Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας είναι η ποίηση. Ολα αρχίζουν με την ποίηση και τίποτε δεν σταματάει εκεί. Το πεπρωμένο μας είναι η ποίηση και η ποίηση είναι η διελκυστίνδα μας ανάμεσα στην περιλάλητη φράση του Ζαν-Πολ Σαρτρ «Ποιητής είναι αυτός που τον εξόρισαν βίαια από την παιδική ηλικία» και τη φράση του Γκυ Ντεμπόρ «Ω η παιδική ηλικία! Μα αυτή είναι εδώ. Δεν μπορέσαμε να βγούμε ποτέ από αυτήν!», δύο φράσεις-κλειδιά για όποιον όχι μόνο επιμένει να συνθέτει ποιήματα αλλά και να εμμένει στο ποιητικώς ζην, δύο φράσεις-κλειδιά που προσδιορίζουν μιαν ολόκληρη Weltanschauung, μιαν ολόκληρη κοσμοθεώρηση, καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο μπαίνεις στο παιχνίδι του κόσμου και ορίζουν τη συμπεριφορά σου απέναντι στους ανθρώπους που συναντάς.
Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας είναι ο πραγματωμένος έρως, όχι ο φαντασιακός, όχι αυτός των διαρκών αναβλητικών ονειροπολήσεων, όχι αυτός των μάταιων στεναγμών και της άσφαιρης αναποφασιστικότητας, αλλά ο πραγματωμένος έρως, αυτός που σε κάνει να δίνεσαι στον άλλο και να προχωράς μαζί του στην περιπέτεια.
Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας ξέρει ότι θα έρθουν το ωχρό φθινόπωρο και ο χειμώνας ο βαρύς και η άνοιξη η καμωματού και γι’ αυτό ξέρει να χαμογελάει στις γειτονιές του κόσμου. Το χαμόγελο είναι η καλύτερη διαιώνιση της παιδικής ηλικίας, είναι η παιδική ηλικία που δεν παύει να μας συνοδεύει ακόμη και στις πιο κρίσιμες, ακόμη και αδυσώπητες, στιγμές μας.
Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας είναι η αέναη και αιώνια τακτοποίηση της βιβλιοθήκης. Τα βιβλία είναι τα όπλα της παιδικής ηλικίας. Ο αναγνώστης είναι ο φύλακας του κήπου της παιδικής ηλικίας. Ο κήπος της παιδικής ηλικίας είναι η βιβλιοθήκη. Η βιβλιοθήκη είναι ο πιο πολύτιμος λαβύρινθος.
Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας δεν είναι όνειρο, δεν είναι χίμαιρα, δεν είναι απάτη, δεν είναι φρεναπάτη. Είναι η πραγματική πραγματικότητα όσων ποντάρουν τα πάντα σε ό,τι είναι απτό, εφικτό, επιτεύξιμο. Τα επιτεύγματά μας έχουν πάντα να κάνουν με την επιμονή, την υπομονή, τη μέθοδο, το σύστημα. Οργανώνεις τις επιθυμίες σου και πορεύεσαι προς την πραγμάτωσή τους. Και πραγμάτωση, για όσους εμμένουν στην ποίηση της ζωής, είναι η διαρκής δεξίωση δώρων και το διηνεκές δόσιμο δώρων.
Το να διατηρείς την παιδική ηλικία, ενόσω κυλούν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, οι δεκαετίες, είναι εξόχως σοβαρό επάγγελμα. Και όπως σε κάθε επάγγελμα, υπάρχουν καλοί επαγγελματίες και κακοί επαγγελματίες. Ο κόσμος γίνεται πιο όμορφος όσο αυξάνεται ο αριθμός και βελτιώνεται η ποιότητα των καλών επαγγελματιών στο σοβαρό επάγγελμα που είναι η διατήρηση της παιδικής ηλικίας.
Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας είναι η ευφρόσυνη και δημιουργική μελαγχολία όλων όσοι ξέρουν πολύ καλά πώς να ακούνε το βουητό του καταρράκτη του χρόνου. Οταν ζεις μέσα στον ωκεανό του χρόνου περνάς ώρες πολλές μες στη σκιά της μελαγχολίας. Αλλά το τέχνημα, το κόλπο, είναι να φωτίζεις αυτήν τη σκιά, να μετατρέπεις σε δημιουργικότητα τη μελαγχολία, να τραγουδάς το τραγούδι που ξεγελάει τον χρόνο.
Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας είναι η δύναμη της φράσης του Νίκου Εγγονόπουλου: «Θαν την τσακίσω εγώ τη νοσταλγία σου». Και έτσι, με νι, θαν, θαν, και πάλι θαν, έτσι. Οφείλεις να τσακίζεις τη νοσταλγία, ιδίως όταν είναι μια νοσταλγία κίβδηλη, μια νοσταλγία-άλλοθι για την ακινησία μες στο παρόν.
Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας σημαίνει «κυνηγώ το πρωί, ψαρεύω το απόγευμα, φροντίζω τα ζώα το βράδυ, κάνω κριτική μετά το δείπνο, όπως ακριβώς μου αρέσει, χωρίς ποτέ να γίνομαι κυνηγός, ψαράς, βοσκός, ή κριτικός».
Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας είναι οι καλύτερες σελίδες των Μαρξ & Ενγκελς – θυμάσαι;
Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας είναι ο ψυχικός/πνευματικός/σωματικός αναρχοκομμουνισμός μας.
Το καλοκαίρι της παιδικής ηλικίας είναι ήδη εδώ!