Συμπυκνωμένος βιωματικός χρόνος, βουβά ανθρώπινα συναισθήματα, μια ελάσσων εποχή ύστερης μετα-κανονικότητας.
Το καλοκαίρι του 2020 όλα ξεκινούσαν πάλι από την αρχή. Συλλαβίσαµε µε καινούργια λαχτάρα το βουνό και τη θάλασσα.
Αγκαλιάσαµε τους ίσκιους των δέντρων το µεσηµέρι. Τις ελιές και τα πεύκα. Τα κυπαρίσσια µετά τα µεσάνυχτα. Κόψαµε νυχτερινά γιασεµιά που έπλεκαν µίτους στους ψηλούς τοίχους των περιβόλων τους. Συλλέξαµε σύκα και δενδρολίβανα και πορφυρές βουκαµβίλιες που έπλεαν στη διάθλαση του φωτός. Αφεθήκαµε µε ξανακερδισµένο δέος στην ακολουθία των µυρµηγκιών στο χώµα, στο υπνωτιστικό τεριρέµ των τζιτζικιών έξω από το παντζούρι του παραδείσου.
Το καλοκαίρι του 2020 ταξιδέψαµε ξανά σε λευκά νησιά µε αρχαίους ναούς. Κολυµπήσαµε σε γνώριµες θάλασσες που έµοιαζαν εντελώς καινούργιες. «Βότσαλο» είπαµε και «κύµα» κι «αλάτι» και «προσοχή, αχινός!», για να γευτούµε απλώς τον µαγικό παφλασµό των λέξεων.
Το καλοκαίρι του 2020 καθίσαµε ξανά µε τους φίλους µας στο ίδιο τραπέζι. Τσουγκρίσαµε, γελάσαµε, κλάψαµε, κουβεντιάσαµε, αγκαλιαστήκαµε, µοιραστήκαµε. Ηπιαµε όρθιοι ποτά στα στενά µέχρι να ζαλιστούµε από την ξανακερδισµένη χαρά της κανονικότητας. Πήγαµε πάλι για όπερα στο Ηρώδειο. Ταξιδέψαµε µαζί έως την Επίδαυρο για να δούµε τους «Πέρσες». Βαδίσαµε σε νότια φαράγγια, ερηµονήσια µε ρόδινα σπασµένα κοχύλια και παρθένα δάση σφενδάµων. Μοιραστήκαµε τα ίδια βιβλία, µουσικές υπαίθριες, χαρές αδέσποτες.
Το καλοκαίρι του 2020 τα τρία δικά µας, συγκεντρωµένα από άλλα µέρη του κόσµου, ύστερα από µήνες «µου λείπεις», ήταν κι εκείνα εδώ. Στον κήπο της παιδικής τους ηλικίας. Και της δικής µου. Το καλοκαίρι του 2020 η Αντζελα ήταν στο νοσοκοµείο. Ζωντανή. Κι εµείς πιστεύαµε ακόµη στο θαύµα.
Το καλοκαίρι του 2020 ο εσωτερικός µου φακός συσσώρευε ασταµάτητα φωτογραφίες µικρής ευτυχίας. «Κλικ, κλικ, κλικ», «κλικ, κλικ, κλικ» κι αυτό, µα κι αυτό, µα κι ετούτο, µα και το άλλο. Κλικ στη ζωή, τη χαρά, την κανονικότητα. Κλικ στην αγάπη και στα σωσµένα.
Το καλοκαίρι του 2021 είναι αλλιώτικο από εκείνο του ’20. Πατάς το «rewind» µε ανάµεικτη λύσσα και προσµονή αλλά απλά δεν δουλεύει…
Η Ίρις Κρητικού είναι ιστορικός τέχνης – ανεξάρτητη επιμελήτρια.