Ο συγγραφέας Χρήστος Δασκαλάκης συζητάει με την Αφροδίτη Ερμίδη για το βιβλίο του «Το γονεοτροφείο» που ετοιμάζεται να ανέβει στην παιδική σκηνή του θεάτρου Nous.
Ένα βιβλίο µε µια πολύ ανατρεπτική ιστορία, που έχει αγαπηθεί από τα παιδιά, παίρνει σάρκα και οστά στη σκηνή του νέου αθηναϊκού θεάτρου Nous. Το «Γονεοτροφείο» (εκδόσεις Άγκυρα) του Χρήστου ∆ασκαλάκη «είναι ένα φωτεινό, υπέροχο, γεµάτο αγάπη µέρος, το οποίο φιλοξενεί ζευγάρια που ακόµη δεν έχουν παιδιά. Εκεί εκπαιδεύονται για το πώς να υποδέχονται ένα παιδί, πώς να του µιλούν, να το ακούν, αλλά κυρίως πώς να το αγαπούν και να του παρέχουν ασφάλεια. Εκεί θα βρεθεί και ο πρωταγωνιστής µας, ο µικρός Παύλος, ο οποίος αναζητά την πιο µεγάλη αγκαλιά του κόσµου. Στην πραγµατικότητα ζητά να αγαπηθεί, να νιώσει ασφαλής και αποδεκτός. Και εκεί λοιπόν είναι που ξεκινά µια ιστορία γεµάτη τρυφερότητα, χιούµορ, αγάπη και αγκαλιές» λέει ο συγγραφέας µιλώντας στο Documento.
Στο «Γονεοτροφείο» τα υποψήφια ζευγάρια «εκπαιδεύονται για το πώς να γίνουν οι καλύτεροι υποψήφιοι γονείς». Αναρωτιέµαι ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός καλού γονιού. «Αν λάβω υπόψη τις δικές µου ανάγκες όταν ήµουν παιδί, θα έλεγα ότι τα πιο βασικά που µπορούν να σου δώσουν οι γονείς σου είναι η ασφάλεια, η αγκαλιά, η αποδοχή και η αγάπη. Να σου µιλούν όµορφα, να συζητούν µαζί σου, να νοιάζονται, να σε υπερασπίζονται όταν χρειάζεται και να µπορείς δίπλα τους να νιώθεις ότι µπορείς να καταφέρεις τα πάντα, γιατί οι γονείς είναι η µεγαλύτερη δύναµη της ζωής σου» απαντά ο Χρήστος.
Η ιστορία του είναι δυστυχώς επίκαιρη. «Αυτό που συµβαίνει στις ηµέρες µας µε τις κακοποιητικές συµπεριφορές σε αυτές τις παιδικές ψυχές είναι µια µαχαιριά στο στοµάχι µου, ειδικά για εµάς που υπήρξαµε παιδιά-θύµατα µιας συνθήκης µες στην οποία δεν µπορούσαµε να υπερασπιστούµε τον εαυτό µας. Είναι µια ιστορία που µπορεί να δώσει τα εύσηµα και ένα τεράστιο µπράβο στους γονείς που τόσο προσπαθούν και µια τεράστια αγκαλιά αγάπης στα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Αυτή η παράσταση ήρθε σε µια χρονική στιγµή που περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να προσπαθήσουµε –ενήλικες και παιδιά– ώστε αυτός ο κόσµος να γίνει πιο ασφαλής και χαρούµενος για όλους µας, µα περισσότερο για τα παιδιά».
«Ζω, προσπαθώ και πια δεν φοβάµαι»
Αυτό ωστόσο που κάνει ακόµη πιο σηµαντική αυτή την ιστορία είναι ότι εµπεριέχει πολλά βιωµατικά στοιχεία του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος έζησε µέχρι την ηλικία των πέντε χρόνων χωρίς τη βιολογική του οικογένεια. «Η αγκαλιά ήταν κάτι που µου έλειψε πολύ. Για χρόνια αµφιταλαντευόµουν σχετικά µε το ποια οικογένεια θα διάλεγα αν ήταν στο δικό µου χέρι.
Για χρόνια προσπαθούσα να γίνω αποδεκτός, να αγαπηθώ και να µάθω να αγαπάω. Πήρα έτσι κάθε πόνο, κάθε φόβο, κάθε κακοποιητική συµπεριφορά και τα έκανα ένα φωτεινό, τρυφερό, αισιόδοξο παραµύθι για κάθε ηλικία. Και χαίροµαι που αυτή η ιστορία µεταφέρεται στο θέατρο µια τέτοια περίοδο, για να µοιραστεί µε το κοινό όλη την αγάπη και την ελπίδα που κρύβει µέσα της».
Ο ίδιος έχει µιλήσει δηµοσίως για τον εκφοβισµό που δεχόταν κατά τα σχολικά του χρόνια: «Ήταν από τα πιο βασανιστικά της ζωής µου. Το έκρυβα για χρόνια, το δούλευα µέσα µου και µου πήρε χρόνο να το αποδεχτώ. Στο αποκορύφωµα όλων, ύστερα από δύο απόπειρες να βάλω ένα τέλος, έχασα την ακοή στο δεξί µου αυτί από την πίεση και το άγχος να αντέξω. Θεωρώ πλέον τον εαυτό µου τυχερό που ζω. Ζω, προσπαθώ και πια δεν φοβάµαι».
Του ζητάω να συµβουλεύσει παιδιά που βιώνουν παρόµοιες καταστάσεις και νιώθουν αδύναµα, µην ξέροντας πώς να τις αντιµετωπίσουν. «Αυτό συζητάµε µε τα παιδιά συνεχώς: τη σηµασία του να µιλάµε, να διεκδικούµε, να µοιραζόµαστε το πρόβληµά µας µε τους γονείς ή τους δασκάλους µας. Χρειάζεται τα παιδιά µας να νιώθουν ασφάλεια, όχι να υποφέρουν από τις αδυναµίες της κοινωνίας µας. Χρειάζεται να έχουµε την ψυχή µας ανοιχτή, να είµαστε ενηµερωµένοι, να θωρακιστούµε µε καλοσύνη και ενσυναίσθηση. Αν θέλουµε να λάβουµε αγάπη, θα χρειαστεί να δώσουµε. Κι αν “φυτέψουµε” αγάπη στο παιδί, θα φυτρώσει στον κόσµο ολόκληρο».
«Θα τα καταφέρω γιατί το ονειρεύοµαι πολύ»
Η αλήθεια είναι ότι ο Χρήστος ∆ασκαλάκης έχει µοναδική ικανότητα να µπαίνει στην καρδιά των παιδιών – και των µεγάλων. Το καθαρό του βλέµµα και το γεµάτο αγάπη χαµόγελό του αιχµαλωτίζουν αµέσως. Εχοντας επισκεφτεί πολλά σχολεία για να µιλήσει σχετικά µε τα βιβλία του, θεωρεί την επαφή του µε τα παιδιά «το µεγαλύτερο δώρο της ζωής µου. Στο πρόσωπο κάθε παιδιού βλέπω ένα µικρό Χρήστο που µόνο αγάπη χρειάζεται, µόνο µια αγκαλιά και έναν καλό λόγο. Είναι συγκινητικό να µπαίνω σε µια τάξη, να διαβάζω την ιστορία του “Γονεοτροφείου” στα παιδιά και να τα βλέπω να µε κοιτούν µε τα υπέροχα µάτια τους καρφωµένα πάνω µου σε κάθε µου κίνηση. ∆εν µπορώ να πιστέψω πόσο τρυφερές ψυχές είναι και πόσο τα αγγίζει αυτή η ιστορία».
Μια στιγµή µε ένα παιδί τού έχει εντυπωθεί στη µνήµη. «Ενα παιδάκι µε πλησίασε σε κάποιο διάλειµµα και εµπιστευτικά µου είπε: “Κύριε Χρήστο, θα ήθελα κι εγώ να είµαι τόσο τυχερός όσο ο Παύλος, να έχω µια τέτοια µεγάλη αγκαλιά. Αλλά θα τα καταφέρω, γιατί το ονειρεύοµαι πολύ”».
INF0
«Το γονεοτροφείο», σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου.
Παίζουν: Χρήστος Καπενής, Εύη Κολιούλη, Περικλής Λιανός, Φιλίνη Παναγιωτοπούλου, Οδυσσέας Πετράκης, Μαρία Στάβαρη.
Θεατρική Διασκευή: Σωκράτης Πατσίκας
Από 20/11, κάθε Κυριακή στο θέατρο Nous
