Είπαμε λοιπόν: Η ζωή απεχθάνεται το κενό. Και θα το γεμίσει με ό,τι βρει. Φτάνει να είναι καινούργιο. Μετά τον χρόνιο δικομματισμό στην εποχή της μεταπολίτευσης και την «πρώτη φορά αριστερά» που όπως έχουμε ξαναπεί καβάλησε το κύμα της κρίσης και έγινε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, μετά την ήττα και την κατρακύλα που ακολούθησε με τον πολυκερματισμό της αριστεράς σε 3-4 υποκομματίδια, μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα που άφησε ακυβέρνητο το καράβι και άραξε στο ασφαλές και πολλά υποσχόμενο λιμάνι ενός Ιδρύματος, μετά την κυβέρνηση Κούλη, που κυριαρχεί ακόμη με αυτοδυναμία και παντοδυναμία ελλείψει αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο λαουτζίκος που παλεύει χρόνια με τη λάσπη σ’ αυτή τη χώρα, μυρίστηκε το καινούργιο που έφερε ουρανοκατέβατο η ζωή, και το ξέθαψε από το χώμα στο δάσος, όπως ξεθάβουν οι εξειδικευμένοι και διαισθητικοί χοίροι την πολύτιμη και πανάκριβη τρούφα που δίνει αστέρια Michelin στους μεγάλους chef. Κι αυτό το καινούργιο είχε το όνομα του Στέφανου Κασσελάκη.
Όμως το καινούργιο φοβίζει, ιδιαίτερα όσους έχουν βολευτεί σε καναπέδες, πολυθρόνες και καρέκλες και καλοπερνάνε μασουλώντας χρήμα και δόξα, χρησιμοποιώντας διάφορα κόλπα όπως ιδεολογίες του περασμένου αιώνα, μηχανισμούς που πλέον έχουν σκουριάσει και απορριφθεί από τον ρουν της ιστορίας, αλλά και οπαδούς που βρίσκονται κλεισμένοι στον δικό τους πλανήτη περιμένοντας ισότητα, σοσιαλισμό και άλλες αριστερές επαγγελίες.
Ο ουρανοκατέβατος και «ξενιστής» λοιπόν Στέφανος «σκέτο», ήρθε για να μείνει. Τον έδιωξαν κακήν κακώς, μαζί με τους οπαδούς του που ονομάστηκαν «όχλος», με τα γνωστά πραξικοπήματα, γυρνώντας την πλάτη ακόμα και σε αυτονόητες αξίες της εποχής μας, όπως είναι η δημοκρατία και το σύνταγμα. Το τι έγινε στο συνέδριο-φιάσκο είναι γνωστό και δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε.
Είμαστε όμως τώρα, μπροστά σε αυτό που διάλεξε η ζωή, δηλαδή το καινούργιο. Το οποίο έχει μεγαλύτερη δύναμη πάντοτε από το παλιό, φθαρμένο πουκάμισο των «ιδεολόγων αριστερών» οι οποίοι, φορώντας ακόμη και την κουρελιασμένη λεοντή της «ανανεωτικής αριστεράς», θυμήθηκαν την παλιά καλή εποχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, της «κοπτάτσιας», της κομματικής πυραμίδας από όπου κατρακυλούσαν τα κεφάλια των εσωκομματικών αντιπάλων, εν ολίγοις του σταλινικού μοντέλου που φαίνεται ότι εμφιλοχωρούσε μέσα στο DNA τους…
Όμως το καινούργιο που πολέμησαν όσοι το φοβήθηκαν, νίκησε τελικά. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Γεννάει. Και γεννήθηκε το νέο κόμμα ονόματι «Κίνημα Δημοκρατίας» το οποίο βγήκε από τα σπλάχνα της βάσης («πλέμπας») του ΣΥΡΙΖΑ, κι από τα καταγώγια του μπουζουξίδικου όπου βυσσοδομούσαν οι αξιωματούχοι «αριστεροί ιδεολόγοι».
Και βγήκε η Ιδρυτική του Διακήρυξη την οποίαν υπέγραψαν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες φυγάδες ταλαίπωροι σύνεδροι που ξεροστάλιασαν σαν πρόσφυγες έξω από το μπουζουξίδικο μια βδομάδα πριν. Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης φιλοξένησε το καινούργιο άυλο πλάσμα.
Πολλά από τα σημεία της Ιδρυτικής Διακήρυξης, που φέρει στοιχεία κυβερνητικού προγράμματος, ήταν καινοφανή, όπως ήταν φυσικό.
Το νέο κόμμα, λέει, θα είναι το κόμμα της σύγχρονης κεντροαριστεράς.
Κι επειδή θα είναι αμεσο-δημοκρατικό και συμμετοχικό, θα αποφασίζει η βάση για όλα τα θέματα. Και σε ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο, δεν θα ψηφίζεις, λέει, μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια κι έπειτα θα κάθεσαι να υπομένεις παθητικά ό,τι σου επιβάλει η γκλάβα της κάθε κυβέρνησης και του κάθε πρωθυπουργού, αλλά θα καθιερωθούν τα δημοψηφίσματα. Και για τα μεγάλα εθνικά θέματα, αλλά και για τα τοπικά προβλήματα.
Ακούγοντάς τα όλα αυτά τα καινά δαιμόνια οι διάφοροι κομματικοί αξιωματούχοι , μαζί και κάποιοι δημοσιογράφοι που κάλυπταν το ρεπορτάζ, έφριξαν: «Τι; Πώς είπατε; Δημοψηφίσματα; Αν είναι δυνατόν! Εμείς δεν είμαστε Ελβετία. Πήγε να τα κάνει κι εδώ ο Καποδίστριας και τον φάγανε λάχανο.»
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, λέει, πρέπει να γίνει ομοσπονδία και να μην σέρνεται από τις διαθέσεις κάποιου μεγάλου, όπως της Αμερικής. Δηλαδή μας λέει να καταργηθεί η Κομισιόν και τα άλλα όργανα και η Φοντερλάινεν. («Και τότε, ποιος θα μας δίνει τα ωραία λεφτουδάκια; Θα πεινάσουμε.») .
Το κόμμα μας, λέει, θα είναι πατριωτικό με αυτόνομη εξωτερική πολιτική. Όχι σε μυστικές συμφωνίες, όχι σε διαπραγματεύσεις πίσω από κλειστές πόρτες, όχι υπαναχωρήσεις στα εθνικά θέματα στο ελληνοτουρκικό. («Έ καλά, αυτά πια είναι εθνικιστικά πράγματα, τα λένε μόνο οι ακροδεξιοί.»)
Η σημερινή εποχή, λέει, υπερβαίνει τους διαχωρισμούς δεξιά-αριστερά, αλλά θέτει μιαν εγκάρσια τομή ανάμεσα σε συντηρητικές και προοδευτικές δυνάμεις. («Δηλαδή θέλει να μας πει να αγαπήσουμε τον Κούλη και τη δεξιά; Α, καταλάβαμε. Είναι κρυπτοδεξιός ο τύπος»)…
Διαχωρισμός, λέει, εκκλησίας και κράτους. («Βρε πού πας; Εδώ έφαγε τα μούτρα του ο Φίλης που τα έβαλε με τους παπάδες και τον ξούρισε ο Αλέξης εν μια νυκτί.»)
Ευαγγελίζεται το νέο κόμμα το τέλος του υδροκέφαλου μοντέλου και την ενίσχυση της αποκέντρωσης. («Εντάξει, αλλά άντε να τα βάλεις με τίποτα βλαχοδήμαρχους και με τα τοπικά συμφέροντα»).
Η υπογεννητικότητα, λέει, είναι η μεγαλύτερη απειλή και οδηγεί στη συρρίκνωση της χώρας με την κατάρρευση της οικογένειας. Γι’ αυτό θα θεσπιστούν κίνητρα για την προστασία της εργαζόμενης μητέρας, οικονομική ενίσχυση των νέων, κίνητρα για να μείνει ο πληθυσμός στην περιφέρεια, σύνδεση της αναβάθμισης της εργασίας με την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και της επιθεώρησης εργασίας, αντιμετώπιση του προβλήματος της στέγασης, προσπάθεια να ξαναγυρίσουν οι νέοι που έφυγαν στο εξωτερικό κ.α. («Μεγαλεπίβολα θα λέγαμε.»)
Ποιοτική δημόσια παιδεία υψηλής ποιότητας («βλέπε ιδιωτικοποίηση και αξιολόγηση»)…
Το καινούργιο κόμμα, είναι, λέει, υπέρ της υγιούς επιχειρηματικότητας, και η κυβέρνηση που οραματίζεται θα αναπτύξει την καινοτομία, την παραγωγικότητα, ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο με την επαναβιομηχάνιση και την επένδυση στην έρευνα. Η πρωτογενής παραγωγή θα χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες. Θέλουμε, λέει, μια αγορά με δημοκρατικό χαρακτήρα, ώστε να παράγεται κοινωνικός πλούτος.
(«Νάτο λοιπόν! Εδώ είμαστε. Είναι το νεοκαπιταλιστικό μοντέλο που θέλει να μας φορέσει…»)
Βαθιά εξυγίανση της αστυνομίας ώστε να εξυπηρετεί την ασφάλεια του πολίτη και δημοκρατικός έλεγχος με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών.
Και άλλα πολλά.
Κλείνοντας, να πούμε ότι αυτό το καινούργιο είναι ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο. Είναι ένα ολοκληρωμένο όραμα για τη χώρα. «Στην Ελλάδα δείχνει να έχει σταματήσει το ρολόι της ιστορίας» είπε ο Στέφανος Κασσελάκης. Και για να γυρίσει ο τροχός, το ρολόι ή ο ήλιος, «θέλει δουλειά πολλή». Καλή δύναμη και καλά κουράγια λοιπόν. Και μην κοιτάτε πίσω γιατί θα μαρμαρώσετε.
*Η Αλκμήνη Ψιλοπούλου είναι δημοσιογράφος-συγγραφέας
