Η Τουρκία βλέποντας γεωπολιτικά κενά νιώθει πως έχει έρθει η ώρα να αναλάβει ένα νέο, ειδικό ρόλο στην εγγύς γειτονιά της. Η βόρεια Αφρική, ο Καύκασος και η Συρία θεωρούνται από την Αγκυρα προνομιακοί χώροι για να ξεδιπλώσει το παιχνίδι της. Ωστόσο πάντοτε ελλοχεύει η παγίδα της υπερεπέκτασης. Διότι αφενός η υπερεπέκταση θεωρείται ο κυρίαρχος λόγος για την πτώση των απανταχού μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων. Αφετέρου το γεωπολιτικό κενό είναι πάντοτε το κίνητρο των αναθεωρητικών δυνάμεων για την ενεργοποίηση των σχεδίων τους που οδηγούν στην άνοδο. Επομένως, η άνοδος και η πτώση των μεγάλων δυνάμεων αποτελούν λίγο πολύ ένα ιστορικό μοτίβο που μοιραία επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά.
Συνεπώς, η Τουρκία διαβλέπει αυτήν τη στιγμή ένα κενό που βιάζεται να το καλύψει. Ηδη το Αζερμπαϊτζάν έχει σπεύσει να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία που δημιουργήθηκε ως απόρροια του πολέμου στην Ουκρανία. Το Μπακού πιέζοντας την Αρμενία με πολεμικές εμπλοκές επιθυμεί να επιβάλει τόσο τον εδαφικό ακρωτηριασμό της όσο και την υποταγή της στον τουρκικό άξονα.
Ακολούθως, στη Λιβύη μια προσωρινή κυβέρνηση στα δυτικά της χώρας ελέγχει την επικράτεια από την Τρίπολη υποτασσόμενη στους τουρκικούς σχεδιασμούς, έστω και αν αυτοί ανεβάζουν το… θερμόμετρο ακόμη και με ευρωπαϊκά κράτη όπως η Ελλάδα. Παράλληλα, όμως, το «τυράκι» σε αυτή την περίπτωση για τις μεγάλες δυνάμεις είναι η ύπαρξη υδρογονανθράκων στα ανοιχτά της Λιβύης και νότια της Κρήτης. Και οι πολυεθνικές του πετρελαίου λίγο ενδιαφέρονται για το εάν θα πάρουν συμβόλαιο από το λιβυκό ή το ελληνικό κράτος.
