Ο Τζορτζ Φλόιντ, λέει, πήγε να βρει τον Κύριό του. Κι εκεί θα βρει την ευκαιρία να του μιλήσει. Να του μιλήσει για ένα πλαστό εικοσαδόλαρο –τόσο αποτιμάται η ζωή ενός Αφροαμερικανού υπό την επήρεια ουσιών στη μητρόπολη του καπιταλισμού. Πλαστό όπως πλαστή είναι η ζωή μεγάλου μέρους της αφροαμερικανικής και της ισπανόφωνης κοινότητας που ζει στα γκέτο των αμερικανικών μεγαλουπόλεων–, για τους μπάτσους που πατούσαν τον σβέρκο του με σθένος, για τη φωνή του που εκλιπαρούσε για λίγα δευτερόλεπτα αγόγγυστης αναπνοής, για τους περαστικούς που δεν βρήκαν κουράγιο να αντιδράσουν παρά μόνο φωνάζοντας για έναν άνθρωπο που πέθαινε.
Ο Τζορτζ Φλόιντ θα πάει στον Κύριό του για να του πει κατάμουτρα πως ο κόσμος του είναι ένας κουβάς γεμάτος με σκατά και ότι θα έρθει κάποια μέρα που οι Τζορτζ Φλόιντ του καιρού τους θα αναποδογυρίσουν τον κουβά και άλλους θεούς θα βάλουν στη θέση του ασπρουλιάρη που έφτιαξε την κυρίαρχη ράτσα κατά τα μούτρα του. «They call it Stormy Monday/ But Tuesday’s just as bad/ They call it Stormy Monday/ But Tuesday’s just as bad/ Lord, and Wednesday’s worse/ And Thursday’s all so sad» θα του τραγουδήσει (καθώς αυτό επιβάλλει το WASP στερεότυπο), αλλά δεν θα φτάσει ποτέ εκεί που η φωνή του T-Bone Walker έκλαιγε ζητώντας από τον θεό του να δείξει έλεος. Γιατί τώρα ο Τζορτζ Φλόιντ ξέρει ότι ο Κύριός του δεν δείχνει έλεος για έναν απένταρο τύπο με μαύρα μούτρα που ίσως του άρεσε να βρίσκεται υπό την επήρεια ουσιών.
Γιατί ο κόσμος που έφτιαξε ανήκει στους άλλους και οι άλλοι είναι σκληροί, άτεγκτοι, κυνικοί, απάνθρωποι, αμοραλιστές, άπληστοι και λυσσασμένοι σαν εκείνον όταν έσπερνε τον όλεθρο για ανυπακοή προς τις επιταγές του. Και ύστερα ο Τζορτζ Φλόιντ θα αποστρέψει το βλέμμα του από τον Κύριό του, θα γυρίσει την πλάτη του και θα τον αφήσει να σβήνει μέσα στη συμπαντική του μοναξιά προσδοκώντας να έρθει η μέρα της κρίσης για όλους αυτούς που δεν ανέχονται οι Τζορτζ Φλόιντ να σπιλώνουν το tableau vivant τους. Τζορτζ Φλόιντ, 46 χρόνων, δολοφονήθηκε από αστυνομικούς στις 25 Μαΐου στη Μινεάπολη.
