«Όταν ένας νέος πατέρας δεν μπορεί να ταΐσει το παιδί του για μία ή για δύο εβδομάδες, τότε η ένταξη στο Ισλαμικό Κράτος μπορεί να του φανεί ως διέξοδος» λέει στην εφημερίδα “Washington Post” ο Ντέιβιντ Μπάσλεϊ, διευθυντής του επισιτιστικού προγράμματος του ΟΗΕ.
«Ο σύζυγός μου δεν ήθελε να ενταχθεί ούτε στον ISIS, ούτε και στην αλ-Κάιντα. Αλλά δεν είχαμε να φάμε» του είπαν μητέρες παιδιών που συνάντησε σε περιοδεία του σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής.
Σύμφωνα με τον Μπάσλεϊ, η στέρηση τροφίμων στον τοπικό πληθυσμό, χωρών όπως η Μπουρκίνα Φάσο, το Τσαντ, ο Νίγηρας, το Μάλι και η Μαυριτανία, χρησιμοποιείται από ηττημένους μαχητές του ISIS που διαμένουν πλέον στην περιοχή, ως μέσον επιβολής και κυριαρχίας. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι να έχουν αρχίσει ήδη να παρατηρούνται κύματα προσφύγων τα οποία έχουν τελικό προορισμό την Ευρώπη.
«Το κύμα προσφύγων που δημιουργήθηκε από τον πόλεμο στη Συρία, μπορεί να φαίνεται σε λίγο καιρό σαν σταγόνα, αν το συγκρίνουμε με αυτό που τείνει να προκύψει από χώρες με συνολικό πληθυσμό 500.000 ανθρώπους» λέει ο Ντέιβιντ Μπάσλεϊ, στην αμερικανική εφημερίδα.
Αξιωματούχοι του ΟΗΕ κρίνουν ότι οι συνθήκες διαβίωσης στις χώρες αυτές μπορούν να χαρακτηριστούν ως «απάνθρωπες» καθώς οι άνδρες του ISIS προσπαθούν να πάρουν τον έλεγχο από τοπικές οργανώσεις όπως είναι η Μπόκο Χαράμ και η Αλ Σαμπάμπ. Για να το καταφέρουν συνεργάζονται κατά καιρούς και κατά περίπτωση με μικρότερες οργανώσεις, παρακλάδια τους. Αποτέλεσμα αυτών των κατά περίπτωση συνεργασιών είναι οι άνθρωποι να μην ξέρουν ποιοι είναι οι σύμμαχοι και ποιοι οι εχθροί τους. Το μόνο κοινό που έχει πλέον ο τοπικός πληθυσμός είναι η ανάγκη για εξεύρεση τροφής, και γι’ αυτό δεν διστάζουν οι κάτοικοι, κυρίως των μικρών χωριών, να πολεμάνε και εναντίον συγχωριανών τους.
Οι άνθρωποι που αυτή τη στιγμή έχουν άμεση ανάγκη από επισιτιστική βοήθεια, ξεπερνούν τα τέσσερα εκατομμύρια, σύμφωνα με αξιωματούχους του ΟΗΕ.
