Όταν ο Τομ Τζόουντ συνάντησε τον Τζον Φλόιντ στη μητρόπολη του καπιταλισμού.
Τον αυτοκινητόδρομο που το 1926 απέκτησε το όνομα 66 τον ταξίδεψαν γενιές και γενιές Αμερικανών. Τον περπάτησαν ακόμα και ξυπόλητοι, άλλοι ρόλαραν πάνω του με αυτοκίνητα για «σπίτι», τρώγοντας χιλιόμετρα αντί για το φαΐ που δεν είχαν. Η προσμονή ενός πιάτου στο τραπέζι ανακατεμένη με το αμερικανικό όνειρο. Στα 4000 χιλιόμετρα παρά κάτι του αυτοκινητόδρομου, διασχιζοντας οκτώ πολιτείες στη διαδρομή Σικάγο –Λος Αντζελες, άφησαν τα ίχνη τους οι ταξιδευτές της ανάγκης. Αυτόν τον δρόμο πήρε κάποτε και ο Τομ Τζόουντ, ο ήρωας του βιβλίου-έπους του Στάινμπεκ που τό ΄γραψε δέκα χρόνια μετά την κρίση του ΄29 και έριξε μια λογοτεχνική γροθιά στη μητρόπολη του καπιταλισμού, του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που καταβροχθίζει ζωές και ανακυκλώνει κρίσεις. Είναι η χώρα της δήθεν ευκαιρίας ή όπως το είπε ο Στάινμπεκ στα «Σταφύλια της οργής» τη λένε χώρα της ελευθερίας αλλά «για δοκίμασε να κάνεις χρήση της λευτεριάς σου. Είσαι λεύτερος, σου λέει ο άλλος, μόνο σαν σου βαστά η τσέπη σου να πληρώσεις τη λευτεριά σου”.
Ο Τζον Στάινμπεκ δεν περιέγραψε μόνο την πορεία επιβίωσης του εργάτη γης Τομ Τζόουντ που ξεριζώθηκε από τη μια άκρη για να βρει δουλειά στην άλλη, τις συνθήκες ζωής της οικογένειας ενός μετανάστη της φτώχειας, μέσα στη χώρα του. Υμνησε τον συλλογικό συνειδητό αγώνα ως αναγκαίο στοιχείο για να ανατραπεί το μίζερο παρόν και να λάμψει το καλύτερο αύριο. Ο Τομ Τζόουντ έγινε και θρύλος του σελιλόιντ στην ταινία του Τζον Φορντ, με τον Χένρι Φόντα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ένα χρόνο μετά την έκδοση του βιβλίου.
Το 1995, και πάλι σε υφεσιακή διαδρομή – για σκέψου πόσα χρόνια μετά και έχοντας στο μεταξύ προσπεράσει ανά διαστήματα, κι άλλα καραβάνια με στοιβαγμένες ή και χαμένες ζωές από οικονομικές κρίσεις- ο Μπρους Σπρίνγκστιν τραγούδησε το «The ghost of Tom Joad» (Το «Φάντασμα του Τομ Τζόουντ»), μαζί με τον κιθαρίστα των Rage Against the Machine, Τομ Μορέλο.
Το τραγούδι αυτό επέλεξε το ΚΚΕ για να επενδύσει ηχητικά ένα οπτικοακουστικό σποτ-αφιέρωμα ( https://youtu.be/EBILN19soEw) στον δολοφονημένο από την αστυνομία Τζον Φλόιντ, αλλά και στις διαδηλώσεις που ξεχύθηκαν από τη Μινεάπολη και γέμισαν στους δρόμους του κόσμου κατά της αστυνομικής βίας, κατά της φτώχειας και κατά της εκμετάλλευσης. Όπως σημειώνει το ΚΚΕ, στις ΗΠΑ όπου το 1% των πλούσιων αμερικανών κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου της χώρας, πέθαναν 108.000 άνθρωποι με λοίμωξη Covid-19, έμειναν άνεργοι 42.000.000 από την αρχή της πανδημίας, ενώ 600 δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ έγιναν κατά 434 δις δολάρια πλουσιότεροι μέσα στην πανδημία. Από το 2013 και μετά, κάθε χρόνο οι νεκροί από αστυνομικούς ξεπερνούν τους χίλιους.
Ο …αυτοκινητόδρομος του καπιταλισμού δεν οδηγεί προς τη Γη της Επαγγελίας και το «αμερικανικό όνειρο». Όπως λέει το τραγούδι του Σπρίνγκστιν:
«Περπατάνε δίπλα στις γραμμές του τρένου/Τραβώντας για εκεί που δεν υπάρχει γυρισμός
Ελικόπτερα της αστυνομίας ακούγονται από πάνω/Μια σούπα γύρω από τη φωτιά κάτω από τη γέφυρα/Η ουρά για την «κοινωνική πρόνοια» στρίβει μετά τη γωνιά/Καλωσόρισες στην τάξη πραγμάτων του «νέου κόσμου»/Φαμίλιες που κοιμούνται μέσα στ’αμάξια τους Νοτιοδυτικά/
Χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς ησυχία, χωρίς ξεκούραση/Ναι, ο αυτοκινητόδρομος είναι ζωντανός απόψε/αλλά κανένας δεν θα κοροϊδεύει κανέναν για το που πάει/ κάθομαι εδώ κάτω δίπλα στη φωτιά/ψάχνοντας για το φάντασμα του Τομ Τζόουντ.(…) και ο Tom τότε είπε:/Μάνα, όπου υπάρχει μπάτσος που χτυπάει κάποιον/ όπου ένα νεογέννητο κλαίει από πείνα/όπου υπάρχει αντίσταση στο αίμα και το μίσος /ψάξε εκεί μάνα, εκεί θα είμαι…/όπου υπάρχει κάποιος που αγωνίζεται για ένα μέρος να σταθεί για μια τίμια δουλειά για ένα χέρι βοήθειας/όπου υπάρχει άνθρωπος που πολεμάει για την ελευθερία του/κοίτα τον στα μάτια Μάνα… και θα δεις εμένα!»
(μετάφραση: olaeinedromos.blogspot.com/2014/03/tom-joad.html)
