Τους τελευταίους μήνες υπήρξαν δυνατές και φωτεινές στιγμές της εργατικής πάλης μέσα σε μια σκοτεινή περίοδο λόγω της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης σε συνδυασμό με την πανδημία και τις επιπτώσεις των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης της ΝΔ. Ποιος δεν θυμάται τον αγώνα των εργατών στους προβλήτες του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων στο λιμάνι του Πειραιά, τους λιμενεργάτες της COSCO, τον αγώνα των διανομέων της efood, τις κινητοποιήσεις των μεταλλεργατών της ΛΑΡΚΟ, το συλλαλητήριο στην Αθήνα των πυρόπληκτων από την Εύβοια, την Πελοπόννησο και άλλες περιοχές; Η συμβολή των κομμουνιστών είναι πανθομολογούμενη σε αυτούς τους αγώνες. Εδώ και καιρό στελέχη του Περισσού, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ έχουν βρεθεί σε δράσεις για μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας, δίπλα σε ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις.
Με τη σφραγίδα του λαού
Η «συνάντηση» αυτή είναι μια από τις προτεραιότητες που έθεσε τον περασμένο Ιούνιο το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ώστε και με τη διακριτή δυναμική των κομμουνιστών να αποκτήσουν οι εξελίξεις τη σφραγίδα του λαϊκού παράγοντα. Τώρα, με συλλογικές κομματικές διαδικασίες στο ανώτατο επίπεδο, αυτό της ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ο Περισσός τίθεται σε πλήρη εκλογική ετοιμότητα και παράλληλα κλιμακώνει σε πανελλαδικό επίπεδο τη δράση του για τη μεγαλύτερη συσπείρωση δυνάμεων ώστε να υπάρξουν κατακτήσεις υπέρ των εργαζομένων.
Αλλωστε, το σύνθημα που αναδεικνύει ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας και με επίκεντρο την πανδημία είναι το «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό».
Είναι χαρακτηριστικό ότι τις μέρες αυτές, που συμπληρώνονται κοντά δυο χρόνια από την έναρξη της πανδημίας, το ΚΚΕ διοργανώνει εκδηλώσεις για επιστημονικά, πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα σχετικά με την υγεία, την ίδια ώρα που οξύνει την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση κατά του σχεδίου της ΝΔ για το λεγόμενο «νέο ΕΣΥ». Παράλληλα, ανοίγεται πεδίο για ιδεολογικοπολιτικές ζυμώσεις και παρεμβάσεις με επίκεντρο επετείους της φετινής χρονιάς, όπως τα ογδόντα χρόνια από την ίδρυση του ΕΛΑΣ, τα εβδομήντα χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη ή και αρνητικά ορόσημα όπως η υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ (7 Φεβρουαρίου 1992), η είσοδος στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (2002), τα εβδομήντα χρόνια από την ένταξη στο ΝΑΤΟ.
Εχουν περάσει περίπου δέκα μέρες από τότε που τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής συνεδρίασαν για να εξετάσουν τα νέα δεδομέ
να και να προχωρήσουν σε συγκεκριμένες παρεμβάσεις. Ο Περισσός κρίνει ότι το ΚΚΕ μπορεί να συμβάλει «ώστε η υποβόσκουσα, αλλά κι εκφρασμένη λαϊκή δυσαρέσκεια να μην εκτονώνεται ή εγκλωβίζεται σε παραλλαγές διαχείρισης της ίδιας στρατηγικής, αλλά να οδηγεί στην πιο μαζική συμμετοχή δυνάμεων στις διαδικασίες του κινήματος, στην πιο σταθερή και μαχητική συμπόρευση με το ΚΚΕ, στη δράση με βάση την πολιτική του πρόταση, το πρόγραμμά του».
Στο πλαίσιο της πολιτικής δραστηριότητας και παρέμβασής του το ΚΚΕ εντάσσει και την προετοιμασία για τις βουλευτικές εκλογές, καθώς σύμφωνα με τον Περισσό «ανεξάρτητα απ’ τον ακριβή χρόνο, το 2022 θα είναι χρόνος προετοιμασίας ή και διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών, ενώ οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι προγραμματισμένες για το φθινόπωρο του 2023».
Κάλεσμα συμπόρευσης
Κατά το ΚΚΕ, σήμερα η δυσαρέσκεια που φουντώνει μες στην εργατική τάξη, όπως και σε τμήματα των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών, καθώς και στη νεολαία, «μπορεί να αποτελέσει “πηγή” αγωνιστικής ανάτασης, πολιτικής διαφοροποίησης μάχιμων δυνάμεων απ’ την επιρροή των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κ.λπ.) και θετικών ριζοσπαστικών διεργασιών». Και αυτό, όπως τονίζει ο Περισσός, τόσο απέναντι στις ψεύτικες υποσχέσεις και προσδοκίες που καλλιεργεί η κυβέρνηση της ΝΔ «όσο και απέναντι στις νέες σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ για μια πιο “ευνοϊκή για τον λαό” κυβέρνηση στο παραπάνω πλαίσιο». Ετσι, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ προτείνει ένα πρόγραμμα δράσης για το επόμενο διάστημα, με γνώμονα και το κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης της ΚΕ και με στόχο την άνοδο και βελτίωση της δράσης στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα και την κοινωνική συμμαχία στην πάλη για ένα συνολικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης για την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό.
Στο επίκεντρο της πάλης τίθενται μεταξύ άλλων τα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας και την προστασία της υγείας των πολιτών (επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας, λήψη μέτρων σε χώρους δουλειάς, μέσα μαζικής μεταφοράς, σχολεία κ.ά.), οι αυξήσεις στους μισθούς και η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας, σε συνδυασμό με την πάλη ενάντια στην ακρίβεια για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος. Στην αιχμή του δόρατος τίθενται επίσης ο αγώνας για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών και η δράση στο γυναικείο ριζοσπαστικό κίνημα και στη νεολαία. Κεντρικά ζητήματα είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη στους λαούς που αγωνίζονται (π.χ. Κούβα, Παλαιστίνη, Καζακστάν), ο αγώνας ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, τα ελληνοτουρκικά, καθώς και οι διεθνείς εξελίξεις στη βάση των ανταγωνισμών μεταξύ ευρωατλαντικών δυνάμεων, Ρωσίας, Κίνας κ.ά.