Στη χώρα που ζητεί απ’ όλες τις άλλες να είναι συνεπείς στις οικονομικές υποχρεώσεις τους αλλά η ίδια αποφεύγει να εξοφλήσει τα χρέη της είναι αφιερωμένο το Hot.Doc History που κυκλοφορεί το Σάββατο ως ένθετο στο Documento. Σωστά μαντέψατε· είναι η Γερμανία. Επί 75 χρόνια «σέρνεται» το θέμα των αποζημιώσεων που δικαιούται η Ελλάδα λόγω της καταστροφής και της λεηλασίας που υπέστη στη διάρκεια της Κατοχής.
Στο τεύχος παρατίθενται όλες οι απολύτως τεκμηριωμένες ελληνικές απαιτήσεις που αποτελούνται από το αναγκαστικό Κατοχικό Δάνειο, την καταλήστευση της οικονομίας, τις αποζημιώσεις θυμάτων, τις υλικές καταστροφές και λεηλασίες. Καταγράφεται το κόστος σε ανθρώπινες ζωές -σε 520.000 τους νεκρούς ή το 7,2% του πληθυσμού ανεβάζουν τον αριθμό ακόμη και γερμανικές πηγές.
Αναλύεται η Σύμβαση του υποχρεωτικού δανείου από την Ελλάδα προς τη Γερμανία και την Ιταλία του 1942 που προέβλεπε πως η χώρα μας έπρεπε να δίνει ως 1,5 δισεκατομμύριο δραχμές τον μήνα για τις ανάγκες των δυνάμεων Κατοχής, με τιμαριθμική αναπροσαρμογή του ποσού ώστε να αντιστοιχεί σε 25 εκατομμύρια μάρκα. Βάρος αδιανόητο ακόμη και για κατεχόμενη χώρα, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Χάγης, καθώς τα έξοδα συντήρησης των στρατευμάτων Κατοχής έφταναν το 1941 τα 2/3 του ΑΕΠ. Η επιβάρυνση ανά κάτοικο κατέληξε να είναι πέντε φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της Γαλλίας!
Παράλληλα κινητές τυπογραφικές μονάδες της Βέρμαχτ τύπωναν αφειδώς τα λεγόμενα «κατοχικά μάρκα». Ως αποτέλεσμα ένας θηριώδης πληθωρισμός που απο το 1941 μέχρι το 1944 εκτόξευσε την τιμή μιας οκάς κρέατος από 50 δραχμές σε 400 εκατομμύρια δραχμές. Οι Έλληνες λιμοκτονούσαν κι έπαιρναν μόλις το 29% του κατώτατου ορίου θερμίδων έναντι 61% των Πολωνών και 55% των Γάλλων.
Η Ελλάδα, η οποία στη Διάσκεψη των Επανορθώσεων του Παρισιού το 1945 κατατάχτηκε 7η χώρα παγκοσμίως σε ύψος απαιτήσεων, έλαβε το 7,05% ήτοι 25 εκατ. δολάρια. Ωστόσο η Συμφωνία του Λονδίνου στις 27 Φεβρουάριο 1953 ανέβαλε την ικανοποίηση των απαιτήσεων μέχρι την υπογραφή γενικής συνθήκης ειρήνης. Αλλά και όταν Δυτική και Ανατολική Γερμανία επανενώθηκαν με τη Συμφωνία 2+4, το Βερολίνο απάντησε στην Αθήνα πως «δεν υπάρχει πλέον τίποτε προς ρύθμιση».
Έκτοτε οι αλλεπάλληλες προσπάθειες ικανοποίησης των απαράγραπτων ελληνικών απαιτήσεων προσκρούουν στη γερμανική αδιαλλαξία, αποδεικνύοντας πως η πολυθρύλητη «προτεσταντική ηθική» και η οικονομική ορθοδοξία είναι πομφόλυγες.
