Εδώ και τριάμισι χρόνια, η διαχείριση των κρίσεων και των φυσικών καταστροφών έχουν επικοινωνιακό και καθόλου ουσιαστικό μανδύα. Η νεοπινοτσετική κυβέρνηση κλείνει στα σπίτια τους πολίτες όταν χιονίζει για να μην αντιμετωπίσει νέους εγκλωβισμούς στις κεντρικές οδικές αρτηρίες και τους διώχνει από το σπίτι όταν εκδηλώνονται πυρκαγιές για να μη θρηνήσουμε ένα νέο Μάτι. Στις πλημμύρες προειδοποιεί απλώς και στην απευκταία περίπτωση σεισμού δεν θέλουμε να φανταστούμε το σενάριο γιατί το μυαλό μας θα είναι αλλού. Η κατευθυνόμενη τρομοκρατία σε πρώτο πλάνο κι όχι η χείρα βοηθείας και φροντίδας από την πολιτεία.
Κυβερνητική επιδίωξη είναι το πρόβλημα να φύγει από τη συζήτηση για την ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού πρόληψης και άμεσης δράσης και να εστιάσει στις ατομικές ευθύνες των πολιτών που παράκουσαν τις όποιες εντολές του 112. Με την απίσχναση του κράτους, όμως, όπως την εφαρμόζουν εμμονικά, με το κλείσιμο υπηρεσιών και οργανισμών και την ανάθεση εργασιών σε εξωτερικά συνεργεία δεν υπάρχει άμεση αντίδραση και απουσιάζουν η λογοδοσία και οι κυρώσεις (όπως θα έπρεπε σε δημοσίους υπαλλήλους).
Παρατηρούνται μεγάλες καθυστερήσεις στην αποκατάσταση βλαβών και δασών, με τους πολίτες να αντιδρούν ζητώντας απεγνωσμένα την κρατική προστασία. Είναι δυνατό να πιστέψει κανείς ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα την προσφέρει; Εκτός κι αν πρόκειται για πολιτική κάλυψη. Ο κρατικός μηχανισμός είναι πλήρως εξοπλισμένος και οργανωμένος μόνο για παρακολουθήσεις και καταστολή. Το υπουργείο Προστασίας δεν απευθύνεται στον πολίτη αλλά σε ίντριγκες και διαπλοκή με τον υπόκοσμο· η Δικαιοσύνη εργαλειοποιείται και όλα μπαίνουν στη ζυγαριά του παζαριού και του δόγματος «προσαρμόσου ή πεθαίνεις»: Θέλεις σχολεία και μουσεία; Βρες μεγαλόσχημους χορηγούς. Θέλεις ΜΕΘ, γιατρούς ή rapid test; Πλήρωνε! Θέλεις συγκοινωνίες; Πλήρωνε. Θέλεις σύνταξη; Πλήρωνε. Θέλεις να προστατευτείς από εργοδοτικές ατασθαλίες; Είσαι μιαρός συνδικαλιστής.
Η σχέση κόστους – οφέλους έχει αμφίδρομη διαδρομή και όλα πληρώνονται. Η οργή εξαργυρώνεται
