπε και ελάλησε ο Ν. Ανδρουλάκης (αποκαλύπτοντας, εμμέσως πλην σαφώς, τους μύχιους πόθους/στόχους του):
* «Υποψήφιοι πρωθυπουργοί είναι οι αρχηγοί, όλων των κομμάτων».
* «Ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης ήταν κακοί κυβερνήτες και επικίνδυνοι για το δημόσιο συμφέρον».
* «Απέναντί τους έχω συγκριτικό πλεονέκτημα: δεν έχω κυβερνήσει και δεν έχω καταστρέψει τη χώρα».
Καλώς τον κι ας άργησε… Επιτέλους, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ομολόγησε ο ίδιος ότι πίσω από το «ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας» υποκρύπτεται το «Ανδρουλάκης»!!! Εκεί (φαίνεται ότι) αποβλέπει η υποτιθέμενη στρατηγική Ανδρουλάκη για «ρυθμιστικό ρόλο» μετά την πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής, όσο κι αν σερβίρεται με την απαραίτητη σάλτσα προγραμματικών συγκλίσων σοσιαλδημοκρατικού τύπου (που θα θέσει πάλι ο ίδιος), καθώς και για διψήφιο εκλογικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ (που αποτελεί αναγκαία πολιτική συνθήκη, αλλά μπορεί και όχι…).
Αλήθεια όμως, με ποιον τρόπο ο Ν. Ανδρουλάκης θα επιβάλει είτε στη ΝΔ είτε στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να αποκλείσουν τους… αρχηγούς τους από πρωθυπουργούς; Υπόθεση εργασίας: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βγει πρώτο κόμμα στην κάλπη και ο επικεφαλής του Αλ. Τσίπρας πάρει από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας την 1η διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και – με την προϋπόθεση ότι βγαίνουν τα «κουκιά» – απευθυνθεί στον αρχηγό του (αναμενόμενου) τρίτου κόμματος Ν. Ανδρουλάκη, αυτός θα αρνηθεί τη συνεργασία για προοδευτική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ λέγοντάς του ότι «το 2015-2019 ήσουν κακός κυβερνήτης και επικίνδυνος για το δημόσιο συμφέρον»; Κι ύστερα θα πράξει το ίδιο απέναντι στον Κυρ. Μητσοτάκη που θα πάρει τη 2η διερευνητική εντολή. Μάλιστα. Κι όταν έρθει η σειρά του να λάβει την 3η διερευνητική τι θα πράξει ο Ν. Ανδρουλάκης; Θα απευθυνθεί στον «κακό και επικίνδυνο για το δημόσιο συμφέρον» Αλ. Τσίπρα καλώντας τον σε προοδευτική/σοσιαλδημοκρατική συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό την αφεντιά του ως άφθαρτο που «έχει συγκριτικό πλεονέκτημα, μιας και δεν έχει κυβερνήσει και δεν έχει καταστρέψει τη χώρα»; Θα πρόκειται ασφαλώς για απόλυτη πολιτική (κι όχι μόνο) σχιζοφρένεια… ‘Η αλλιώς, κατά τη διάσημη λαϊκή ρήση, (θα) γελάνε και οι πέτρες!..
Επιπροσθέτως, και επειδή ο Ν. Ανδρουλάκης όντας επί χρόνια ευρωβουλευτής (αυτο)προβάλεται και ως σούπερ ντούπερ ευρωπαίος πολιτικός – ου μην αλλά και ως γκουρού της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας –, αλήθεια, πού το βρήκε γραμμένο εκεί στην Εσπερία ότι σε μια κυβέρνηση συνεργασίας ο αρχηγός του (πολύ) μικρότερου κόμματος μπορεί να θέτει βέτο ως προς την πρωθυπουργία για τον αρχηγό του μεγαλύτερου κόμματος-κορμού στο υπό συγκρότηση κυβερνητικό σχήμα; Και μάλιστα με ενδόμυχη – όσο και εκβιαστική – στόχευση να γίνει ο ίδιος χαλίφης στη θέση του χαλίφη;
Σε ποια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με κυβέρνηση συνεργασίας δύο ή και περισσότερων κομμάτων, εφαρμόζεται η εν λόγω περισπούδαστη πολιτική μαγειρική του σεφ Ν. Ανδρουλάκη; Σε καμία! Σε όλες τις περιπτώσεις όπου υπάρχει κυβέρνηση συνεργασίας, πρωθυπουργός είναι ο επικεφαλής του πρώτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος. Ιδού μερικά παραδείγματα από «έξω», τα οποία φυσικά και γνωρίζει άριστα ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, αλλά εν προκειμένω σφυρίζει κλέφτικα πολιτευόμενος «μέσα» κατά τα καλά και (προσωπικώς ιδιοτελή) συμφέροντα… ‘Η μήπως κατά τα πολιτικά αδιέξοδα τού (διμέτωπου) μικρομεγαλισμού του που βαφτίζει «συγκριτικό πλεονέκτημα»…
* Στην Ισπανία, που έχει κυβέρνηση συνεργασίας του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE) με το αριστερό Unidas Podemos (UP), πρωθυπουργός είναι ο Πέδρο Σάντσεθ/γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος το οποίο πρώτευσε στις εκλογές κι όχι ο επικεφαλής (ή κάποιο άλλο στέλεχος) των Podemos ή κάποιος εξωκοινοβουλευτικός πολιτικός/τεχνοκράτης.
* Στην Πορτογαλία, στην προηγούμενη τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας Σοσιαλιστικού Κόμματος – Μπλόκο Αριστεράς – Κομμουνιστικού Κόμματος, πρωθυπουργός ήταν ο Αντόνιο Κόστα/ γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος το οποίο είχε πρωτεύσει στις εκλογές κι όχι κάποιος-α από τους άλλους δύο εταίρους.
* Στην παρούσα τρικομματική κυβέρνηση της Γερμανίας, καγκελάριος είναι ο Ολαφ Σολτς (επικεφαλής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος/SPD που πρώτευσε στις εκλογές) κι όχι κάποιος από τους άλλους δύο εταίρους Πράσινους και Ελεύθερους Δημοκράτες. Αλλά και πριν στον λεγόμενο μεγάλο συνασπισμό που συγκυβέρνησαν η Χριστιανοδημοκρατική Ενωση (CDU) με τους Σοσιαλδημοκράτες, καγκελάριος ήταν η Ανγκελα Μέρκελ (αρχηγός του CDU που είχε πρωτεύσει στις εκλογές) κι όχι κάποιος από τους τότε επικεφαλής του SPD.
* Στη Δανία υπάρχει τρικομματική κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών, κεντροδεξιών Φιλελεύθερων και των κεντρώων Μετριοπαθών, με πρωθυπουργό τη Μέτε Φρέντερικσεν από το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που πρώτευσε στις εκλογές.
* Στην Ολλανδία, στον κυβερνητικό συνασπισμό συμμετέχουν τέσσερα κόμματα: το κεντροδεξιό VVD, το κεντροαριστερό D66, το κεντροδεξιό CDA και η Χριστιανική Ενωση, με πρωθυπουργό τον Μαρκ Ρούτε του πρώτου σε κοινοβουλευτική δύναμη VVD.
* Στη Φινλανδία, η τωρινή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τη Σάνα Μάριν/επικεφαλής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος το οποίο πρώτευσε στις εκλογές, αποτελείται από 5 κόμματα: Σοσιαλδημοκρατικό, Κόμμα Κέντρου, Πράσινη Ενωση, Αριστερή Συμμαχία και Λαϊκό Κόμμα.
* Στη Σουηδία σχηματίστηκε κυβερνητικός συνασπισμός Συντηρητικών, Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων (με την κοινοβουλευτική στήριξη του ακροδεξιών καταβολών κόμματος Σουηδοί Δημοκράτες), με πρωθυπουργό τον επικεφαλής των Συντηρητικών Ουλφ Κρίστερσον.
Αλλά και στα καθ’ ημάς, στη συγκυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων του 2012-14, πρωθυπουργός ήταν ο τότε πρόεδρος της (πρώτης στις εκλογές) ΝΔ Αντώνης Σαμαράς, κι όχι ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος. Επίσης, στις δύο κυβερνήσεις (Ιανουάριος 2015 και Σεπτέμβριος 2015) ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, πρωθυπουργός ήταν ο νικητής της κάλπης Αλέξης Τσίπρας κι όχι ο (ελλείψει άλλου) κυβερνητικός εταίρος Πάνος Καμμένος.
Αφήνοντας τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να χορεύει προσώρας αυτάρεσκα το μακρύ (πολιτικό) ζεϊμπέκικο για τον Νίκο (Ανδρουλάκη), στη δική του παραγγελιά με ρεφρέν «ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας», το μεγάλο επίδικο της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης είναι: Προοδευτική κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ή συνέχεια της λαίλαπας από τη μητσοτακική Δεξιά σε ένα κράμα νεοφιλελέ & ακροδεξιού ταλιμπανισμού υπέρ των ελίτ και κανιβαλισμού της μεγάλης πλειοψηφίας των λαϊκών στρωμάτων. Και σε προσωποποιημένο επίπεδο, στο κατεξοχήν πρωθυπουργικό ελληνικό πολιτικό συστημα, το δίλημμα είναι: Τσίπρας ή Μητσοτάκης!
ΥΓ: Προτού ο Ν. Ανδρουλάκης επιδοθεί στις φιγούρες του προσωπικού του πρωθυπουργικού χορού, όχι, δεν ακούστηκε τίποτε ότι έχει κατά νου για πρωθυπουργήσιμους τον «αρχειοθετημένο» Ανδρέα Λοβέρδο ή την (προφυλακισμένη) πασιονάρια του αντικομμουνισμού Εύα Καϊλή… Ούτε τα μητσοτακικά πουλέν Κυριάκο Πιερρακάκη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ή Λίνα Μενδώνη που μεταλλάχτηκαν σε βαθύ μπλε με πράσινους κόκκους, σηματοδοτώντας και το μελλοντικό μητσοτακικό πατρόν για «αυτοδύναμη κυβέρνηση από ένα κόμμα, αλλά όχι από ένα χρώμα», όπως το λάνσαρε απροκάλυπτα ο αγλαός Κυριάκος των απευθείας αναθέσεων δισεκατομμυρίων, των παρακολουθήσεων της μισής Ελλάδας, του «δεν ήξερα τίποτα» για υποκλοπές-τραγωδία Τεμπών-Πάτσηδες-Παπαθανάσηδες-Χειμάρες-Καπάτους-Λιγνάδηδες, κ.ο.κ. Οποίος «πολιτικός εκτσογλανισμός», που θα ‘λεγε και ο καθηγητής της μεταπολιτικής Βενιζέλος…