Το βράδυ της Δευτέρας βρήκε την εθνική μπάσκετ να σφραγίζει τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023, αλλά οι ιαχές που ακούγονταν από τα αποδυτήρια της ομάδας και τα γραφεία της ΕΟΚ ήταν ανάμεικτες με αναστεναγμούς ανακούφισης. Ουδείς είχε κουράγιο να πανηγυρίσει μετά τον ψυχοβγάλτη του Βελγίου και ουδείς είχε τρόπο να κρύψει κάτω από το χαλί την πραγματικότητα.
Η πρόκριση της ελληνικής ομάδας –όπως και της Σερβίας– κρεμόταν από μια λεπτή κλωστή που ευτυχώς άντεξε. Εάν τα θρίλερ που έγιναν στο Μονς (Βέλγιο –Ελλάδα 70-72) και το Βελιγράδι (Σερβία – Τουρκία 77-76) τελείωναν με ανάποδα αποτελέσματα, οι δύο υπερδυνάμεις του oμίλου θα βρίσκονταν με το ένα πόδι εκτός Μουντομπάσκετ. Στo παραπάνω ξορκισμένο σενάριο τη Λετονία θα ακολουθούσαν πιθανότατα στα τελικά οι Τούρκοι και οι Βέλγοι.
Ούτε Αντετοκούνμπο, δηλαδή, ούτε Γιόκιτς: τέσσερα MVP του ΝΒΑ στον βωμό των «παραθύρων» και του εμφύλιου πολέμου που ταλανίζουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ εδώ και δεκαετίες. Ή μήπως ήταν μικρή χασούρα η απουσία της τότε πρωταθλήτριας Ευρώπης Σλοβενίας και του Λούκα Ντόντσιτς από την προηγούμενη διοργάνωση;
Με τι θράσος πανηγυρίζουν οι φιμπαίοι για την εμπορική επιτυχία των «παραθύρων»; Ο τυχεράκιας της υπόθεσης είναι φυσικά ο Βαγγέλης Λιόλιος, ο οποίος είδε το βατερλό να αποφεύγεται οριακά και πλέον δεν έχει λόγο να σπάσει αυγά. Γιατί δεν κλήθηκε ο Σλούκας; Γιατί πέρασε χωρίς συνέπειες το «όχι» του Παναθηναϊκού για τον Παπαγιάννη; Γιατί έμεινε εκτός ομάδας ο Παπαπέτρου; Η εθνική παρατάχτηκε χωρίς τρία βασικότατα στελέχη σε ένα από τα κρισιμότερα ραντεβού της σύγχρονης ιστορίας της, σε μέρα «καθαρή» από αγώνες Euroleague (Δευτέρα). Ποιος θα λογοδοτήσει για το έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο;