Κλείνουν ο ένας μετά τον άλλο οι μικροί πολιτιστικοί πνεύμονες του κέντρου της Αθήνας και των συνοικιών.
Κάθε χρόνος που περνάει στερεί από τους κατοίκους της Αθήνας κάτι οικείο και αγαπημένο. Λες και δήμαρχοι και κυβερνήσεις έχουν βαλθεί να παίξουν στα ζάρια της υποτιθέμενης ανάπτυξης τα τοπόσημα και τις ιδιαιτερότητες μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες και ιδιοσυγκρασιακές πόλεις του κόσμου. Ετσι, βλέπουμε να κλείνουν ο ένας μετά τον άλλο μικροί πολιτιστικοί πνεύμονες της ζωής του κέντρου και των συνοικιών της πόλης. Να βάζουν λουκέτο, αλλάζοντας το μικροκλίμα μιας περιοχής και τη ζωτική της αύρα.
Σειρά έχει –μετά και το σοκαριστικό κλείσιμο του Ιντεάλ τον περασμένο Δεκέμβριο, το οποίο μετρούσε έναν αιώνα ζωής– ο κινηματογράφος Παλάς στην οδό Υμηττού στο Παγκράτι. Ενα από τα παλιότερα αθηναϊκά σινεμά, που λειτουργεί από το 1925 και αποτελούσε σημείο αναφοράς της πολυπληθούς συνοικίας, μαθαίνουμε τώρα από έγκυρες πηγές ότι πουλιέται από τους κληρονόμους του αείμνηστου Ματθαίου Πόταγα σε μεγάλη αλυσίδα σουπερμάρκετ. Οι συζητήσεις είναι προχωρημένες και είναι κρίμα, αν αναλογιστεί κανείς τον αγώνα που έδωσε ο ιδιοκτήτης και διαχειριστής του κινηματογράφου από το 1953 για να τον κρατήσει ανοιχτό. Οι παλιοί Παγκρατιώτες ήξεραν καλά τον Μαθιό και θυμούνται ότι άφησε κυριολεκτικά την τελευταία του πνοή μες στο κτίριο, μόλις μία μέρα αφού επαναλειτούργησε ο κινηματογράφος μετά την καραντίνα. Ο άνθρωπος-ορχήστρα του Παλάς ήταν τόσο συνδεδεμένος με τον art deco χώρο που είχε σχεδιάσει ο αρχιτέκτονας του μεσοπολέμου Βασίλης Κασσάνδρας (ο ίδιος που σχεδίασε το Ρεξ στην Πανεπιστημίου και το κτίριο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού) ώστε λένε ότι αρνιόταν ακόμη και να απομακρυνθεί πολύ από το κτίριο.
Ο θερινός κινηματογράφος του Παλάς στην ταράτσα του κτιρίου έχει κηρυχθεί διατηρητέος ως προς τη χρήση από το ΥΠΕΧΩΔΕ το 1997, ενώ θα μπορούσε να είχε κηρυχθεί ολόκληρο το κτίριο ώστε να σωθεί. Δυστυχώς όμως το κράτος δεν φρόντισε εδώ και δεκαετίες να μελετήσει και να εφαρμόσει ένα στρατηγικό σχέδιο διάσωσης πολλών κτιρίων της βιωμένης ιστορίας μας, που αποτελούν κομμάτι της ταυτότητάς μας. Παραμένει απορίας άξιο γιατί οι αρχές διαχρονικά αρνούνται να καταλάβουν ότι μια πόλη σαν την Αθήνα έχει ανάγκη, εκτός από το αρχαίο κλέος, τη σύγχρονη μνήμη, για να μην καταντήσει τουριστικό πάρκο για κάθε περαστικό.
